Σε όλα τα γυναικεία περιοδικά καθώς και στις ιστοσελίδες μόδας υπάρχει σταθερά μια αναφορά στις «Γαλλίδες»-έτσι αορίστως. Μου κάνει τρομερή εντύπωση. Αν γκουγκλάρει κανείς τη φράση «οι Γαλλίδες» τα αποτελέσματα είναι: «4 καλλυντικά που δεν θα χρησιμοποιούσαν ποτέ οι Γαλλίδες στο μακιγιάζ», «5+1 τρόποι που οι Γαλλίδες φροντίζουν τον εαυτό τους», «Δέκα κομμάτια που δεν αποχωρίζονται οι Γαλλίδες», «Πιο ντροπαλές οι Γαλλίδες σε σχέση με το παρελθόν», «Γιατί δεν παχαίνουν οι Γαλλίδες», αλλά και «…οι Γαλλίδες προτιμούν το φαγητό».
«Οι Γαλλίδες» φαίνεται πως είναι πρότυπο. Kαταλαβαίνω ποια είναι η στερεοτυπική εικόνα που έχουν τα περισσότερα σάιτς για τις Γαλλίδες: ανορεξικές, με φράντζα και απαράμιλλο στυλ, επιτηδευμένα ατημέλητες που λένε φοβερά έξυπνες ή σουρεαλιστικές ατάκες. Σαν πρωταγωνίστριες ταινίας του Γκοντάρ.
Αλλά γιατί όχι «οι Ιταλίδες» π.χ.; Γκουγκλάρω. Οντως υπάρχουν κι αρκετά-αν και συγκριτικά λιγότερα-άρθρα αντίστοιχου περιεχομένου με «τις Ιταλίδες» ως πρωταγωνίστριες. Στις φωτογραφίες που συνοδεύουν τα κομμάτια είναι λίγο πιο στρογγυλές και φροντισμένες, πιο σέξι, χωρίς φράντζα. Συνεχίζω το πείραμα. «Οι Αγγλίδες»; «Γιατί οι Αγγλίδες ντύνονται απαίσια», «ποιος είπε ότι οι Αγγλίδες δεν είναι σέξι»; Κόλαφος.
Τι θέλουν και πώς ντύνονται «οι Γερμανίδες»; Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Ενα από τα πρώτα αποτελέσματα είναι «οι Γερμανίδες αθλήτριες βαρέθηκαν τη σεξουαλικοποίηση», «οι Γερμανίδες προτιμούν την καριέρα από τα παιδιά», ουδείς ενδιαφέρεται για τα ρούχα ή τα μαλλιά τους-παρόλο που η μισή υφήλιος έχει εγκαταλείψει τα ψηλά τακούνια και φοράει Birkenstock, τα οποία πριν λίγα χρόνια κορόιδευε.
«Οι Ισπανίδες» έχουν περιορισμένη παρουσία συνήθως συνυφασμένη με το Zara, «οι Αμερικανίδες» είναι απλώς ανύπαρκτες ως fashion icons, «oι Ελληνίδες είναι θεές» γιατί αυτός είναι ο τίτλος βιβλίου. Πολύ πιο διαδεδομένα είναι τα αφιερώματα «στις Θεσσαλονικιές» (ή «Σαλονικιές»), οι οποίες «είναι μια κατηγορία από μόνες τους». Γιατί; Μόλις πρόσφατα ανακάλυψα το κλισέ πως βολτάρουν στον Θερμαϊκό βαμμένες και ντυμένες στην τρίχα από το πρωϊ. Πρόκειται για μια ακόμη απλουστευτική γενίκευση, η οποία περισσότερο εξυπηρετεί το clickbaiting ή τα αφιερώματα στα πρότυπα των διαφορετικών «φυλών» της δεκαετίας του 90, παρά κάτι ουσιαστικότερο.
Οι δημοσιογράφοι και το αναγνωστικό κοινό αγαπούν τις κατηγοριοποιήσεις, ακόμη κι αν είναι μπανάλ. Είναι ξεκούραστες. Προσφέρουν έτοιμα σχήματα που δεν χρειάζονται πολλή σκέψη, ούτε αντιπαραβολή με την αληθινή ζωή. Οι Γαλλίδες που ξέρω δεν έχουν φράντζα, είναι στρουμπουλές και δεν μιλάνε καθόλου, σαν πρωταγωνίστριες ταινίας του Ζακ Τατί.
