Ποια είναι η σωστή ποσότητα διακοπών; Οι Αμερικανοί φίλοι μου θεωρούν πως οτιδήποτε πάνω από δύο εβδομάδες είναι υπερβολικά μακρύ, μεσογειακά ρέμπελο, απόλυτο χάσιμο χρόνου. Μάταια βγάζω λογύδρια κατά του σταχανοβισμού και της αλλοτρίωσης του ατόμου από το εργασιακό burnout. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι δύο εβδομάδες συν έστω και μια εργάσιμη θεωρούνται το συνώνυμο της ευρωπαϊκής τεμπελιάς, μια αδιανόητη σπατάλη κονδυλίων και παραγωγικότητας. Σοσιαλδημοκρατία του θέρους. Επιστημονικές έρευνες αναφέρουν ότι η καλύτερη ποσότητα διακοπών είναι 8-10 μέρες. Τότε κορυφώνονται τα πλεονεκτήματα του εργασιακού διαλείμματος και της ξεκούρασης. Γιατί μετά ενσκήπτουν το άγχος του υπερβολικού κόστους, των εκκρεμών καθηκόντων κι αρχίζει να φθίνει ο βαθμός ικανοποίησης αλλά και η πιθανότητα ενθουσιασμού.
Στην ίδια ερώτηση, πάλι, εγώ δεν έχω απάντηση. Η ιδανική «άδεια» για μένα κυμαίνεται από τις τρεις εβδομάδες ως το σαμπάτικαλ, μείον την έρευνα και τη δημοσίευση. Κοινώς ένα εξάμηνο αραλίκι. Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τον σωστό αριθμό ημερών. Μπορώ μόνο εμπειρικά να πω πότε αισθάνομαι ότι έχω ξεκουραστεί αρκετά και είναι καιρός να γυρίσω πίσω. Όταν π.χ. μου έχουν τελειώσει τα καθαρά ρούχα και τα βιβλία κι αρχίσω να ψάχνω δανεικά πλυντήρια ή ξένες βιβλιοθήκες. Οταν έχω μάθει απέξω τους ήχους-άρα και τους ρυθμούς του νησιού. Πότε περνάει το ΚΤΕΛ, πότε παίρνουν τα πρόβατα το πρωινό τους, πότε περνάει το Love boat, πότε χτυπάει η καμπάνα για τη λειτουργία.
Όταν βαριέμαι πλέον γλυκά και αναζητώ την εφημερίδα, όταν καταναλώνω κάθε μέρα λίγα λεπτά παραπάνω στην επικαιρότητα, ψάχνοντας καλό σήμα για να πάρω τις ειδοποιήσεις μου (από το νιουζλέτερ των ΝΥΤ ως το πιο καίριο κουτσομπολιό της Daily Mail) σαν γνήσιο τζάνκι ειδήσεων.
Όταν τα μαγιό χαλαρώνουν, η μάσκα έχει θολώσει από το αλάτι, οι φακίδες μου πληθαίνουν κι όλοι οι υπόλοιποι έχουν επιστρέψει σπίτι τους. Οταν οι συζητήσεις έχουν εξαντληθεί και ψάχνω διαρκώς νεα ερεθίσματα για να μην χαζέψω τελείως από την ακατέργαστη ομορφιά της φύσης. Όταν το νησί μού φαίνεται όλο και συχνότερα σαν ένα πλωτό Τρουμαν σόου. Ένα σκηνικό έτοιμο να καταρρεύσει μόλις φύγουν οι τελευταίοι τουρίστες.
Όταν οι μέρες μικραίνουν φθινοπωρινά και το βράδυ χρειάζομαι μπουφάν/κουβερτακι κι όχι αντικουνουπικο. «Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι», απεφάνθη ποιητικά μια φίλη μου στο τηλέφωνο. Έτσι έγινε και συνειδητοποίησα ότι στο νησί δεν πουλάνε ομπρέλες.
