Πολλές φορές τα πρωϊνά στο γυμναστήριο την ώρα που χοροπηδάω στους ήχους κάποιου μπιτάτου κομματιού, η μουσική είναι λες και μπαίνει μέσα στους πόρους μου. Την κουβαλάω μετά για μέρες. Κοιμάμαι κι ακούω το ρυθμό. Ξυπνάω κι είναι ακόμη εκεί. Η υπνοπαιδεία συχνά συμβαίνει μέσα στη νύχτα όταν από τα ανοιχτά παράθυρα του δωματίου μου ακούγεται το παρακείμενο κλαμπ. Ανοίγει την πόρτα ο μπράβος κι ακούω Ντούα Λίπα «Χουντίνι», μετά καπάκι «Λάμπω» της Βίσση. Κλείνει η πόρτα και χάνεται. Ξανανοίγει κι η Σίντι Λόπερ τσιρίζει «Girls just wanna have fun».
Από το μουσικό γαϊτανάκι σίγουρα κάτι μένει, κάτι κολλάει στον εγκέφαλό μου σαν τσίχλα κι αρνείται να τον εγκαταλείψει. Είναι εκεί σαν εμβοή. Δουλεύω και το εσωτερικό μου ραδιόφωνο παίζει Βίσση ή Ντούα ή Σίντι. Ή όλα μαζί εναλλάξ. Χωρίς να έχω πιει σταγόνα αλκοόλ, περιφέρω το απολύτως προσωπικό μου ηχείο στους δρόμους της πόλης. Σύμφωνα με τους New York Times (ΝΥΤ), δεν είμαι μόνη κι αυτό είναι κάπως παρήγορο. Πολλοί άνθρωποι εθίζονται σε ένα τραγούδι σχεδόν καθημερινά.
Το τελευταίο «χιτάκι» που βασανίζει το τύμπανό μου νυχθημερόν είναι το «Girl I’m gonna miss you» των Milli Vanilli. Οποιος έχει δει την τηλεοπτική σειρά για τους αδερφούς Μενέντεζ στο Νέτφλιξ σίγουρα συμπάσχει μαζί μου. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό δεν είναι επιστημονικά τεκμηριωμένος. Το βέβαιο είναι ότι κάποια τραγούδια είναι πιο εθιστικά από άλλα. Θυμάμαι π.χ. όταν ήμουν μικρή και ο μπαμπάς μου μού τραγουδούσε «Μπέλα τσάο» χρειαζόμουν μέρες να αποχωριστώ το σκοπό παρόλο που οι στίχοι είχαν αλλοιωθεί σε κάτι μουρμουριστά αλαμπουρνέζικα.
Συνήθως το τραγούδι που κολλάει στο μυαλό μου είναι αυτό που άκουσα πιο πρόσφατα. Μπορεί όμως να είναι και απόρροια συνειρμού. Π.χ. όταν παρακολουθώ τις φάσεις από τα παιχνίδια των Yankees, μου έρχεται ο πρώτος στίχος του «New York, New York»: «Start spreading the news…». Οταν σχεδιάζω ένα road trip αντηχεί μέσα μου το κομμάτι του Moby «Why does my heart feel so bad?». Ο συντάκτης των ΝΥΤ που έγραψε το σχετικό άρθρο δεν μπορούσε να σταματήσει να τραγουδάει το «Can’t Get You Out of My Head» της Kylie Minogue.
Οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι συνήθως τα τραγούδια επανέρχονται και μας στοιχειώνουν όταν είμαστε αφηρημένοι κι ο νους μας ταξιδεύει (Μόλις μου ήρθε στο μυαλό το «Κανείς εδώ δεν τραγουδά» του Νίκου Παπάζογλου). Ποιο είναι το αντίδοτο σε όλα αυτά; Να μασάμε τσίχλα, να βάζουμε τον εαυτό μας σε κάποια συνθήκη που απαιτεί συγκέντρωση ή έστω να επιλέγουμε να βομβαρδίζουμε τα αυτιά μας με ένα τραγούδι που μας αρέσει, για να ξεριζώσουμε το ενοχλητικό.
