Διάβασα την «Τελειότητα» του Β. Λατρόνικο (εκδ. Loggia, 2025) υπό ιδανικές συνθήκες. Φώκιες τσαλαβουτούσαν στον ωκεανό, ελάφια εμφανίζονταν πίσω από δέντρα, τρυποκάρυδοι χτυπούσαν ρυθμικά το ράμφος τους πάνω από την αιώρα μου σε ένα μικροσκοπικό νησί ανοιχτά του Μέιν στην καρδιά του Ιουλίου. Κι εγώ παρακολουθούσα την κενότητα ενός ζευγαριού ψηφιακών νομάδων στο παγωμένο Βερολίνο. Θα μπορούσαν να είναι Ελληνες στη γερμανική πρωτεύουσα την εποχή της κρίσης ή θα μπορούσαν να είναι Αμερικανοί καλλιτέχνες στη σημερινή Κυψέλη. Δεν έχει και πολλή σημασία. Η ζωή τους, τα έπιπλα, οι φιλίες, το σεξ, τα σόσιαλ μίντια, όλα μοιάζουν με κατάλογο ΙΚΕΑ. Βαρετά και παρόμοια. Η κενότητα του βιβλίου αντανακλά υποτίθεται την κενότητα της γενιάς και της εποχής. Το Ζeigeist είναι θωλό, όπως το εξώφυλλο του βιβλίου στην έκδοση του New York Review of Books. Τρία λίλιουμ σε ένα μπουκάλι πελεγκρίνο, τραβηγμένα με φίλτρο Oslo.
Είναι λοιπόν αυτό το στίγμα της εποχής; Είναι αυτή η βίβλος των μιλένιαλ; Μιας ασέξουαλ, αποστειρωμένης, αγχωμένης γενιάς που αναζητά φτηνή διαφυγή από τις πολυκρίσεις στις μεγάλες πρωτεύουσες, ανακυκλώνει τα μεταπανδημικά τραύματά της, ποστάρει την «τελειότητα» και καταλήγει στο-κατά Τομά Πικετί-βόλεμα της κληρονομημένης ευμάρειας; Συγνώμη, αλλά δεν ψήνω, όπως λέει κι η κόρη μου. Ούτε ο δημοσιογράφος των Νιου Γιορκ Τάιμς, Εζρα Κλάιν, ο οποίος στο τελευταίο του ποντκαστ παίρνει συνέντευξη από την 28χρονη Κάιλα Σκάνλον, συγγραφέα του οικονομικού newsletter κι εκπρόσωπο της GenZ. «Μήπως υπάρχει μία απόκλιση μεταξύ των πραγματικών οικονομικών στοιχείων της GenZ και του τρόπου που αισθάνεται αυτή η γενιά για την οικονομική της κατάσταση;», τη ρωτάει, θυμίζοντάς της ότι δεν διαφέρει πολύ ο τρόπος που βλέπει τη ζωή του ένας 20άρης ή τριαντάρης από ένα πενηντάρτη. «Υπάρχουν πράγματι ορισμένα στοιχεία αναντιστοιχίας», παραδέχεται η Κάιλα για τη γενιά της. «Οι άνθρωποι αισθάνονται με ένα συγκεκριμένο τρόπο εξαιτίας των σόσιαλ μίντια, αλλά αυτός δεν συνάδει απαραίτητα με τα πραγματικά οικονομικά στοιχεία».
Σε τι αποσκοπεί λοιπόν αυτή η αναπαραγωγή της κενότητας στη λογοτεχνία και την ποπ κουλτούρα; Ποια δημιουργική τεμπελιά θέλει να καταγράψει χειρουργικά σαν κάμερα κινητού το διαμέρισμα στο Νόικελν και τη μετεξέλιξη του χίψτερ ζευγαριού σε θύτες και θύματα του gentrification, που οι ίδιοι δημιούργησαν; Δεν ξέρω, ειλικρινά. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως βαρέθηκα. Οι 120 σελίδες τελειότητας διαβάστηκαν οδυνηρά αργά, σαν να με είχαν υποχρεώσει να αποστηθίσω την περιγραφή των επίπλων στον κατάλογο ΙΚΕΑ. Η φύση γύρω μου ήταν σαφώς πιο συναρπαστική-όπως κι η ζωή των μιλένιαλ φίλων μου.
