Λέγεται «Θέλω»*, είναι ροζ, έχει περίπου 400 σελίδες και γράφτηκε από ανώνυμες γυναίκες. Τα κείμενα του βιβλίου όμως που αφορούν στις σεξουαλικές φαντασιώσεις τους συγκέντρωσε η ηθοποιός Γκίλιαν Αντερσον. H επιλογή μοιάζει εκ πρώτης όψεως παράδοξη γιατί η Αντερσον είναι τα τελευταία χρόνια γνωστή για την ενσάρκωση της Μάργκαρετ Θάτσερ στο Crown. Υποδύεται όμως και μια ψυχολόγο-σύμβουλο σεξουαλικής υγείας στη σειρά Sex education κι αυτή η εμπειρία την ενθάρρυνε να προχωρήσει με αυτό το πρότζεκτ.
Συνολικά καταγράφονται 174 φαντασιώσεις που οργανώνονται σε 13 κεφάλαια και κυμαίνονται από την ηδονοβλεψία μέχρι το λεσβιακό και τον ομαδικό έρωτα καθώς και την άσκηση βίας. Οπως σημειώνει στη σχετική παρουσίαση η εφημερίδα Γκάρντιαν, κατά την επιμέλεια παραλείφθηκαν πάντως όσες επιθυμίες θα θεωρούνταν παράνομες αν υλοποιούνταν στην αληθινή ζωή.
Το βιβλίο αποτελεί συνέχεια του «Μυστικού μου κήπου» της Νάνσι Φράιντεϊ, που είχε κυκλοφορήσει το 1973 κι είχε προκαλέσει σάλο λόγω της θεματολογίας του. Σύμφωνα με τους κριτικούς εκείνη η συλλογή ήταν πολύ τολμηρότερη αφού περιείχε κεφάλαια περί «αιμομιξίας και βιασμού» καθώς και κτηνοβασίας. Χρειάστηκε μισός αιώνας για να κυκλοφορήσει κάτι ανάλογο και η δίψα για (έστω ανώνυμη) εκμυστήρευση ήταν κι αυτήν τη φορά μεγάλη. Συνολικά 1800 φαντασιώσεις κατατέθηκαν στο πλαίσιο του καλέσματος μέσω της ιστοσελίδας «Αγαπητή Γκίλιαν» (deargillian.com) και το ύφος της αφήγησης έχει διατηρηθεί ακέραιο, χωρίς λογοκρισία, ούτε όμως χτένισμα ή ομογενοποίηση του συγγραφικού στυλ. Ετσι παρατηρούνται μεγάλες διαφορές μεταξύ των κειμένων, καθώς ορισμένα είναι γραμμένα με λόγο που ρέει και χιούμορ, άλλα είναι ξερά και ουσιαστικά και κάποια γεμάτα κλισέ, επηρεασμένα από τις «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» (Ισως όμως αυτή να είναι και η μοναδική αξία του μπεστ σέλερ, η απελευθέρωση των αναγνωστριών).
Χήρες που προσπαθούν να ξεπεράσουν το πένθος με σεξ, κουίρ γυναίκες που ντρέπονται να το δηλώσουν δημοσίως και γυναίκες που μεγαλώνουν σε γάμους χωρίς έρωτα, ούτε σεξ είναι κάποιες από τις «συγγραφείς». «Θα ήθελα να υπάρχει περισσότερη συζήτηση για το πένθος, την απώλεια συντρόφου και τη σεξουαλικότητα», γράφει μια από αυτές, σε μια από τις πιο συγκινητικές επιθυμίες. Η Αντερσον παραδέχεται ότι αιφνιδιάστηκε από τη δυσκολία των γυναικών να εκφράσουν και να γράψουν όσα θέλουν σε μία εποχή που υποτίθεται ότι έχουν ξεπεραστεί διάφορα πουριτανικά ταμπού.
Κι όμως η βιομηχανία του πορνό, η ερωτική λογοτεχνία ακόμη και τα σεξ σοπ επικεντρώνονται στις επιθυμίες των ανδρών, παρά τις πρόσφατες προσπάθειες να υπάρξει μια πιο φεμινιστική προσέγγιση στην έννοια του πόθου. Υπό αυτήν την έννοια το «Θέλω» είναι μια πρώτη απόπειρα σεξουαλικής χειραφέτησης μέσω της απλής καταγραφής της γυναικείας επιθυμίας.
*το «Want» κυκλοφόρησε την Παρασκευή από τις εκδόσεις Bloomsbury
