Το ερώτημα απευθύνει αναγνώστρια των New York Times στην Βανέσα Φριντμαν, κριτικό μόδας της αμερικανικής εφημερίδας. Η απάντηση είναι αρκετά διπλωματική, με βάση τα νέα φεμινιστικά ήθη. «Δεν υπάρχουν ηλικιακά κριτήρια στο ντύσιμο, αλλά κι εγώ έχω αποχωριστεί όσα ρούχα μου θυμίζουν μια ηλικία στην οποία ήμουν αδιαμόρφωτη προσωπικότητα (δηλαδή κοντές φούστες, μπλουζάκια που δείχνουν αφαλό κλπ)», είναι περίπου η θέση της συντάκτριας.
Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση είναι η ερώτηση. Θα έγραφε ποτέ ένας άνδρας αναγνώστης αντίστοιχη επιστολή σε εφημερίδα για να ρωτήσει πώς πρέπει να ντύνεται ένας μεσήλικας; Δύσκολα. Το δεύτερο είναι η προστακτική του ρήματος: «ντύσου». Γιατί οι προστακτικές σχεδόν πάντα αφορούν γυναίκες, ειδικά όσον αφορά στην εμφάνιση; «Μην αφήνεις τα μαλλιά σου μακριά-μακραίνει το πρόσωπό σου, μη σκουραίνεις το χρώμα τους-αγριεύεις, μην βάφεις έντονα τα μάτια σου-μοιάζουν κουρασμένα, βάζε φωτεινό κραγιόν-για να αποσπάς την προσοχή από τις ρυτίδες, φόρα απρόβλεπτα χρώματα-όχι μόνο μαύρα και μπλε», είναι πράγματα που ακούω συχνά ως συμβουλές τρίτων. Το γυναικείο φύλο γεννιέται και πεθαίνει με μια αέναη προστακτική πάνω από το κεφάλι. Το τρίτο που με ξένισε είναι η απάντηση που συνοψίζεται σε ένα «ναι μεν, αλλά». «Να είμαι πιο σκεπασμένη μου φαίνεται πιο πρακτικό και κομψό και σε συνδυασμό αυτές οι λέξεις υποδηλώνουν αξίες, τις οποίες έχω αρχίσει να εκτιμώ», γράφει η Φρίντμαν στη στήλη της αν και στη συνέχεια διευκρινίζει πως αυτές είναι δικές της απόψεις και πως καθένας έχει τη δική του στάση ζωής κλπ. Αρα το γήρας πρέπει να σκεπάζεται, η νιότη να αποκαλύπτεται. Το γνωστό ageism δηλαδή αλλά με πιο εξευγενισμένη διατύπωση.
Προχθές ήμουν στην ίδια παρέα με μια γυναίκα 90 ετών, μικροκαμωμένη και ζωντανή. Μια έφηβη σε ένα σώμα λιγότερο εφηβικό, αλλά και πάλι αρκετά νεανικό, ασύμβατο με την ηλικία της. Καθώς μιλούσε και χειρονομούσε έντονα, η μπλούζα της ανέβηκε και φαινόταν η κοιλιά της, ήταν σαν να φορούσε crop top. Ολη η ομήγυρη σκέφτηκε το ίδιο, να της το σφυρίξουμε με τρόπο «Εχμ, κατέβασε λίγο την μπλούζα σου, φαίνεται η κοιλιά σου». Μετά από λίγο όμως έπαψε το βλέμμα μας να σταματάει εκεί στη γυμνή, ακάλυπτη σάρκα και συνεχίσαμε να παρακολουθούμε τη συναρπαστική διήγησή της.
Η έκθεσή μας στη θέα των γερασμένων σωμάτων είναι αυτή που επιτυγχάνει την εξοικείωση μαζί τους. Οταν τα κοιτάξουμε πολλή ώρα δεν μας φαίνονται πλέον αποτρόπαια ή χυδαία. Ο αποκλεισμός τους από τη δημόσια σφαίρα είναι που μας έχει προκαλέσει τη γνωστή δυσανεξία. Δεν χρειάζεται να μάθουμε να ντυνόμαστε με βάση την ηλικία μας. Αρκεί να μάθουμε να κοιτάμε την ηλικία μας με επιείκια.
