Στα editorial τα μοντέλα κρατούν από έναν ευμεγέθη τόμο και δεν είναι τηλεφωνικός κατάλογος. Είναι μια διακήρυξη διανόησης. Το ίδιο συμβαίνει και με τις/τους ινφλουένσερ. Αλλωστε στα σόσιαλ μίντια αν διαβάζεις και δεν το δείχνεις είναι σαν να μην έχει συμβεί. Τα βιβλία που δεν ποστάρονται είναι αδιάβαστα. Το διάβασμα γίνεται περφόρμανς, ο αναγνώστης επιτελεστικός.
Η «Τελειότητα» (εκδ. Loggia) με το πράσινο εξώφυλλο φιγουράρει σε εκατοντάδες «μπούτια (και διανόηση») αυτό το καλοκαίρι, ταιριάζει ωραία με το μαύρισμα. Η Αγγλίδα τραγουδίστρια Ντούα Λίπα έχει book club. Ανάμεσα σε συναυλίες, πάρτι και ηχογραφήσεις, συζητάει με την Πολωνέζα κάτοχο του Νόμπελ Λογοτεχνίας Ολγα Τόκαρτσουκ και τον Μαξ Πόρτερ («Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά», εκδ. Πόλις). Η Βρετανίδα Καμίλ Σαριέρ, το it girl της GenZ με 1,5 εκ. ακόλουθους στο Ινσταγκραμ, αναρτά τσιτάτα της Σίλβια Πλαθ, φωτογραφίζει σελίδες της Ιρλανδέζας Σάλι Ρούνεϊ και γράφει η ίδια βιβλίο, οπότε είναι λογικό να δίνει συνέντευξη στην ιστοσελίδα Bookseller. Στο λογαριασμό Hotdudesreading ωραίοι άνδρες απαθανατίζονται να διαβάζουν στο μετρό, στην παραλία, στο αεροδρόμιο. Στη Νέα Υόρκη μικρές μπουτίκ στο νότιο Μανχάταν αναθέτουν στον παλαιοβιβλιοπώλη Τζφ Σνακ να διακοσμήσει τα ράφια τους με παλιά αντίτυπα. Από το J.Crew στη Μποντ Στριτ μέχρι το Noah στη Νολίτα, η τάση επεκτείνεται διαρκώς και να ξεπερνά τα όρια των βιβλίων μόδας και design.
Όλα τα προφίλ που παρακολουθώ διαβάζουν μανιωδώς. Καταναλώνουν βιβλία με την ταχύτητα των σέλφις που βγάζουν. «Μα, τα διαβάζουν όλα αυτά;», αναρωτιέμαι συχνά, «ή απλώς τα φωτογραφίζουν;». Κι αν ναι, είναι τόσο τρομερό αυτό, να εργαλειοποιείται το βιβλίο ως προέκταση του nude μανικιούρ και της χειρολαβής στο μετρό;
Πιστεύω όχι. Ενας από όλους αυτούς τους επιτελεστικούς αναγνώστες να ανοίξει το βιβλίο και να βυθιστεί στους ωκεανούς σελίδων, αρκεί για να αποδειχθεί ότι το διάβασμα εκτός από φωτογενές συχνά είναι νέτη σκέτη απόλαυση.
