©Unsplash

5 Vogue editors γράφουν για τα resolutions του 2023

Πέντε συντάκτριες της Vogue στέκονται προ των ευθυνών τους, κάνουν τον απολογισμό προηγούμενων ετών και αναρωτιούνται αν θα βαδίσουν στην ίδια οδό ή θα αλλάξουν κάπως τη διαδρομή.

VOGUE GREECE

9 Ιανουαρίου 2023

Resolutions ή τρόπος ζωής;

Με τη νέα χρονιά σε απόσταση αναπνοής, η Έλις Κις ομολογεί ότι αποφεύγει να μπει στον χορό των «νέων αποφάσεων». Και εξηγεί γιατί.

Όταν έρχεται η εποχή των αποφάσεων στο τέλος της χρονιάς εν όψει της νέας, εφαρμόζω την πάγια τακτική μου: να μένω μακριά από παντός τύπου resolution. Όχι γιατί έχω κάποιο ιδιαίτερο θέμα με την –κάθε– νέα χρονιά, αλλά επειδή δεν διακρίνω πώς η περίφημη αλλαγή του χρόνου μπορεί αυτομάτως να οδηγήσει σε κάτι νέο – εκτός από το κύμα των θερμίδων που συνδέονται με το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν.

Ίσως ένας από τους λόγους για τους οποίους αποφεύγω να παίρνω τις ετήσιες αυτές αποφάσεις να είναι ο φόβος μιας ενδεχόμενης αποτυχίας σε σχέση με την εκπλήρωσή τους. Γιατί τι θα γινόταν, για παράδειγμα, αν μέσα από ένα μικρό τσουνάμι προσωπικής αισιοδοξίας, που θα μπορούσε να με διαπεράσει εν μέσω κατανάλωσης παγωμένου αφρώδους οίνου την εορταστική περίοδο, έθετα ως στόχο για τη νέα χρονιά να αρχίσω να μαγειρεύω υπέροχα δείπνα, αποτελούμενα από πέντε πιάτα κάθε φορά; Τι πιθανότητες θα είχα να φέρω εις πέρας μια τέτοια –ωραία, δεν λέω– πρόκληση, όταν οι ατομικές μου επιτυχίες στον πάγκο της κουζίνας συνοψίζονται σε πουρέ πατάτας «κουτιού», που μονίμως αντιστέκεται στον νόμο της βαρύτητας; Από την άλλη, ίσως ένας άλλος λόγος αποφυγής κάποιου τύπου resolution να συνδέεται με τον φόβο μιας σημαντικής επιτυχίας. Γιατί, σκέφτομαι τώρα, τι θα γινόταν εάν από μια ενδεχόμενη λίστα με resolutions πραγματοποιούνταν ένα bungee jumping στον Ισθμό της Κορίνθου, μια θεαματική δράση η οποία θα σηματοδοτούσε την απόλυτη νίκη απέναντι στη χρόνια υψοφοβία μου; Ποιο θα μπορούσε να είναι το επόμενο σύνορο ύστερα από έναν τέτοιο άθλο; Η προσμονή μιας ακόμα νέας χρονιάς που θα συνοδευόταν από ένα resolution για την ένταξή μου σε κάποιο διαστημικό πρόγραμμα της ΝΑSΑ; Μήπως, τελικά, δεν είμαι ακόμα έτοιμη να αγγίξω κάποιου είδους τελειότητα; Μήπως με βολεύει να υπάρχει πάντα κάτι εκεί έξω που ναι μεν επιθυμώ διακαώς, αλλά δεν κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να το αποκτήσω; Μήπως φοβάμαι τι θα επακολουθήσει αν τυχόν κάποια μέρα κατακτήσω εκείνο το ανίκητο, υπέροχο ανικανοποίητο; Τελικά, είμαι ένας γνήσια απαισιόδοξα αισιόδοξος άνθρωπος ή μήπως ο ορισμός του αισιόδοξα απαισιόδοξου;

Διαβάζω ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες περίπου το 25% των Αμερικανών ασχολούνται σοβαρά με τα ετήσια resolutions τους. Πολλά από αυτά έχουν να κάνουν με αποφάσεις του τύπου «περισσότερο γυμναστήριο, λιγότερα τηγανητά, καθόλου αλκοόλ». Αν, λέω αν, ήμουν από εκείνους που παίρνουν κάποιες σημαντικές αποφάσεις στο τέλος της χρονιάς εν όψει της νέας, το καλύτερο που θα είχα να κάνω θα ήταν να κινηθώ στα ίδια επίπεδα – να (μου) ζητούσα, δηλαδή, να εντείνω τις προσπάθειες για σωστότερη διατροφή, πολύ περπάτημα και άθληση και, βέβαια, μείωση του χρόνιου άγχους. Παράλληλα παρατηρώ ότι τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν και εναλλακτικές ιδέες, κάποιες λιγότερο «μεγάλες» αποφάσεις ικανές να χαρίσουν λίγο κέφι και θετική ενέργεια. Υπάρχουν εκείνοι που συνιστούν τα resolutions να αρχίσουν να γίνονται λίγο πιο φιλικά. Όπως, για παράδειγμα, η χρήση μιας σκάλας αντί για έναν ανελκυστήρα, η αγορά λιγότερων προϊόντων που περιέχουν πλαστικό, το να κάνεις ένα κομπλιμέντο σε κάποιον μία φορά την ημέρα ή ακόμα να περάσουν 24 ώρες χωρίς να τσεκάρεις την ηλεκτρονική σου αλληλογραφία – και αύριο (ψηφιακή) μέρα είναι. Ίσως κάτι τέτοιο να αποτελούσε μια κάποια λύση, μια πρόταση που στη δική μου περίπτωση θα εξευμένιζε τον απαισιόδοξα αισιόδοξο ή αισιόδοξα απαισιόδοξο εαυτό μου, ο οποίος, μακριά από τον φόβο μιας σημαντικής αποτυχίας ή επιτυχίας, θα ήταν λίγο περισσότερο διατεθειμένος να διαχειριστεί κάποιες χαριτωμένες καινοτομίες. Αντί για την οργάνωση ενός δείπνου πέντε πιάτων, ας πούμε, θα μπορούσα να ζητήσω από τους αγαπητούς μου καλεσμένους να φέρει ο καθένας από κάτι. Αντί της θεαματικής βουτιάς από τον Ισθμό της Κορίνθου, θα μπορούσα να βουτήξω –στη θάλασσα, όχι στο κενό– από κάπου χαμηλότερα. Ναι, από κάπου πρέπει να ξεκινήσει κανείς. Όμως, τώρα που το σκέφτομαι, αυτές τις λύσεις τις εφαρμόζω χρόνια τώρα. Είναι εκείνες που μοιάζουν με μικρές ή μεγαλύτερες επαναστάσεις απέναντι σε μια προσωπική καθημερινότητα που προβάλλει πάντα τις δικές της αξιώσεις και θέτει τους δικούς της όρους. Ίσως γι’ αυτό δεν τις ονομάζω επίσημα resolutions, αλλά, πολύ πιο απλά, τρόπο ζωής.

Τα αφήνω στην τύχη

Η Γεωργία Φέκου δεν βάζει στόχους, γιατί δεν τους τηρεί. Προτιμά να αφήνει τα πράγματα να έρχονται μόνα τους.

Μία λίστα, δύο κατηγορίες – «to do» και «not to do». Επιλέγω πάντα την τρίτη. Ποια είναι; Δεν ξέρω, γιατί δεν υπάρχει! Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα «to do» και τα «not to do» και ακολουθεί τη νομοτελειακά αόριστη ροή της ζωής. Με άλλα λόγια, τα resolutions και οι δεσμεύσεις δεν λειτουργούν -σχεδόν- ποτέ σ’ εμένα ή, τουλάχιστον, δεν λειτουργούν τη στιγμή που τα έχω προγραμματίσει. Κάθε φορά που λέω πως δεν θα ξαναφάω έξω, τρώω το χειρότερο junk food και μου φαίνεται πεντανόστιμο. Όταν ξέρω πως δεν πρέπει να ξενυχτήσω, βγαίνω για ένα ποτό και γυρνάω πρωί. Τη στιγμή που έχω πει πως θα κλείσω τα πάντα και θα διαβάσω το βιβλίο που έχω αφήσει για δύο εβδομάδες, χτυπάει το τηλέφωνο και μιλάω αφηγούμενη στον συνομιλητή μου και την παραμικρή λεπτομέρεια απ’ ό,τι συνέβη μέσα στην εβδομάδα. Έχοντας αυτό το «ιστορικό», τα resolutions δεν φαίνεται να είναι το δυνατό μου σημείο, αλλά με κάποιον μαγικό -μαγικό;- τρόπο καταφέρνω να τα φέρνω εις πέρας στη δουλειά, στην κοινωνική και την προσωπική μου ζωή.

Δεν ξέρω αν πρόκειται για κάποιο μυστικό επιτυχίας που έχω ασυνείδητα εφεύρει ή για το γνωστό ρητό «η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς». Το «go with the flow» μάλλον λειτουργεί καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία μου από τη στρατιωτική πειθαρχία που πολλές φορές νιώθω πως φέρουν τα resolutions. Όχι ότι δεν είναι σημαντικοί οδοδείκτες στο χάος της καθημερινότητας, απλώς διαφωνώ λίγο με τον τρόπο εφαρμογής τους. Και συγκεκριμένα με τους ψυχαναγκαστικούς στόχους που τείνουμε να θέτουμε, ξεχνώντας στη διαδρομή πως ίσως δεν ανοίγουν αυτοί τον δρόμο προς την ευτυχία.

Όλη η αφήγηση γύρω από τα resolutions μού ακούγεται κάπως «αμερικανιά»: Ένα πολυπόθητο όνειρο που πρέπει να φέρουμε εις πέρας, είτε αυτό είναι να χάσουμε κιλά είτε να ταξιδεύουμε περισσότερο είτε να μην αναλωνόμαστε σε σχέσεις που ξέρουμε από την αρχή πως θα μας κάνουν κομμάτια. Λες και η ζωή δεν μπορεί να ανατρέψει τα πάντα μέσα σε δευτερόλεπτα και τα σημαντικά να γίνουν ασήμαντα και τούμπαλιν. Άλλωστε, η κοινωνία είναι αρκετά περιοριστική από μόνη της για να το κάνουμε κι εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας. Αυτό που θέλω να πω είναι πως, αντί να φτιάχνουμε λίστες με πλάνα που με οποιονδήποτε εξωγενή παράγοντα μπορούν να αντιστραφούν, ίσως θα ήταν πιο έξυπνο να εστιάζουμε στις μικρές, απροσδόκητες νίκες που κάνουν την καρδιά μας να ξεχειλίζει χαρά. Αν μισείτε την αναβλητικότητά σας και πιστεύετε πως θα τη διορθώσετε ορίζοντας ένα σωρό resolutions, μήπως να σκεφτείτε για λίγο έξω από το κουτί; Μήπως είστε αναβλητικοί επειδή απλώς δεν κάνετε τα πράγματα που σας γεμίζουν; Εγώ, πάντως, έτσι σκέφτομαι και ηρεμώ. Θα μπορούσα να κουρεύω τις αφέλειές μου στην ώρα τους ώστε να μη δυσκολεύομαι να δω; Ναι. Θα μπορούσα να μην περνάω τόση ώρα στο Instagram – πλέον και στο Tik Tok; Ναι. Θα μπορούσα να ταΐζω τον γάτο μου μόνο τις φορές που πρέπει και όχι κάθε μία ώρα που νομίζει πως πεινάει; Σίγουρα ναι. Παρ’ όλα αυτά, και ενώ δεν έχω αγγίξει την τέλεια εκδοχή του εαυτού μου σε κανένα επίπεδο, περνάω καλά. Διασκεδάζω όσο μπορώ με τον αυθορμητισμό μου και θέτω τα όρια όπου και όποτε νιώθω πως τα χρειάζομαι, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα μία και καλή φορά όταν αλλάζει ο χρόνος.

Κάθε έτος, κάθε λεπτό και στιγμή φέρνει ευκαιρίες, εκπλήξεις και δυνατότητες που ούτε φανταζόμαστε. Εμμένοντας στο να ελέγχουμε τα πάντα, καταλήγουμε να ξεχνάμε τη σπουδαιότητα του τυχαίου, να γινόμαστε οι πιο αυστηροί κριτές του εαυτού μας και, στην τελική, να χάνουμε το χιούμορ μας. Το χιούμορ που θα έπρεπε να είναι το πρώτο resolution σε οποιαδήποτε λίστα αυτοβελτίωσης.

Η κολλητή μου δοκίμασε πέρυσι ένα κούρεμα που είδε στην Jennifer Lopez και, ενώ το λάτρεψε, ισχυρίζεται πως οι αφέλειές του της ανέβασαν τη μυωπία κατά δύο βαθμούς. Φέτος, λίγο πριν αλλάξει η χρονιά, ετοιμάζεται να το ξανακάνει, και αυτό που ξέρω είναι πως, μπορεί να μη βλέπει, αλλά σίγουρα θα νιώθει πιο όμορφη από ποτέ.

Rolling Stones

Οι αποφάσεις έρχονται και παρέρχονται, οι αξίες είναι που μένουν. Η Χριστίνα Πολίτη επενδύει σε αυτές.

Με θυμάμαι νεότερη, να γράφω για σοβαρές αποφάσεις και καινούργια ξεκινήματα στην αρχή κάθε χρονιάς, κάτι σαν τη συνάδελφο Carrie στο Sex and the City όταν κατέγραφε τις σκέψεις της περιμένοντας τον Mr Big. Τότε που φορούσα slingbacks και μαύρα καλσόν και περίμενα την απόλυτη σχέση με mood femme fatale, κάνοντας μεγάλα όνειρα γενικά και ειδικά. Τα χρόνια όμως έχουν περάσει και με όλα αυτά που ζήσαμε και ζούμε, με όσα έχουμε χάσει και χάνουμε, είναι κάπως σαν να ξεκινάμε κάθε φορά από ένα ground zero, με αποτέλεσμα τα resolutions του τύπου «φέτος θα μείνω μακριά από τοξικούς ανθρώπους» και άλλα ηρωικά να ακούγονται κλισέ και ανούσια. Βρίσκομαι επίσης σε μια ηλικία που έχω εφαρμόσει πολλές αποφάσεις –αφήνοντας πολύ περισσότερες στην άκρη–, οπότε το ερώτημα είναι: έχει καμιά σημασία να τις καταγράφεις; Δεν ξέρω, θα κάνω όμως μια λίστα με αυτά που, ενδεχομένως, θα συνιστούσαν τη δική μου λίστα για το 2023. Έχουμε και λέμε: Διατροφή και γυμναστική κάνω συνέχεια. Σώμα ακορντεόν με οκτώ κιλά πάνω-κάτω ανά εξάμηνο. Πρέπει, επομένως, να πείσω τον εαυτό μου να αντιμετωπίζω και πάλι τη ζυγαριά κάθε πρωί και να βάλω το περπάτημα στη ζωή μου, γιατί τα τριγλυκερίδια είναι οριακά. Ο σκύλος μου ο Ράφα δεν βοηθάει καθόλου, γιατί σαν κακομαθημένο Pug περπατάει πολύ αργά, πιτσιλώντας κάτι ενδιαφέρον ανά τετραγωνικό μέτρο, κι εγώ, ως σκλάβα του, τον ακολουθώ πιστά, γιατί είναι το μοναδικό ζωντανό πλάσμα που δεν μου ζητάει κάτι, δεν με έχει στην πρίζα. Οι μαμάδες εφήβων και άνω που προσέχουν αντίστοιχα τις δικές τους μαμάδες σαν παιδιά τους, με καταλαβαίνουν. Πρέπει να εγκαταλείψω το look με τις φόρμες –με βολεύει, δεν μπορώ να πω–, να αφήσω στην άκρη το παπούτσι-φετίχ μαύρη φελούκα και να γίνω πιο Χριστίνα της εποχής femme fatale. Να σετάρω τα ρούχα μου –γιατί όχι να πουλήσω και κάποια στο Vestiaire Collective– και, βέβαια, να χωρέσω πάλι σε αυτά! Γι’ αυτό πρέπει να ξαναρχίσω την πρωινή αστάνγκα γιόγκα με την Ελευθερία Λαγουδάκη στην πλατεία Αγίας Ειρήνης – μου είχε κάνει πολύ καλό, και η τεμπελιά στο κρεβάτι με τον Ράφα να ροχαλίζει δίπλα μου πρέπει να πάρει τέλος. Στο σπίτι, τώρα, πρέπει να ανοίξω επιτέλους τα τεράστια κουτιά που εμποδίζουν την είσοδο εδώ και δύο χρόνια και να κρεμάσω στο σαλόνι μου τα τρία θεϊκά φωτιστικά που έχουν μέσα και τα έφερα από το Κάιρο. Πρέπει επίσης να αγοράσω καινούργια σερβίτσια. Τα κουτάλια θα μου μείνουν στο χέρι. Τα χρόνια περνάνε κι εγώ ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί ψιλοχάλασαν τα scoff του 1988. Υπάρχουν κι άλλα: πρέπει να σταματήσω να αντιμετωπίζω τα παιδιά μου σαν μωρά και να τους κάνω όλα τα χατίρια. Ειδικά τον μικρό, τον φαντάζομαι με τα μπουκλάκια όταν ήταν δύο ετών και του συμπεριφέρομαι αντίστοιχα στα 15 του και αυτό είναι κάπως γελοίο. Μετά τα «πρέπει», ας περάσουμε στα «θέλω». Ονειρεύομαι ταξίδια, όπως αυτό που έκανα το φετινό καλοκαίρι στα Cotswolds στις εξοχές της Αγγλίας, που με αναζωογόνησε τρομερά. Επίσης, να βρω χρόνο και δωμάτιο για 4-5 ημέρες στο θρυλικό ξενοδοχείο Old Cataract στο Ασουάν και να μπορέσω να πάω με τον μικρό μου γιο στη Νότια Αμερική. Να καταφέρω να επισκεφτώ ξανά τον Κωνσταντίνο Κακανιά στο LA και το καλοκαίρι να πείσω τη μητέρα μου να αφήσει για λίγο τα αδέσποτα γατιά της Ακρόπολης στη Σμαράγδα Καρύδη και να έρθει μαζί μας στην αγαπημένη της Κρήτη. Θέλω επίσης να περάσω αρκετό καιρό με τη νονά μου, την Ελένη, κάθε χρόνο και πιο πολύτιμη για μένα, πάντα η καλύτερη συντροφιά στα δύσκολα. Θέλω, τέλος, να βάλω μπρος το βιβλίο που χρόνια έχω στο μυαλό μου. Μάλλον είμαι ακόμα νέα για μια αυτοβιογραφία –που δεν θα ενδιέφερε και κανέναν άλλωστε–, αλλά νομίζω ότι θα έχει ενδιαφέρον ένα ανάγνωσμα με πικάντικα ενσταντανέ από τη ζωή μου. Ή, καλύτερα, από τις πολλές ζωές μου, γιατί έχω υπάρξει διαφορετικές γυναίκες, σε διαφορετικούς χώρους και με εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους – κάτι σαν την Μπαμπούσκα, αλλά να γίνομαι από μικρή μεγάλη και όχι το αντίθετο, όπως εκείνη.

Ας έρθουμε τώρα και στην ουσία των πραγμάτων. Που είναι ότι στη ζωή δεν έχουν σημασία τα new years resolutions, αλλά οι αξίες. O χρόνος είναι αδυσώπητος, περνάει αργά μόνο την ώρα της γυμναστικής ή μέσα στο αεροπλάνο. Rolling stones κυλούν με ταχύτητα φωτός, σαρώνοντας στόχους χωρίς νόημα. Να, λοιπόν, ένας στόχος που θα ήθελα να θέσω για τη νέα χρονιά: να πω στις νεαρές φίλες μου να μη χάνουν άσκοπα τον χρόνο τους επενδύοντας σε πράγματα που δεν αξίζουν, να τους επαναλάβω τη σοφή συμβουλή του πατέρα μου να είναι ανεξάρτητες, να έχουν αυτοπεποίθηση, να καταπιαστούν με μια δουλειά που τους αρέσει, να μην κυνηγάνε αυτούς που τους απορρίπτουν, να μην κλαίγονται, να μη βάζουν νερό στο κρασί τους. Κάτι που θα κάνω κι εγώ, σας διαβεβαιώνω. Δεν θα συρρικνώνομαι πια για να χωρέσω σε ένα μικρονοϊκό σύμπαν, αλλά θα βάζω και μπουρλότα για να μεγαλώσει ο υγιής χώρος. Last, but not least: θα ανέβω στο πατάρι για να ξεδιαλύνω τα αρχεία μου. Δέκα χρόνια από τη μετακόμισή μας στην Πλάκα, δεν έκανα τίποτα. Ναι, μάλλον αυτό είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω τη νέα χρονιά!

Follow your dreams

Πώς η Κέλλυ Σταυροπούλου έμαθε να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές στη ζωή της χωρίς να φτιάχνει λίστες με στόχους στην αρχή κάθε χρονιάς.

Πέρυσι τέτοια εποχή, πάνω σε ένα προσωπικό αδιέξοδο που βίωνα, γράφτηκα σε έναν κύκλο σεμιναρίων όπου, ανάμεσα στα άλλα, σου μάθαιναν να βάζεις στόχους και να πετυχαίνεις μια αλλαγή. Κάθε Τρίτη κατευθυνόμουν εκεί με βασικό κίνητρο ότι στις 8, που θα τελείωνε το σεμινάριο, θα πήγαινα δίπλα, στο Junior does Wine, για κρασί και μεζέδες. Ήταν μια ευχάριστη ρουτίνα η όλη διαδικασία – μάλλον για λάθος λόγους. Τέλος πάντων, το πρώτο που σου έλεγαν ήταν ότι η μόνη αιτία που δεν πετυχαίνει κάποιος τον στόχο του είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Σου εξηγούσαν μέσα από μια σειρά συλλογισμών και παραδειγμάτων ότι στην πραγματικότητα ο μόνος εχθρός που έχει ο καθένας μας, ο «κακός» που σου βάζει τρικλοποδιές και δεν σου επιτρέπει να φτάσεις στην επιθυμητή συνθήκη, είσαι εσύ ο ίδιος, που κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου για να επιβεβαιώσεις την ανημπόρια σου. Το δεύτερο που μάθαινες ήταν ότι ο στόχος που θέτεις πρέπει να είναι συγκεκριμένος και, κυρίως, να μην εμπλέκεται σε αυτόν άλλο πρόσωπο – να ξεκινάει και να σταματάει σ’ εσένα. Για παράδειγμα, αντί του «θέλω να έχω οικονομική άνεση» έπρεπε να πεις «θέλω να βγάζω, ας πούμε, 1.560 ευρώ τον μήνα». Αντί «θέλω να είμαι σε σχέση με τον τάδε», «θέλω να κάνω μια συντροφική σχέση με τα τάδε χαρακτηριστικά». Αντί «θέλω να αδυνατίσω», «θα χάσω 7 κιλά και θα κάνω pilates τρεις φορές την εβδομάδα». Και πάει λέγοντας. Μετά, σε έβαζαν να οραματιστείς τον στόχο και να συμπεριφέρεσαι σαν να τον έχεις κατακτήσει. Τις περισσότερες φορές ένιωθα σαν να κάνω παντομίμα όλα αυτά τα εμψυχωτικά quotes των self–power λογαριασμών που σπαμάρουν το feed μου στο Instagram. Ωστόσο, έβαλα κι εγώ κάποιους στόχους βάσει των σωστών προδιαγραφών, σαν καλή μαθήτρια, και ανάθεμα αν πέτυχα κάτι. Τουλάχιστον όμως συνειδητοποίησα ότι οτιδήποτε αποφασίζω, επιθυμώ, χρειάζομαι, πρέπει να ξεκινάει και να σταματάει στον ίδιο μου τον εαυτό. Οι άλλοι, οι πολύτιμοι πάντα άλλοι, δεν είναι παρά το όχημα για την εκπλήρωση της όποιας επιθυμίας μου. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει για να είμαι εγώ ικανοποιημένη. Μεγάλο γκρέμισμα για έναν άνθρωπο όπως η αφεντιά μου, που, αν αποφασίσω κάτι για το καλό «όλων», δεν διανοούμαι να λάβω αρνητική απάντηση ή αντίσταση. Και μεγάλη ελευθερία από την άλλη, αφού κατάλαβα ότι οτιδήποτε θέλω βρίσκεται εκεί έξω και με περιμένει, δεν εξαρτάται από κανέναν – μόνο, ίσως, από κάποιους που μπορούν, αρκεί να τους δω.

Η «δασκάλα» μας στο σεμινάριο μας είχε πει προς το τέλος: «Ξέρω ότι κάποιοι ήρθατε τυχαία εδώ και δεν πιστεύετε λέξη από αυτά που λέμε. Παρατηρήστε όμως μέσα στο επόμενο διάστημα ότι θα πάρετε αποφάσεις και θα κάνετε αλλαγές τις οποίες αναβάλατε για χρόνια. Σας ζητάω μόνο να συνειδητοποιήσετε ότι τις κάνετε, να μην τις προσπεράσετε, να μη θεωρήσετε ότι έτυχαν». Είχα νιώσει τότε ότι το έλεγε για μένα -σίγουρα ήταν ιδέα μου-, κυρίως επειδή στο τελευταίο μάθημα με είχε πάρει ο ύπνος, κάτι για το οποίο δεν είμαι καθόλου περήφανη. Το καλοκαίρι που ακολούθησε, παρατήρησα όμως ότι, χωρίς να είναι συνειδητά, έκανα πράγματα που ήθελα χρόνια και ανέβαλα. Όπως, ας πούμε, να μην ακολουθήσω την πεπατημένη των διακοπών σε γνωστά νησιά με τις γνωστές παρέες. Γκρίνιαζα για χρόνια ότι τα καλοκαίρια μου, λόγω των ανωτέρω συμβιβασμών, θύμιζαν τη ζωή μου στην Αθήνα, με μόνη διαφορά το θαλασσινό φόντο. Φέτος, λοιπόν, επέστρεψα στα αγαπημένα μου Κύθηρα. Έκανα τουρ με backpack στα μικρά Δωδεκάνησα. Έκανα την πρώτη βουτιά στις 7 το πρωί και την τελευταία στις 9 το βράδυ. Δεν έκανα ούτε μία κράτηση σε εστιατόριο και έφαγα τα πιο νόστιμα φαγητά μαγειρεμένα από Ροδίτισσες σε μαντέμια. Έμεινα σε υπόσκαφα σπίτια χωρίς ιδιαίτερες ανέσεις. Φορούσα όλη μέρα παρεό και περπατούσα ξυπόλυτη. Όχι, δεν ήταν σκοπός ζωής τα παραπάνω. Αλλά, διάολε, πέρασα το πιο ωραίο καλοκαίρι των τελευταίων πολλών χρόνων και επέστρεψα απαλλαγμένη από ένα τεράστιο βάρος που κουβαλούσα χωρίς καν να ξέρω γιατί. Σαν κάποιος να σηκώνει μια βαλίτσα και να συνειδητοποιεί το βάρος της μόνο όταν την αφήνει κάτω. Ενώ πάντα με ανακούφιζε πολύ να απαριθμώ τους στόχους της χρονιάς, της σεζόν, του μήνα, της ημέρας, κατάλαβα ότι δεν πάει έτσι ακριβώς. Οπότε, δεν έχω κανένα «σπουδαίο» resolution να καταγράψω για φέτος και τώρα αισθάνομαι ότι έχω χρησιμοποιήσει 800 λέξεις για να μη γράψω τίποτα στην ουσία. Λυπάμαι γι’ αυτό. Ας πούμε όμως ότι για κάποιον σαν εμένα το να μη βάζει αμέτι μουχαμέτι στόχους και, κυρίως, να μη βαστάει τη «βαλίτσα» που προανέφερα είναι σοβαρή υπόθεση και σημαντικό resolution.

Ενώ έγραφα αυτό το άρθρο, κάνοντας μια μικρή παύση χάζεψα λίγο στο Instagram, όπου είδα σε στόρι τη φράση «Yesterday I wanted a burrito. Today I am eating a burrito. Follow your f** ing dreams». Ε, λοιπόν, αυτή δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. Έχω και καιρό να φάω μεξικάνικο. Άλλωστε, όλα τα άλλα -πλην του burrito– τα έχω πετύχει. Και όσα δεν έχω, είμαι πεπεισμένη πια ότι δεν τα ήθελα ποτέ.

«Καλά πήγε αυτό»

Η Ελίνα Δημητριάδη τη νέα χρονιά θέλει απλώς να επιθυμεί. Τίποτα περισσότερο.

Τα Χριστούγεννα του 2018 με βρήκαν φρεσκοερωτοχτυπημένη και το resolution μου μετά από ένα φανταστικό πάρτι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ήταν το 2019 να φοράω πάντα κάτι λεοπάρ και να φιλιόμαστε όλοι κάτω από ντισκομπάλες, αφού στην Ελλάδα δεν βρίσκεις εύκολα γκι για να «στεγάσουν» το φιλί σου, όπως το θέλουν οι αμερικανικές ρομαντικές κομεντί. Κατά τη διάρκεια του 2019, η ντισκομπάλα έπεσε από το ταβάνι και έσπασε σε χίλια κομμάτια μαζί με την καρδιά μου, οπότε για το 2020 στόχος μου ήταν να σπάσω το προσωπικό μου ρεκόρ σε ντολμαδάκια (37) και να συνεχίσω την καριέρα μου τόσο ένδοξα όσο τα διάσημα αδέρφια του ποδοσφαίρου Λάμπης και Στέλιος Σεραφείδης στην ΑΕΚ, που διακρίνονταν πίσω μου σε μια φωτογραφία από ρεβεγιόν σε συγγενικό μου σπίτι. Ο απολογισμός του 2020, τελικά, με βρήκε να κρατάω στο ένα χέρι το βιβλίο Μεγάλες προσδοκίες και στο άλλο το παιδικό Η Ελίνα λέει κακές κουβέντες – η χρονιά έφυγε χωρίς ρεκόρ και χωρίς την επιστροφή των Roaring ’20s που αναμέναμε με τις φίλες μου στο ξεκίνημά της, στολισμένες με πέρλες και φτερά στο τελευταίο ξέφρενο πάρτι μας για την επόμενη διετία. Για το 2021 ήμουν συγκρατημένη και ευχήθηκα μόνο να μάθω στο βαφτιστήρι μου να λέει το «σ’ αγαπώ» σε όλες τις γλώσσες – ξεκίνησα από το «ti amo» στα ιταλικά κι εκείνος μου απάντησε γελώντας: «Ποια άμμο, νονά;». Ο απολογισμός του 2021 έγινε στο Instagram μου με μια φωτογραφία από τις καλοκαιρινές διακοπές μου στην Κίμωλο, όπου μια κοπέλα είχε βουτήξει στη θάλασσα κρατώντας ψηλά το τυλιγμένο σε γύψο αριστερό της χέρι – ηλιοβασίλεμα, άμμος και όχι «ti amo», ο ήλιος και η χρονιά έδυαν, αλλά εμείς είχαμε καταφέρει να επιπλεύσουμε ακόμα και με σπασμένα χέρια και φτερά. Το 2022 ξαναχόρεψα κάτω από ντισκομπάλες, όχι ερωτοχτυπημένη, αλλά με τις φίλες μου και με τόσες καινούργιες κοριτσοπαρέες, που γέμισαν με γάργαρα γέλια πολλά από τα βράδια μου αυτή τη χρονιά. Τη χρονιά που έσπασα το προσωπικό μου ρεκόρ στα ντολμαδάκια και για να το γιορτάσω, αγόρασα ένα κολιέ με χάντρες που γράφει «Dolmas» – και, ενστικτωδώς, ένα δεύτερο που γράφει «Pizza». Το 2022 η καριέρα μου είναι πιο κοντά από ποτέ σε εκείνη του Λάμπη και του Στέλιου Σεραφείδη από την ΑΕΚ. Το 2022 το βαφτιστήρι μου έμαθε να λέει το «ti amo» και, κυρίως, να αγαπάει με έναν πολύ συγκινητικό τρόπο, αλλά τον γνωστό σούπερ ήρωα εξακολουθεί να τον αποκαλεί «Μπάρμαν» αντί «Μπάτμαν» κι εγώ δεν τον διορθώνω, γιατί πολλοί από τους μπάρμαν στα αγαπημένα μου μαγαζιά έχουν υπάρξει υπερήρωες για μένα. Λίγο πριν από την εκπνοή του 2022 έχω προγραμματίσει να κάνω δύο νέα τατουάζ, ώστε να έχω πάντα πάνω μου πέρλες και κάτι λεοπάρ. Λίγο πριν από την εκπνοή του 2022 νιώθω χορτάτη, αλλά για το 2023 δεν θέλω να σκεφτώ τι επιθυμώ. Θέλω απλώς να συνεχίσω να επιθυμώ. Και να φοράω τη νέα χρονιά το κολιέ μου με χάντρες που γράφει «Pizza» – γιατί πάντα υπάρχει χώρος για πίτσα και περισσότερη αγάπη, αν το επιθυμείς.