Έναν από τους τοίχους του σπιτιού-ατελιέ της στο Ανατολικό Λονδίνο κοσμεί η φωτογραφία μιας ξανθιάς καλλονής στην ξύλινη μπάρα ενός κλαμπ, κάπου στην Ευρώπη του ’70. «Είναι η γυναίκα της τρίτης μου συλλογής», λέει η Ευτυχία Καραμολέγκου. «Θα με ακούσετε συχνά να αναφέρομαι στη “γυναίκα” μου, αυτή για την οποία δημιουργώ: ανεξάρτητη και σίγουρη για τον εαυτό της. Το αντίθετο από εμένα, δηλαδή».
https://www.instagram.com/p/BwhqvI2AEpk/
Η προβολή των αδυναμιών της μοιάζει πολύτιμο χάρισμα για την ίδια, τώρα που κατέκτησε την επιτυχία ως η πρώτη επικρατέστερη Ελληνίδα στα βραβεία LVMH για νέους σχεδιαστές. Μπορεί να μην έφτασε στους οκτώ φιναλίστ, κατάφερε όμως να δείξει τη δουλειά της στους ημιτελικούς στο Παρίσι, κερδίζοντας την αναγνώριση της Naomi Campbell. «Εντυπωσιάστηκε από τα κοστούμια μου. Ιδιαίτερα από το μήνυμά τους», λέει.
Για τη νεαρή σχεδιάστρια η μόδα δεν είναι τέχνη, αλλά… κοινωνιολογία. «Απευθύνομαι κυρίως σε γυναίκες καριέρας. Το κοστούμι είναι το πιο δημοκρατικό ρούχο. Βλέποντάς το από μακριά, είναι σχεδόν απίθανο να αντιληφθείς την καταγωγή, την κοινωνική τάξη, το οικονομικό υπόβαθρο ή τη σεξουαλική ταυτότητα αυτού που το φοράει». Δανείστηκε τον τίτλο της τελευταίας της συλλογής από το βιβλίο Venus in Exile της Wendy Steiner, που ασχολείται με την αμφισβητούμενη έννοια της ομορφιάς στην τέχνη του 20ού αιώνα, ενώ θυμάται με νοσταλγία τα χρόνια της στο πλευρό της Μαίρης Κατράντζου, τις σπουδές της στην Αμβέρσα και στο Saint Martins.
