Η νέα μπουτίκ του Νίκου Κούλη . Βρίσκεται σε έναν από τους πιο εμπορικούς δρόμους της Αθήνας, την οδό Βουκουρεστίου, αλλά διατηρεί μια εσωστρέφεια: είναι «ορατή» μόνο σε όσους ξέρουν. Ο Νίκος Κούλης εξηγεί: «Δεν στοχεύω στον περαστικό. Δεν είναι ένα μαγαζί με μια φωτεινή ταμπέλα, η βιτρίνα έχει μάξιμουμ πέντε-επτά πράγματα, και η πόρτα, που σε προδιαθέτει ότι μπαίνεις σε έναν άλλο κόσμο, δεν επιτρέπει ορατότητα στο εσωτερικό, εγείροντας ένα μυστήριο». Σε ό,τι αφορά το design, οι οριζόντιες και κάθετες γραμμές στην πρόσοψη προκύπτουν ως αποδόμηση του λογότυπου, δείχνοντας και τη διαδρομή του μέσα στα χρόνια. Έχει στοιχεία από μάρμαρο –γιατί πρόκειται πάντα για ένα ελληνικό brand– και από αλουμίνιο, υλικό που συναντάμε και στις δημιουργίες του. Τη διακόσμηση επιμελήθηκε το λονδρέζικο αρχιτεκτονικό γραφείο Bureau de Change, σε συνεργασία με τον Σταύρο Παπαγιάννη, εντάσσοντας αρχιτεκτονικά και art deco στοιχεία. Στον επάνω, πριβέ όροφο οι πελάτες εξυπηρετούνται καθήμενοι σε vintage πολυθρόνες Andrée Putman, ενώ τον τοίχο κοσμεί ένας καθρέφτης-αντίκα που ήρθε από το Λος Άντζελες. Στον κάτω όροφο το τραπέζι είναι lacquered goatskin Aldo Tura του ’30 και οι καρέκλες αποκτήθηκαν στη Βραζιλία.
Αυτή η εκλεκτικότητα μοιάζει να αποτελεί τη λέξη-κλειδί για τη νέα εποχή του Νίκου Κούλη, του Έλληνα designer που αγαπιέται παγκοσμίως και, βήμα βήμα, μέσα στα 15 χρόνια της πορείας του έχει κατακτήσει μια ηλικιακή και εμπειρική ωρίμανση που αντανακλάται στα κοσμήματά του. Βασικό συστατικό της επιτυχίας και της δημιουργικής του ταυτότητας είναι η σχέση του με τις πέτρες, για τις οποίες λέει: «Προσπαθώ να τις βλέπω έξω από το κουτί. Αν πρόκειται για μια πέτρα συνηθισμένη, θέλω να την “πειράξω”, να την ξανακόψω, να την καρφώσω ανάποδα. Και, όπως ξέρετε, θα συνδυάσω μια σπάνια πολύτιμη πέτρα με υλικά όπως το σκοινί, το αλουμίνιο και το σμάλτο». Παράλληλα, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι δεν εφησυχάζει. Η συλλογή Oui απέκτησε τέτοια δημοφιλία, που θα μπορούσε ακόμη να πορεύεται με τα ίδια καλούπια. Δεν το έκανε. Τώρα λανσάρει μία ακόμα: «Η Wish, που παρουσιάζω αυτόν τον μήνα, είναι και πάλι κάτι διαφορετικό. Έχει εσωτερική δομή από αλουμίνιο και άλλα μέταλλα και το περίβλημα είναι από χρυσό και διαμάντια. Είναι, ίσως, η πιο δύσκολη και απαιτητική τεχνικά συλλογή που έχω δημιουργήσει μέχρι τώρα».
Αναλογιζόμενη ότι πρόκειται για έναν δημιουργό που έχει ανοίξει τα φτερά του πολύ πέρα από την ελληνική αγορά, τον ρωτάω σε ποιον απευθύνεται σήμερα. «Σε ανθρώπους οι οποίοι γνωρίζουν από κόσμημα και συλλέγουν συνειδητά αντικείμενα με ποιότητα και υψηλά standards, δεν ακολουθούν τις τάσεις και δεν παίρνουν αξία από το κόσμημα που φοράνε», απαντά. «Είναι το κοινό που τολμά να επενδύσει και να κάνει μια νέα πρόταση. Δεν απευθύνομαι στον κόσμο που θέλει να φοράει κάτι αναγνωρίσιμο, ώστε να νιώθει ότι ανήκει σ’ ένα community. Η διαφορετικότητα του brand είναι ότι έχει δύο πυλώνες: αυτόν που μπορεί κάποιος να βρει πιο προσιτό, ας πούμε high jewelry, με το DNA του δύσκολου craftmanship και της μοναδικότητας, και εκείνον των ατελιέ που απευθύνονται σε συλλέκτες, για τους οποίους δημιουργούμε οne-of-a-kind κομμάτια. Και από αυτή την άποψη δεν έχω ανταγωνισμό. Το καταφέρνω, βέβαια, γιατί είμαι ανεξάρτητος designer, χωρίς το βάρος των οίκων που παράγουν σχέδια και κάνουν επιλογές για λειτουργικούς σκοπούς. Το μόνο μου κριτήριο είναι το πάθος για την ποιότητα και η αγάπη γι’ αυτό που κάνω. Δεν είναι ρομαντικό αυτό. Είναι η αλήθεια».
