Η “απελευθέρωση” του σχεδιαστή Άγγελου Μπράτη

Είναι μια ελευθερία που κέρδισε μέσα από τη διαδρομή του. Και οδηγεί σήμερα στον σχεδιασμό πιο καθημερινών ρούχων, αλλά και στολών, μεταξύ άλλων. Χωρίς όμως ποτέ να λείπει από τη διαδικασία η δική του φιλοσοφία, «η ιδέα του “couturier”, του ανθρώπου που κόβει το ύφασμα, φτιάχνει το πατρόν, θέτει τις βάσεις για τη δομή του ρούχου, ενός “χειριστή” του υφάσματος ο οποίος δεν χρησιμοποιεί ντεκόρ», τονίζει. Παράλληλα, η νέα συλλογή έχει και άλλη μία αφετηρία: ένα αγαπημένο τραγούδι των Στέρεο Νόβα, Το παζλ στον αέρα, σε στίχους του Κωνσταντίνου Βήτα. «Το άκουγα έφηβος στο δωμάτιό μου πριν από 32 χρόνια και πέρυσι το έπαιξαν πάλι σε μορφή τέκνο, σε συναυλία. Κι εκεί ένιωσα ότι όλο αυτό ξανασυμβαίνει στη ζωή μου. Γι’ αυτό και υπάρχουν όλα αυτά τα κομμάτια που λείπουν από τα ρούχα. Προσπάθησα να φτιάξω κομμάτια που αιωρούνται και παίρνουν τη μορφή ενός παζλ στον αέρα. Όσο για εκείνα που λείπουν, θα έρθουν μετά», με ενημερώνει.

Το προσωπικό παζλ του Μπράτη έχει ως εξής: γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978 και σπούδασε στο Ινστιτούτο Μόδας Arnhem της Ολλανδίας. Συνεργάστηκε με τον ιταλικό οίκο Gattinoni και στα μέσα της δεκαετίας του 2000 γύρισε στην Αθήνα, όπου άνοιξε το δικό του ατελιέ. Η οικονομική κρίση που ακολούθησε τον οδήγησε σε νέες διαδρομές, με πρώτη στάση τη Ρώμη και δεύτερη το Μιλάνο, όπου δραστηριοποιήθηκε ως σύμβουλος σε εταιρείες, ενώ συνέχιζε και τις προσωπικές του συλλογές. Το 2011 κέρδισε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία του Prêt-à-Porter στο Who Is On Next, διαγωνισμό-θεσμό που καθιέρωσε η Franca Sozzani στην ιταλική Vogue.

Στα κομμάτια του δημιουργικού του παζλ περιλαμβάνονται το ντραπέ, το bias cut και το ότι το υλικό είναι εκείνο που κινεί το ρούχο. «Όλα μοιάζουν ελεύθερα, αλλά στην πραγματικότητα είναι δομημένα», εξηγεί. «Εξαρτάται από το κάθε σώμα, από την κίνηση που δίνεις, από την οπτική των ανθρώπων που έχεις γύρω σου». Σε κάθε περίπτωση, είναι η δική του αγάπη για τις γυναίκες που οδηγεί σε αυτή την αισθησιακή καθαρότητα και ρευστότητα που χαρακτηρίζει τη δουλειά του. «Προέρχομαι από μια μητριαρχική οικογένεια, είμαι περιτριγυρισμένος από γυναίκες – ευαίσθητες αλλά και δυναμικές. Είναι οι μούσες μου. Με προστατεύουν, με αγαπούν και με εμπνέουν». Αναρωτιέμαι αν του λείπει η ενασχόληση με την τηλεόραση. «Και ναι, και όχι», απαντά. «Εκείνο που μου λείπει είναι η διάδραση σε σχέση με την αποξένωση που βιώνω καθημερινά. Γιατί η δουλειά μου έχει μια μοναξιά. Είναι κάτι που δεν συνειδητοποιεί ο κόσμος. Πιστεύουν ότι βγαίνεις έξω και πηγαίνεις σε πάρτι συνεχώς. Όμως, χρειάζεται πειθαρχία για να είσαι κάθε μέρα επί οκτώ ώρες σε ένα υπόγειο με μοδίστρες και μια κούκλα, πάνω στην οποία δουλεύεις με το ύφασμα», λέει. Πέρα από εμφανή αναγνωρισιμότητα, πάντως, η τηλεοπτική παρουσία χάρισε στον Μπράτη και μια οικονομική δυνατότητα που τον βοήθησε να επενδύσει σε ένα νέο ατελιέ το 2019. Πρόκειται για το πρώην γραφείο του μεγάλου αρχιτέκτονα Ιωάννη Δεσποτόπουλου –του μοναδικού Έλληνα που φοίτησε στη σχολή Bauhaus–, σε ένα ήσυχο σημείο στο Κολωνάκι. Εκεί όπου υλικά όπως το μάρμαρο, το ξύλο, το σίδερο και το γυαλί πρωταγωνιστούν σε δύο επίπεδα, μαζί με αυθεντικά έπιπλα της εποχής του Δεσποτόπουλου. Συγχρόνως, ο δημιουργός δεν ξεχνά τον τόπο καταγωγής του, τα ορεινά Τζουμέρκα, εκεί όπου αυτή την εποχή χτίζει ένα σπίτι του οποίου την αρχιτεκτονική και τη διακόσμηση αντιμετωπίζει, όπως λέει, σαν μία ακόμα συλλογή.

Επεξεργάζεται επίσης την ιδέα μιας μπουτίκ, για πιο άμεση επικοινωνία με το αγοραστικό κοινό, αλλά και την ανάπτυξη των ψηφιακών του πωλήσεων με πιο προσβάσιμο «προϊόν». Την ίδια στιγμή, το ατελιέ του βιώνει μια δραστήρια περίοδο, που περιλαμβάνει και τη χειροποίητη παραγωγή νυφικών αλλά και την παράδοση των στολών του εστιατορίου Cookoovaya που ανοίγει φέτος στην Αντίπαρο. Κοιτάζοντας προς το μέλλον, ο Άγγελος Μπράτης σκέφτεται και την επιστροφή σε συνεργασίες με πολυκαταστήματα εκτός συνόρων, όπως το ιταλικό Rinascente και το τουρκικό Beymen. Σκέψεις και δράσεις που κινεί υπό το πρίσμα μιας νέας, πιο ελεύθερης ψυχολογίας. «Είναι πολύ ακριβό χόμπι η μόδα. Το δικό μου brand είναι προσωποποιημένο. Είναι το στιλ μου και αγγίζω τα πάντα. Θα ήθελα να μεγαλώσει η βεντάλια του κοινού, και για να γίνει αυτό πρέπει να είσαι και εκτός συνόρων, να έχεις κι ένα δημιουργικό στούντιο. Το ταλέντο είναι ένα μικρό μέρος. Η δουλειά είναι πιο σημαντική. Και το να παράγεις πράγματα που έχουν κάποια εμπορική επιτυχία. Μόδα είναι ρούχα για να τα φοράς και να τα χαίρεσαι, να νιώθεις όμορφα μέσα σε αυτά. Αυτό είναι όλο. Δεν χρειάζεται κανείς να “υποφέρει” πάνω από ένα κομμάτι σιφόν».