INTERVIEW: Colville’s AZ FACTORY

Κάθε σεζόν η AZ Factory επιλέγει ανεξάρτητους δημιουργούς που ενστερνίζονται το όραμα του εκλιπόντος ιδρυτή του οίκου, Alber Elbaz, για μια «έξυπνη μόδα που νοιάζεται» και στην οποία περιλαμβάνονται η χειροτεχνία και η ενδυνάμωση των γυναικών. Τα ρούχα των Molloy και Chambers, διαπιστώνω, διαθέτουν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά και με το παραπάνω. Αρκεί μια πιο προσεκτική ματιά για να αναγνωρίσει κανείς πως η συγκεκριμένη συνεργασία υπήρξε για τις ίδιες μία ακόμα ευκαιρία να αποδείξουν το ενδιαφέρον τους για την καινοτομία στα υλικά και στον σχεδιασμό, συνεχίζοντας το ταξίδι που ξεκίνησαν ακολουθώντας διαφορετικές διαδρομές.

Η Lucinda Chambers, από τα 36 χρόνια που εργάστηκε στη βρετανική Vogue, τα 25 διετέλεσε διευθύντρια μόδας του περιοδικού, συμβάλλοντας στην εδραίωση πολυτελών οίκων όπως Prada και Marni – εκείνη μάλιστα σύστησε το 2006 στην ιδρύτρια της Marni Consuelo Castiglioni τη Molloy, η οποία γρήγορα προήχθη σε διευθύντρια σχεδιασμού των γυναικείων συλλογών. Χρόνια μετά, το 2018, οι δύο γυναίκες, που εν τω μεταξύ είχαν αναπτύξει ειλικρινή φιλία, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να ιδρύσουν το brand Colville – μαζί αρχικά με την Kristin Forss, επίσης πρώην σχεδιάστρια στη Marni, η οποία όμως αποφάσισε να αποχωρήσει από το project το 2020. Δεν τις είχα συναντήσει ποτέ μέχρι την ημέρα του σόου και περίμενα κάποιον από την ομάδα δημοσίων σχέσεων της εταιρείας KCD η οποία «έτρεχε» το event να κάνει τις συστάσεις. Παρακολουθώντας τες όμως να κυκλοφορούν στην αίθουσα και να διορθώνουν μικρολεπτομέρειες, πήρα την πρωτοβουλία να αυτοσυστηθώ. «Γεια σας, έρχομαι από την ελληνική Vogue», τους λέω, για να λάβω αμέσως θερμή ανταπόκριση.

«Ω, ναι, είσαι ο Filep, γεια σου», αναφωνεί χαμογελώντας η Μοlly, για να συμπληρώσει η Lucinda με τη ζεστή φωνή της: «Σε περιμέναμε». «Φανταστική δουλειά, μπράβο σας, ανυπομονώ να δω τα ρούχα φορεμένα», παραδέχομαι. «Έχουμε μεγάλη αγωνία, γιατί σε αυτόν τον χώρο νιώθεις παντού την παρουσία του Alber», μου λέει η Chambers. Ο χρόνος όμως πιέζει για την έναρξη του σόου κι έτσι τις αφήνω, ευχόμενος καλή τύχη, και ανεβαίνω έναν όροφο πιο πάνω όπου έχουν μετακινηθεί τα μοντέλα, έτοιμα για φωτογράφιση, με τους μακιγιέρ και τους κομμωτές να βάζουν τις τελευταίες πινελιές στην εμφάνισή τους – έχουν ελαφρύ, σχεδόν ανύπαρκτο μακιγιάζ και τα μαλλιά τους είναι φυσικά. Αρχίζουν σιγά σιγά να μπαίνουν στη σειρά, η μία δίπλα στην άλλη, και τα ρούχα που φορούν αποτελούν μια μείξη πολλών επιρροών που σε συνδυασμό με την κίνηση του σώματος δίνουν την ψευδαίσθηση μιας ανεξερεύνητης φυλής κάποιας κινηματογραφικής μεγαλούπολης. Φωτογραφίζω όσα περισσότερα looks μπορώ, για να ανέβω στη συνέχεια άλλον έναν όροφο και να καθίσω στη θέση μου μπροστά από την πασαρέλα. Η πανοραμική θέα του Παρισιού μού κόβει την ανάσα και ο ήχος της μουσικής που πλημμυρίζει την αίθουσα με την μπλε μοκέτα συμβάλλει θετικά στην όλη δραματουργία. Το στιλ Colville είναι πλέον αναγνωρίσιμο και όσο εξελίσσεται το σόου διαπιστώνω ότι αυτή η νέα γκαρνταρόμπα για την AZ Factory συνδυάζει πολλά σπορ στοιχεία, ασύμμετρα φορέματα, χειροποίητα αξεσουάρ φτιαγμένα από δέρμα deadstock, καθώς και τις πολυτελείς τσάντες σε στιλ κουβά, που αποτελούν την κλασική σειρά των σχεδιαστριών και φτιάχνονται από αυτόχθονες γυναίκες της Κολομβίας με τις οποίες συνεργάζονται, προσφέροντάς τους σταθερό εισόδημα. Όπως μάλιστα με ενημερώνει η Molly λίγες μέρες μετά την επίδειξη, όταν συναντιόμαστε γι’ αυτή τη συνέντευξη, θα μπορούσαν να αναστείλουν για μία σεζόν τη συνεργασία, αλλά αποφάσισαν να τις συμπεριλάβουν στο project με την ΑΖ, ώστε να μην απολέσουν τα έσοδά τους. «Θα ήταν άσχημο κάτι τέτοιο, γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν αναπτυχθεί μαζί μας. Ξεκινήσαμε με 15-30 τσάντες τη σεζόν και τώρα κάνουμε εκατοντάδες, σεβόμενες πάντα την απόδοσή τους, μην πιέζοντάς τες για μεγαλύτερη παραγωγή. Αυτό θεωρούμε ότι είναι μόδα με ενσυναίσθηση», τονίζει. Η ανακύκλωση και η επαναχρησιμοποίηση αποτελούν εξάλλου κοινές αξίες της Colville και της AZ Factory. «Κανείς δεν μπορεί να είναι συνεπής κατά 100% στο θέμα της ανακύκλωσης, όμως με τη Lucinda προσπαθούμε για το καλύτερο», μου λέει.

Πίσω στο σόου, τα μοντέλα φορούν λεπτά φορέματα πάνω από παντελόνια, ρούχα με υπερμεγέθη μοτίβα πάνω από άνετα πλισέ, ζακάρ παλτό… Στο έξυπνο layering, στο wrapping και στα prints που χαρακτηρίζουν τη δουλειά τους, οι Molloy και Chambers έχουν συμπεριλάβει και κάποιες από τις χαρακτηριστικές τεχνικές του Elbaz, εστιάζοντας στην αρχετυπική θηλυκότητα, στους όγκους, στη ρευστότητα, στις περίτεχνες κατασκευές, στο ντραπάρισμα και στις αρχιτεκτονικές γραμμές. Ως αποτέλεσμα, η συλλογή είναι ένας φόρος τιμής στην κληρονομιά του Alber Elbaz και στις αξίες της AZ Factory, πάντα με το βλέμμα στο μέλλον. Ομολογώ ότι μόνο αφότου τελειώνει η επίδειξη καταφέρνω να κατανοήσω πλήρως τη λογική πίσω από την ιδέα του σχεδιαστή-για-μία σεζόν, που εδραιώθηκε σε μια περίοδο κατά την οποία άπαντες αντιγράφουν τους άλλους. Σε όσους δημιουργούς δόθηκε μέχρι τώρα αυτή η ευκαιρία μετά τον πρόωρο θάνατο του σπουδαίου σχεδιαστή –όπως οι Thebe Magugu, Ester Manas και Lutz Huelle πριν από τις Colville– ήταν όλοι τους ανεξάρτητοι, κάτι που ο Elbaz εκτιμούσε βαθιά.

Οι συλλογές AZ Factory παράγονται εσωτερικά, με επικεφαλής της ομάδας τρεις σχεδιαστές οι οποίοι βρίσκονται στον οίκο από το ξεκίνημά του, επιλογές του ίδιου του Elbaz που είχε εξαιρετική ικανότητα να διακρίνει το αυθεντικό ταλέντο. Η θλίψη για την απώλειά του δεν έχει ακόμα υποχωρήσει, ωστόσο η θετική του επιρροή συνεχίζει να διοχετεύεται μέσα από την AZ. Η πρόταση στο δίδυμο της Colville γι’ αυτή τη συνεργασία έγινε από τον Mauro Grimaldi, τον διακριτικό CEO της εταιρείας, τον οποίο η Molly γνώρισε στο Μιλάνο. «“Θα κάνατε κάτι τέτοιο”, μας ρώτησε και ακούστηκε απίστευτο, γιατί ξέραμε πως ήταν πολύ επιλεκτικός με εκείνους στους οποίους έδωσε αντίστοιχη ευκαιρία πριν από μας», μου λέει. «Θυμάμαι, ας πούμε, τον εξαίρετο Lutz Huelle, όπως και άλλους. Απευθύνεται σε ανθρώπους που έχουν καθιερωθεί και είναι πάνω από 30 ετών. Αυτό λέει κάτι», τονίζει.

Είναι το μόνο σίγουρο, συμπληρώνω, και ζητώ από τη Lucinda να μου μιλήσει για τη μακρά καριέρα της και πώς τη βοήθησε στον σημερινό της ρόλο. «Στη ζωή μου έμαθα να κάνω πολλά πράγματα παράλληλα», μου απαντά. «Όταν πρωτοξεκίνησα να εργάζομαι στη Vogue, δούλευα ταυτόχρονα για την Prada και ύστερα για την Jil Sander. Κάποια στιγμή ένιωσα πως θα εκραγώ και παράτησα τη Sander ή την Prada, δεν θυμάμαι ακριβώς, για να ξεκινήσω στη συνέχεια συνεργασία με τη Marni, μέχρι που άρχισα να αναρωτιέμαι τι θα επέλεγα, τελικά, αν έπρεπε να εγκαταλείψω κάτι. Θα ήταν η Vogue ή η Marni; Ειλικρινά, δεν μπορούσα να αποφασίσω. Στο τέλος κράτησα και τα δύο, το κάθε ένα για να βλέπω τη μόδα μέσα από μια διαφορετική οπτική. Έμαθα πολλά όλα αυτά τα χρόνια, ενώ στη μετέπειτα φάση της ζωής μου η συνεργασία με τη Molly μού έδωσε τη δυνατότητα να κατανοήσω και μια τρίτη διάσταση της βιομηχανίας: την κατασκευή».

Η Molly, περιγράφοντάς μου την εξέλιξή της, είναι πιο αναλυτική: «Όταν τελείωσα τις σπουδές μου στο St Martins, κατάλαβα πως δεν ήξερα τίποτα για τις πραγματικές ενδυματολογικές ανάγκες μιας γυναίκας. Εργάστηκα για άλλους σχεδιαστές, ως επί το πλείστον γυναίκες, όπως η Bella Freud και έπειτα η Betty Jackson, πριν καταλήξω στη Marni. Με τα χρόνια κατάλαβα πως η κάθε επωνυμία απευθύνεται σε διαφορετικές μεταξύ τους κοινότητες. Όσο μεγαλώνω, αντίστοιχα ωριμάζει η σχεδιαστική μου γραφή. Πλέον, κάθε φορά που με τη Lucinda συναντάμε μια γυναίκα που φοράει Colville, τη σκεφτόμαστε όταν ετοιμάζουμε την επόμενη συλλογή μας. Και νομίζω ότι αυτό είναι που αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, δηλαδή την επαφή με τον κόσμο που επιλέγει να φοράει τις δημιουργίες μας, ανεξαρτήτως ηλικίας και σωματότυπου». Τις ρωτώ γιατί είναι τόσο σημαντικό για εκείνες να παράγουν μόδα που ξεπερνά το ντύσιμο, ας πούμε εννοιολογική, που κάνει τον κόσμο να σκέφτεται. Ποια είναι, για παράδειγμα, η θέση της βιωσιμότητας στη δουλειά τους. «Νομίζω ότι όλα όσα σχεδιάζουμε προορίζονται για γυναίκες που δεν επιτρέπουν να τις υποτιμούν», εξηγεί η Molly. «Τα χρήματα κερδίζονται με κόπο και είναι φυσικό μια γυναίκα να θέλει να ξέρει την ιστορία πίσω από το ρούχο που επιλέγει να φορέσει –ποιος και πού το έφτιαξε, από τι υλικό–, ώστε να νιώθει ασφάλεια να επενδύσει σε αυτό. Εμείς ως επιχειρηματίες δεν έχουμε χρήματα να πετάξουμε και έτσι όλα γίνονται με μεγάλη προσοχή. Η μακροζωία ενός ρούχου εξαρτάται από την ευφυΐα και την εκπαίδευση για το πώς θα καλύπτουμε τις ανάγκες μας χωρίς να καταστρέφουμε το περιβάλλον».

Πώς η διαφορά ηλικίας μεταξύ τους και η διαφορετική εμπειρία τους τροφοδοτούν την έμπνευσή τους; ρωτώ τη Lucinda. «Όταν βλέπουμε μια γυναίκα να φοράει Colville με διαφορετικό τρόπο από αυτόν που εμείς είτε προτείνουμε είτε φανταζόμαστε, είναι για μας επιτυχία, γιατί δείχνει πως αυτός που μας επιλέγει έχει την αυτοπεποίθηση να μας φορέσει όπως νιώθει. Εξάλλου όλοι μας, κάθε μέρα που σηκωνόμαστε από το κρεβάτι για να βγούμε έξω, πρέπει να φοράμε κάτι. Ας κάνουμε αυτή την εμπειρία όσο πιο ευχάριστη γίνεται, ειδικά όσοι αγαπάμε τη μόδα και δεν τη φοβόμαστε – αυτό σημαίνει ελευθερία. Η ενδυνάμωση επιτυγχάνεται και μέσα από το ένδυμα. Αυτό που επιδιώκουμε με τη Molly είναι με τον ενδεχομένως τολμηρό σχεδιασμό των συλλογών μας, τα χρώματα και τις υφές να δώσουμε ιδέες και λύσεις για μια διαφορετική προοπτική της ίδιας της ζωής. Τις προάλλες πήγα στο σπίτι μιας φίλης για πρωινό φορώντας ένα χρωματιστό πόντσο κι εκείνη μου είπε πως μόνο εγώ θα μπορούσα να το κάνω να δείχνει φυσιολογικό. “Μα είναι φυσιολογικό”, της απάντησα. Νομίζω ότι το να “κανονικοποιείς” τα όμορφα ρούχα και ύστερα να τα μοιράζεσαι με άλλες γυναίκες, ώστε να μη φοβούνται να τα φορέσουν κι εκείνες, είναι πολύ όμορφο πράγμα», καταλήγει.