Μετά από 3 Saint Laurent παραγωγές στις Κάννες ο Creative Director Anthony Vaccarello έχει κάθε λόγο να μας μιλά για ταινίες

Είναι δυνατό – και σχετίζεται με αυτό που συμβαίνει σήμερα, νομίζω. Και από τον Fassbinder, τα πάντα: Από το Querelle μέχρι το The Bitter Tears of Petra von Kant….

Ναι, η Petra von Kant είναι καταπληκτική: Ο χαρακτήρας είναι σχεδιαστής μόδας, σωστά;

Ναι, μου αρέσει αυτό.

Πάντα πίστευα ότι ήταν λίγο κλισέ να υποθέσω ότι οι σχεδιαστές εμπνέονται από ταινίες – ξέρετε, “Ω, κοίταζα τα κοστούμια για αυτή τη συλλογή” – αλλά θα ήθελα πολύ να μάθω εάν η ταινία επηρεάζει καθόλου τη σκέψη σας ως σχεδιαστής. Ίσως η αίσθηση της απόδρασης ή η έννοια ενός συγκεκριμένου χαρακτήρα; Όταν κοιτάζω τις συλλογές σας, πάντα βλέπω και νιώθω έναν χαρακτήρα πολύ περισσότερο από μια σειρά από οπτικές εμπνεύσεις.

Όταν παρακολουθώ ταινίες που αγαπώ, δεν σκέφτομαι την εμφάνιση ή τα συγκεκριμένα ρούχα – πάρτε για παράδειγμα την Belle de Jour: Το ελκυστικό έχει να κάνει πάντα περισσότερο με το χαρακτήρα της ιστορίας . Αυτό είναι που κάνει μια ταινία κάτι που θυμάστε. Αυτή ήταν η ερώτηση ή όχι;

Κάπως μια ερώτηση [γέλια]—Υποθέτω ότι με ενδιαφέρει, δεδομένου ότι έχετε ξεκινήσει την παραγωγή Saint Laurent, αν η ταινία πυροδοτήσει κάποια δημιουργική σας διαδικασία με οποιονδήποτε τρόπο….

Ο Saint Laurent ήταν πάντα ένας τόσο κινηματογραφικός οίκος, αλλά σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό για τον οίκο να συνδεθεί απευθείας με την παραγωγή ταινιών, αντί να κάνει απλώς κοστούμια, κάτι που είναι πιο αναμενόμενο.

Ο ίδιος ο Saint Laurent έκανε κοστούμια ταινιών, όπως και το Belle de Jour….

Το Belle de Jour και το La Chamade, στα οποία πρωταγωνιστούσε η Catherine Deneuve. Ο Saint Laurent έκανε επίσης κοστούμια για το θέατρο, κάτι που δεν με αφορά. Αλλά δεν παρήγαγε ποτέ ταινίες.

Ξέρω ότι έχετε γίνει καλοί φίλοι με την Catherine Deneuve. Έχεις μιλήσει μαζί της για την είσοδο στον κινηματογραφικό κόσμο;

Ναι—είπε: «Είναι γενναίο και είναι καλό για τον κινηματογράφο». Ξέρω ότι ορισμένοι Γάλλοι παραγωγοί είναι λίγο ψυχροί με την ιδέα ενός οίκου μόδας που παράγει ταινίες, αλλά απλώς δεν το έχουν συνηθίσει— Νομίζω ότι είναι καλό που έχουμε νέους παραγωγούς που έρχονται στην βιομηχανία. Είναι ωραίο να αλλάζεις τους κανόνες.

Μίλησε μου λίγο για το στήσιμο της Saint Laurent Productions.

Όταν ξεκίνησα στο Saint Laurent, πάντα ήθελα να δω τη συλλογή μου να αιχμαλωτίζεται από έναν master, με τον ίδιο τρόπο που οι συλλογές του Saint Laurent φωτογραφήθηκαν από τον Helmut Newton. Από νωρίς, συνεργαζόμουν σε μικρά film για τις συλλογές μου με τον Wong Kar-wai ή τον Brett Easton Ellis. Πάντα ήθελα να έχω τους καλύτερους δημιουργούς για να συνδέσω το όνομα του Saint Laurent. Έτσι ξεκίνησε σιγά σιγά έτσι: ένα μικρό κλιπ μιας ταινίας διάρκειας τεσσάρων, πέντε λεπτών.

Μετά γνώρισα τον Gaspar Noe και ήρθαμε πολύ κοντά. Ξεκινήσαμε με ένα μικρό απόσπασμα ταινίας και μετά κάναμε την πρώτη μας ταινία μικρού μήκους [Lux Aeterna, ή Self 04, στην οποία πρωταγωνιστούσαν, μεταξύ άλλων, η Béatrice Dalle και η Charlotte Gainsbourg], η οποία πήγε στις Κάννες [το 2019]. Όταν σκέφτομαι την καριέρα μου στο Saint Laurent, είναι μια από τις καλύτερες αναμνήσεις μου, γιατί επιλέχθηκε να προβληθεί στις 10 το βράδυ—και όταν ήμουν παιδί παρακολουθούσα πάντα το φεστιβάλ των Καννών με τη μαμά μου και αυτά που προβάλλονταν στις 10 ή τα μεσάνυχτα, ήταν πάντα οι ταινίες που με ενδιέφεραν: οι αμφιλεγόμενες, όπως το Crash του David Cronenberg. Το να είμαι εκεί με τον Gaspar Noé και την Béatrice ήταν μια σημαντική στιγμή. Άρχισα να σκέφτομαι να συνεργαστώ με κινηματογραφιστές που θαύμαζα όταν ήμουν νεότερος και ξεκινήσαμε με τον Pedro [Almodóvar], ο οποίος ήταν για μένα σαν νονός μου. Πήγε πολύ καλά και σκεφτήκαμε, Εντάξει – ας συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό το όνειρο πραγματικότητα.

Θα μπορούσατε να μιλήσετε λίγο περισσότερο για την παρόρμηση να συνεργαστείτε με συγκεκριμένους σκηνοθέτες;

Από την αρχή, ο στόχος ήταν να βοηθήσουμε τους κινηματογραφιστές να κάνουν τις ταινίες τους, γιατί είναι όλο και πιο δύσκολο αυτές τις μέρες να πάρουν τον προϋπολογισμό για να κάνουν αυτό που θέλουν χωρίς να περιορίσουν την παραγωγή, ώστε να πρέπει να αλλάξουν το όραμά τους. Ο ρόλος μου [στην Saint Laurent Productions] είναι να διαλέξω ποιον σκηνοθέτη. [Όταν δουλεύουμε μαζί] μοιράζονται αυτό που θέλουν να κάνουν και τα σενάρια. Μιλάμε για το καστ. Το χτίζουμε έτσι. Έχω τόσο πολύ σεβασμό για αυτό που κάνουν και πιστεύω ότι δεν θα ήταν σχετικό να πω, «Κάνεις λάθος». Οι σκηνοθέτες με τους οποίους συνεργαζόμαστε είναι masters στον τομέα τους. Για εμάς στον Saint Laurent, αυτό μας δίνει νέους τρόπους επικοινωνίας. Κάνοντας αυτές τις ταινίες, το όνομα του Saint Laurent μένει για πάντα. Όταν το όνομα είναι σε μια διαφημιστική πινακίδα, είναι τόσο γρήγορο—ένα μήνα αργότερα, το ξεχάσαμε—αλλά σε 20 χρόνια το όνομα Saint Laurent θα είναι ακόμα εκεί.

Ο ίδιος ο Saint Laurent ήταν ένα είδος συγγραφέα μόδας: ποιος ήταν και το όραμά του είναι τόσο εμφανές στα σχέδιά του, με τον ίδιο τρόπο που σκεφτόμαστε τη δημιουργική παραγωγή ενός [Jacques] Audiard, ενός Cronenberg ή ενός [Jim] Jarmusch. Νομίζω ότι η μόδα και ο κινηματογράφος μοιάζουν επίσης στο ότι έχουν και οι δύο δημιουργικές και εμπορικές πτυχές, με διαφορετικούς σχεδιαστές ή σκηνοθέτες να δίνουν προτεραιότητα στον ένα ή τον άλλο. Με την τελευταία σας συλλογή, θυμάμαι να μου λέτε στα παρασκήνια ότι δεν χρειάζεται όλα να οδηγούνται από την εμπορικότητα.

Είναι καλό μερικές φορές να δείχνεις [μια συλλογή] και να μπορείς να μιλάς ελεύθερα για την τέχνη και την ομορφιά—ότι δεν βασίζονται όλα στα χρήματα και την κερδοφορία.

Ανέφερες ότι ήσουν μακροχρόνιος θαυμαστής του Almodóvar. Πώς ήταν να τον συναντούσα για πρώτη φορά;

Συναντηθήκαμε στο Sunset Marquis [στο Λος Άντζελες]. Ήμουν πολύ στρεσαρισμένος, γιατί μερικές φορές πιστεύεις ότι οι Ισπανοί, όπως και οι Ιταλοί – εγώ είμαι Ιταλός – θα είναι πολύ ζεστοί, και δεν είναι [γέλια]. Οι ταινίες του είναι υστερικές και πολύχρωμες, και ήταν το αντίθετο από αυτό, αλλά την ίδια στιγμή, ήταν αυτός που θα περίμενες να είναι ο Pedro Almodóvar. Δεν ξέρω πώς να το θέσω, αλλά αν αγαπάτε τις ταινίες του, αγαπάτε τον Pedro Almodóvar.

Παρακολουθείτε τους σκηνοθέτες στις ταινίες των οποίων κάνετε παραγωγή — στέλνετε μηνύματα ή τους τηλεφωνείτε για να τους ρωτήσετε πώς πάει;

Εξαρτάται από τη σχέση — με τον Pedro ή τον Jim, ναι.

Θα ήθελα να σας ρωτήσω για τα κοστούμια της ταινίας Almodóvar. Πώς ήταν αυτή η διαδικασία;

Ήταν ενδιαφέρον—είμαστε τόσο συνηθισμένοι να βλέπουμε γουέστερν ασπρόμαυρα, αλλά όταν ο Pedro βρήκε έγχρωμες φωτογραφίες του Last Train από το Gun Hill, την ταινία από την οποία εμπνεύστηκε, τα χρώματα ήταν στην πραγματικότητα πολύ δυνατά. Υπήρχε μια σκηνή με τον Pedro Pascal όπου ο [Almodóvar] ήθελε ένα βεραμάν σακάκι, και είπα, Είναι λίγο περίεργο, αλλά εντάξει: Είναι ο Almodóvar.

Ήταν πολύ συγκεκριμένος για κάθε οπτική λεπτομέρεια—ήθελε να είναι σαν ένα πραγματικό γουέστερν, χωρίς μοντέρνα πινελιά πάνω του, αλλά με ρούχα που θα έβρισκες σε υπαίθρια αγορά. Κάτι που ήταν στην ουσία αυτό που έκανα για λίγο όταν ξεκίνησα για πρώτη φορά στο Saint Laurent [επιστρέφοντας στα αρχεία του οίκου], οπότε παίξαμε με το πρώτο αρχείο αυτού που έκανα. Αυτό κάναμε και με τους άλλους σκηνοθέτες: Περνούσαμε από τα αρχεία. Είμαι στον Saint Laurent εδώ και οκτώ χρόνια, και με όλες τις συλλογές που έχω κάνει, υπάρχουν πάρα πολλά ρούχα που μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να δημιουργήσουν γκαρνταρόμπες. Αλλά τα περισσότερα κοστούμια ήταν προσαρμοσμένα και ειδικά για την ταινία και τον χαρακτήρα.

Πήγατε στις Κάννες με τον Almodóvar το 2023 και φέτος έχετε τρεις ταινίες εκεί: την Emilia Perez του Audiard, το The Shrouds του Cronenberg και το Parthenope του Paolo Sorrentino. Είναι τρεις πολύ διαφορετικές ταινίες και τρεις πολύ διαφορετικοί σκηνοθέτες, όλοι σε κομβικό σημείο στην καριέρα τους. Είναι σημαντικό οι κινηματογραφιστές με τους οποίους συνεργάζεστε να είναι ήδη εδραιωμένοι;

Από την αρχή, ήταν σημαντικό να σκεφτούμε παραγωγές με διάρκεια και ας είμαστε ειλικρινείς: Είναι προϋπολογισμός, επομένως είναι πιο εύκολο να συνεργαστείς με ανθρώπους που ξέρουν να κάνουν μια ταινία και έχουν ένα όραμα που αγαπώ και σέβομαι. Αλλά θα ήθελα να επεκτείνω αυτό που κάνουμε και στους νέους σκηνοθέτες στο μέλλον.

Είναι μια ενδιαφέρουσα στιγμή: η Amazon ή η Apple είναι μερικοί από τους μεγαλύτερους παραγωγούς μας και μπορείτε να δείτε κάτι σαν το Met Gala για να διαπιστώσετε πώς η δύναμη της ποπ κουλτούρας μπορεί με σεβασμό να βοηθήσει στη χρηματοδότηση του έργου ενός σημαντικού πολιτιστικού ιδρύματος όπως το Ινστιτούτο Κοστουμιών.

Ακριβώς. Εννοώ, [οι κινηματογραφιστές] ήταν λίγο νευρικοί στην αρχή, αλλά μετά κατάλαβαν: Ο στόχος δεν είναι να τοποθετήσουμε μια από τις τσάντες μας στην εναρκτήρια λήψη μιας ταινίας ή να μιλήσουμε για τη μάρκα κατά τη διάρκεια της: Δεν θέλω να δείτε το όνομα του Saint Laurent να χρησιμοποιείται με αυτόν τον τρόπο και δεν θα κάνω ταινία για τη μόδα ούτε θα χρησιμοποιήσω μια ταινία ως ευκαιρία για να κάνω μια μάρκα να λάμψει.

Παρατήρησα ότι δεν έχετε κυκλοφορήσει ποτέ κανένα προϊόν ή συλλογές από ταινίες που έχετε δημιουργήσει….

Σίγουρα, εντελώς — δεν υπάρχει μπλουζάκι Saint Laurent σε μια ταινία.

Ξέρω ότι είσαι θαυμαστής του David Cronenberg. Απ’ ό,τι έχω ακούσει για το The Shrouds, ακούγεται σαν να έχει το ανατριχιαστικό χαρακτηριστικό στυλ του.

Ναι – είναι περίεργο. Είναι πολύ αυτός, είναι πολύ… οι ταινίες του έχουν πάντα αυτό το παράξενο πράγμα-η τεχνολογία-συναντά-το-ανθρώπινο-σώμα. Μου αρέσει που είναι πάντα η ίδια εμμονή, αλλά αντιμετωπίζεται διαφορετικά: ποτέ δεν βλέπεις το ίδιο πράγμα, αλλά μπορείς να δεις ότι επιστρέφει στο ίδιο θέμα.

Και τι σας τράβηξε στο Sorrentino και την Audiard;

Ο Zac είναι ένας από τους καλύτερους ανεξάρτητους Γάλλους σκηνοθέτες—αγάπησα το Un prophète με τον Tahar Rahim και το De battre mon cœur s’est arrêté με τον Romain Duris. [Η κινηματογραφική του παραγωγή είναι] πάντα πολύ μοντέρνα και προσωπική. Η Emilia Perez ήταν μια ταινία πολύ φρέσκια στην προσέγγισή της και πολύ διαφορετική από ό,τι έχει κάνει στο παρελθόν, αλλά την ίδια στιγμή, όταν την παρακολουθώ, μπορείτε να δείτε καθαρά ότι είναι αυτός που κρύβεται από πίσω. Δεν είναι ποτέ κλισέ.

Το ίδιο και ο Paolo Sorrentino. Για μένα ήταν σαν να δουλεύω με έναν νέο Fellini. Μου αρέσει η ποίηση του σεναρίου—κάτι που φαινόταν ελαφρύ και εύκολο, αλλά αυτό ήταν μόνο η επιφάνεια. Κάτι πιο βαθύ υπήρχε ανάμεσα στις γραμμές. Είναι μια πολύ συναισθηματική ταινία, ίσως η πιο συναισθηματική του μέχρι τώρα.

Υπάρχει κάποιος άλλος με τον οποίο θα θέλατε να συνεργαστείτε;

Αυτός με τον οποίο θα ήθελα να συνεργαστώ πιο πολύ, είναι ο Martin Scorsese. Τον γνώρισα κατά τη διάρκεια ενός after party των Όσκαρ και ήταν πολύ inspiring. Για μένα, είναι master των masters – θα ήθελα πολύ να κάνω κάτι μαζί του. Και φυσικά ο Francis Ford Coppola.

Τέλος, θα ήθελα πολύ να μάθω: Πώς είναι να βλέπεις το όνομά σου στους τίτλους της ταινίας;

Ήμουν συγκινημένος όταν καθόμουν δίπλα στον Pedro στις Κάννες και είδα το όνομά μου – τα γραφικά της ταινίας είναι εξαιρετικά τολμηρά και σούπερ κόκκινα, και όταν είδα το όνομά του και μετά το όνομά μου, ήμουν κάπως – ουάου. Όταν είσαι μικρό παιδί από τις Βρυξέλλες και βλέπεις το όνομά σου μπροστά σε όλους στις Κάννες, είναι συγκινητικό. Υπήρχε ένα μικρό δάκρυ.