Ο όμιλος LVMH επενδύει στο brand Aimé Leon Dore του Teddy Santis

Οι συνέργειες με έναν κολοσσό όπως η Porsche αντανακλούν τον παγκόσμιο αντίκτυπο του ALD, αλλά η δεύτερη, πρόσφατη συνεργασία τους απωθεώνει την ξεχωριστή οπτική του Teddy Santis. Οι πρώτες εικόνες της Porsche 911 Super Carrera από την ομάδα του ALD, με περσικά χαλιά αντί για πατάκια, διακοσμητικά καλύμματα στα καθίσματα με ξύλινες χάντρες, την γκλίτσα, τα ξύλινα καφάσια και τα δίχτυα ψαράδων στη μεταλλική σχάρα οροφής, προκάλεσαν ένα κύμα αναμνήσεων από όλες τις παιδικές διακοπές μας και τα φορτωμένα αυτοκίνητα των γονιών μας.

«Τα καλοκαίρια στην Ελλάδα μου έμαθαν να αγαπώ τη ζωή. Τελειώναμε το σχολείο στην Αμερική στις 27 Ιουνίου και στις 28 οι γονείς μου μας έστελναν να περάσουμε δύο μήνες ξυπόλητοι με τους παππούδες μας στη Μυτιλήνη. Ο πατέρας μου ήθελε να δούμε ότι είχε έρθει από ένα μέρος με φτώχεια και αγώνες, να καταλάβουμε ότι οι ευκαιρίες της ζωής μας στη Νέα Υόρκη δεν ήταν δεδομένες. Πίστευε -σωστά- ότι δεν θα μπορούσαμε να γίνουμε καλύτεροι, αν δεν παίρναμε αυτά τα μαθήματα. Στην εφηβεία μου δυσανασχετούσα, επειδή ήθελα να περνάω τα καλοκαίρια με τους φίλους μου στο Κουίνς, αλλά στα 18 άρχισα να ενδιαφέρομαι για την οικογένεια και την πατρίδα μου.

Είναι τόσο πλούσια η ιστορία μας στη Μυτιλήνη που μου έγινε εμμονή να γυρίσω στις ρίζες μου, να συλλέγω οικογενειακές φωτογραφίες, να μάθω γιατί ο παππούς και η γιαγιά μου φορούσαν βράκες, για το ποια ήταν η επιρροή της Τουρκίας που βρίσκεται τόσο κοντά στο νησί και την αναγνώριζα στη γλώσσα μας. Ερωτεύτηκα την παράδοσή μας και ήξερα ότι ο κόσμος θα εκτιμούσε την πρόθεσή μου να δείξω με ειλικρίνεια όλο αυτό που είμαι στο ALD. Απλώς, αρχικά ήταν δύσκολο να μιλάω στο κοινό της Νέας Υόρκης για το χωριό, για την ελληνική ιστορία, για το design και το ήθος μας – έπρεπε να μπουν άλλες βάσεις για να αγκαλιάσουν το brand μου εκεί και, όταν πριν από τρία χρόνια συνειδητοποίησα ότι είχε συμβεί, τότε άρχισα να μιλάω όλο και περισσότερο για την Ελλάδα».

Πόση Ελλάδα χωράει, άραγε, σε μια κλασική Porsche; «Η πρώτη, πολύ επιτυχημένη συνεργασία μας, ήταν η Porsche 911 ALD 964, ένα αυτοκίνητο που όταν ήμουν μικρός φάνταζε άπιαστο όνειρο. Αλλά για τη δεύτερη η Porsche ζήτησε να προκαλέσουμε τους εαυτούς μας περισσότερο και να αφηγηθούμε μια ιστορία για το μοντέλο 911 SC. Οραματίστηκα, λοιπόν, ότι είμαι 85 χρονών, ζω σε ένα χωριό στην Ελλάδα και οδηγώ αυτό το αυτοκίνητο. Πώς θα μοιάζει, πώς θα μυρίζει, τι αίσθηση θα δίνει; Τα αμάξια στο χωριό μου ήταν πάντα σκονισμένα και καλυμμένα από την αλμύρα και ο κόσμος τα χρησιμοποιούσε απλά ως μεταφορικό μέσο – όχι για εντυπωσιασμό. Έτσι, φτιάξαμε ένα supercar με μπουκλέ ύφασμα που “πιάνει” τη σκόνη, με οικογενειακές φωτογραφίες στα σκίαστρα, με σχάρα στην οροφή και παλιά καφάσια που δείχνουν τον χρόνο που έχει περάσει από πάνω τους. Με ενδιαφέρει ο ρομαντισμός του πώς “γερνάνε” τα αντικείμενα, είτε πρόκειται για ένα πουκάμισο είτε για ένα αυτοκίνητο, και νομίζω ότι το αποδώσαμε όμορφα. Είμαι περήφανος που είμαι Έλληνας, που μιλάω, διαβάζω και τραγουδάω ελληνικά.

Γνωρίζω την ιστορία και τις εξελίξεις της χώρας και ήταν σημαντικό για μένα να αφηγηθώ αυτή την πλευρά μου στο συγκεκριμένο project – αν επρόκειτο να έχω μια μακρόχρονη συνεργασία με την Porsche, έπρεπε να μπουν σωστά τα θεμέλια για να γνωρίζουν όλοι τι αντιπροσωπεύω. Η Porsche το υποστήριξε αυτό 100%, παρόλο που ήταν μεγάλο ρίσκο. Γιατί, ποιος νέος θα ενθουσιαστεί με ένα αυτοκίνητο που μοιάζει 50 χρόνων; Ξέρω, όμως, ότι αρκετοί θα εκτιμήσουν τη νοσταλγική ομορφιά, θαυμάζοντας παράλληλα τις καινοτομίες ενός supercar – όσοι ενδιαφέρονται μόνο για το δεύτερο, δεν είναι το κοινό στο οποίο απευθύνομαι. Και τώρα χαίρομαι που αυτό το αυτοκίνητο θα ταξιδέψει στο χωριό μου και θα παραμείνει εκεί για πάντα», δηλώνει με χειμαρρώδη ενθουσιασμό.

Πόση απόσταση χωρίζει την αμερικάνικη μεγαλούπολη από ένα ελληνικό χωριό; «Γεννήθηκα το 1986 στο πολυπολιτισμικό Κουίνς και αγάπησα όλες τις κουλτούρες, τα αθλητικά παπούτσια, τη hip hop, τα κοσμήματα, το streetwear, το μπάσκετ στα γηπεδάκια, ενώ στη Νυφίδα, το ψαροχώρι των παππούδων μου, έβλεπα πολύ φτωχούς αλλά ευτυχισμένους ανθρώπους και παιδιά που με μια μπάλα έπαιζαν 10 ώρες ποδόσφαιρο στην παραλία. Τόσο διαφορετικά μέρη, αλλά με παράλληλη πορεία ως αίσθηση κοινότητας. Η Νέα Υόρκη δεν είναι η Times Square και η Ελλάδα δεν είναι η Μύκονος, και ήθελα το brand μου να αντιπροσωπεύει τη ζωή και τις αξίες που έμαθα από αυτά τα μέρη. Θέλω να πουλάω ρομαντισμό, να κάνω τον κόσμο να νιώθει καλά με τον εαυτό του και να γίνεται η καλύτερη εκδοχή του μέσα από τις ιστορίες που αφηγούμαστε στο ALD».

Ποιες είναι αυτές οι αξίες; «Ο πατέρας μου ήρθε στη Νέα Υόρκη στα 15 του – πάντα έβρισκα απίστευτο ότι μια Τρίτη πρωί περπατούσε 5 χιλιόμετρα για να πάει σχολείο στο χωριό του και μια Τετάρτη απόγευμα βρισκόταν στο Queens. Όλη μου η οικογένεια βασίζεται σε δύο αξίες: να είμαστε καλοί άνθρωποι και να δουλεύουμε σκληρά. Από τον παππού μου έμαθα τη σημασία της αφοσίωσης και της δέσμευσης, γιατί όταν επέστρεψε στην Ελλάδα μετά από 30 χρόνια σκληρής δουλειάς στην Αμερική, για να απολαύσει επιτέλους τη ζωή, συνέχισε να ξυπνάει κάθε μέρα χαράματα και να δουλεύει στα κτήματα. Τον βοηθούσα στις ελιές και στα αμπέλια, γιατί μου ήταν ευχάριστο, αλλά αργότερα κατάλαβα ότι έτσι μας έδινε μαθήματα ζωής. Οι γονείς μου είχαν ένα καφέ-diner στο Κουίνς που έμενε ανοιχτό 24 ώρες, 7 ημέρες την εβδομάδα και δουλεύαμε βάρδιες όλοι εκεί. Στα 13 μου εργαζόμουν και ως DJ και ήταν δύσκολο να φεύγω από τα club στις 4 τα ξημερώματα και να πιάνω βάρδια στο καφέ στις 6. Όταν στα 16 μου ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι ήθελα να παρατήσω το σχολείο και να γίνω επαγγελματίας DJ, η μητέρα μου στεναχωρήθηκε επειδή ήθελε να σπουδάσουμε για να έχουμε μια καλύτερη ζωή, ενώ ο πατέρας μου το δέχτηκε, με τον όρο να δουλεύω τα πρωινά στο καφέ και να πηγαίνω νυχτερινό σχολείο, σχολιάζοντας τη δουλειά του DJ με την ελληνική παροιμία “Όποιος νύχτα περπατεί…”!

Όταν έγινα 20 ετών ο πατέρας μου βγήκε στη σύνταξη και σταμάτησα να δουλεύω ως DJ για να αναλάβω το καφέ. Έμαθα πώς δουλεύει μια επιχείρηση, μου άρεσε να σχεδιάζω το μενού και την ενδυμασία του προσωπικού και σκεφτόμουν να σπουδάσω σε σχολή μαγειρικής, όταν ο αδερφός μου ανακοίνωσε ότι ήθελε κι εκείνος να ασχοληθεί με το μαγαζί. Το καφέ όμως δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει οικονομικά δύο οικογένειες στο μέλλον, οπότε εγώ αποχώρησα και επένδυσα χρήματα και χρόνο σε ένα κατάστημα οπτικών στο Μανχάταν, που άνοιξαν δύο Έλληνες φίλοι μου από το Κουίνς. Εκεί ανακάλυψα έναν άλλο κόσμο, έμαθα περισσότερα για το design και εκτέθηκα στην κοσμοπολίτικη Νέα Υόρκη, που μου φανέρωσε πόση αξία έχει το προσωπικό στυλ στη μόδα. Στα 26 μου αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο άλμα πίστης, ξεκινώντας το ALD, βασισμένο σε επιρροές και αφηγήσεις από τη μέχρι τότε ζωή μου. Δεν είχα πτυχίο στη μόδα, μόνο αυτοπεποίθηση, κάποιες γνωριμίες και την υποστήριξη φίλων. Χτύπησα πολλές πόρτες, έκανα πολλά λάθη, τα τρία πρώτα χρόνια ήταν καταστροφικά, αλλά τελικά βρήκα τον τρόπο για να καταλάβει ο κόσμος την ειλικρίνεια πίσω από το brand μου», αφηγείται.

Το streetwear είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αμερικανικής κουλτούρας και του ALD, αλλά τον ρωτάω ποιες είναι συγκεκριμένα οι ελληνικές αναφορές των ρούχων του. «Ανέκαθεν με γοήτευαν οι ψαράδες μας, ήταν οι πιο κουλ τύποι που έχω γνωρίσει! Φορούσαν φαρδιά παντελόνια με γυρισμένα ρεβέρ, φαρδιά πλεκτά πουλόβερ, δεν ξυρίζονταν, ήταν “προϊόντα” του περιβάλλοντός τους. Είχαν στυλ και ας μην το προσπαθούσαν ή το γνώριζαν. Ο παππούς και η γιαγιά μου φορούσαν κάθε μέρα τα ίδια ρούχα, που όμως είχαν χαρακτήρα. Αυτή η “καθημερινή στολή” είναι μεγάλη επιρροή στο design μου. Επίσης, στην Ελλάδα υπάρχει η κουλτούρα της παραλίας, με ένα ανεπιτήδευτο στυλ ποτισμένο από το αλάτι, κάτι που βρίσκω ρομαντικό. Στη Νέα Υόρκη μεγάλωσα με φαρδιά παντελόνια, φούτερ, αθλητικά παπούτσια και σκουφάκια, αλλά φορούσα πουκάμισο, παντελόνι και driving shoes όταν έβγαινα με τους Ελληνοαμερικανούς φίλους μου, που είχαν πιο ευρωπαϊκό αέρα στο ντύσιμο. Θυμάμαι, όταν ήρθα κάποιες φορές στην Ελλάδα για να παίξω ως DJ στο Venue, ότι έβλεπα τους νέους στην Αθήνα να φορούν ακριβά ρούχα διάσημων brand του εξωτερικού. Αντιλήφθηκα τότε ότι η μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ και η οικονομική άνθηση έδινε στους ντόπιους, για πρώτη φορά ίσως, την πεποίθηση ότι ανήκαν στην Ευρώπη.

Και ήθελαν να ντυθούν ανάλογα. Αλλά νομίζω πως πλέον η γενιά μου, οι 35χρονοι στην Ελλάδα έχουν βρει πλέον μεγαλύτερη ισορροπία και αισθάνονται άνετα με το να ντύνονται χωρίς να πρέπει να αποδείξουν κάτι. Θέλουν να τρώνε ένα καλό φαγητό σε μια ταβέρνα ή σε ένα εστιατόριο, να περνάνε όμορφα, να κοιμούνται καλά… Είμαστε εραστές της ζωής στην Ελλάδα, στην Αμερική δεν υπάρχει αυτή η απόλαυση. Έχω μεγάλους στόχους για το ALD και η Ελλάδα είναι κομβικό μέρος για τα μελλοντικά σχέδιά μου – η νέα φθινοπωρινή μας καμπάνια, που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου εκεί είναι για μένα ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Το κυριότερο όμως είναι να μείνουμε αυθεντικοί απέναντι σε αυτό που κάνουμε στο ALD, να βελτιωνόμαστε και να εξελισσόμαστε, κρατώντας το πλοίο σε αυτή την πορεία, για να μιλήσουμε για το μέλλον ή για το παρελθόν με ιστορίες μέσα από το πρίσμα του ρομαντισμού».

Όσο για τον νέο, πρόσφατο ρόλο του ως καλλιτεχνικός διευθυντής της New Balance, o Teddy Santis έχει βρεθεί για ακόμη μια φορά σε γνώριμα μονοπάτια που εξερευνά με φρέσκια οπτική. «Στα 80s η New Balance επένδυσε σε ένα πολύ μεγάλο πρόγραμμα για το μπάσκετ, που όμως δεν απέδωσε καρπούς, επειδή τότε μεσουρανούσε η Nike. Τώρα έχουμε αποφασίσει ότι θα χρησιμοποιήσουμε αυτή την ιστορία για τα νέα σχέδιά μας και μέχρι στιγμής ό,τι έχουμε λανσάρει έχει συναντήσει μεγάλη επιτυχία. Νομίζω ότι θα είναι σταθμός η συνεργασία μας στην ιστορία του brand. Ξέρεις ότι και οι ιδρυτές της New Balance έχουν ελληνική καταγωγή; Ο πατέρας τους, Jim Davis, είναι μετανάστης πρώτης γενιάς, όπως και η οικογένειά μου. Το λέω πάντα στους συνεργάτες μου πως όταν συναντιούνται οι Έλληνες υπάρχει απίστευτη σύνδεση μεταξύ τους και η συνεργασία είναι ξεχωριστή. Μακάρι να μπορούσα να τους το εξηγήσω, αλλά είναι κάτι που μας το προσφέρει η μητέρα πατρίδα και βρίσκεται στο DNA μας. Μόνο όταν ταξιδέψαμε για την καμπάνια ALD στην Ελλάδα γύρισαν όλοι οι Αμερικανοί από την ομάδα μου και μου είπαν: “Ναι, τώρα βγάζεις πολύ περισσότερο νόημα”», τονίζει.

«Είναι διγαμία να αγαπάς και να ονειρεύεσαι», έγραψε και πάλι ο Οδυσσέας Ελύτης, στο Σηματολόγιον. Ο Teddy Santis αγαπά και ονειρεύεται με επιτυχία σε δύο γλώσσες και για δύο πατρίδες. Και, όπως λέει ο Nas στο Illmatic, το αγαπημένο του hip hop άλμπουμ που αντιπροσωπεύει το αμερικανικό κομμάτι του ALD, «Άσχετα με το τι θα συμβεί, εμείς θα το κρατήσουμε αληθινό».