O Alessandro Vigilante ανέλαβε επικεφαλής του Rochas και από την πρώτη του κιόλας συλλογή για τον γαλλικό οίκο απέδειξε ότι ήρθε, με την ορμή που προδίδει και το όνομά του, να τον οδηγήσει ξανά στην κορυφή.
Συνέντευξη & Φωτογραφίες: Filep Motwary
Όπως είχε πει κάποτε ο πάντα συντονισμένος με την επικαιρότητα Karl Lagerfeld: «H διακριτικότητα είναι πολύ καλή, αλλά δεν είναι ο μόνος τρόπος ύπαρξης». Το κίνημα Anti-Fashion, που μεσουρανούσε στη δεκαετία του ’90, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η άρνηση της χρυσής δεκαετίας του ’80, κατά τη διάρκεια της οποίας οι σχεδιαστές αντλούσαν έμπνευση από την ίδια τους τη δημιουργικότητα. Εκείνο που μελλοντικά πρόδωσε τη μόδα των ’90s ήταν η εμπορευματοποίησή της. Σε μια αγορά που είχε άπλετο χώρο για ανάπτυξη, τα brands εξαναγκάστηκαν από τους καινούργιους ιδιοκτήτες τους να προχωρήσουν στην επινόηση δυνατών εικόνων που θα ενέπνεαν ανθρώπους στα πέρατα της Γης να ξοδεύουν τα χρήματά τους σε ακριβά προϊόντα. Η ισχύς των σχεδιαστών μέσα σε ένα τόσο βάναυσο σύστημα εξαναγκαστικής εφευρετικότητας είχε αρχίσει να φθίνει, ενώ όσοι από αυτούς «επέζησαν» έπαιξαν το επίσης επιβεβλημένο παιχνίδι των ΜΜΕ, περνώντας στην αιωνιότητα, αφού το κοινό τους από τοπικό εξελίχθηκε σε παγκόσμιο, γεγονός που έφερε τεράστιο οικονομικό όφελος στους ομίλους.
Ο όρος «πολυτέλεια» άρχισε να κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στην αυγή του 21ου αιώνα. Οι μεγάλοι όμιλοι της μόδας, αφού πρώτα εξαγόρασαν όποιο brand βρισκόταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας, ξεκίνησαν έναν μεταξύ τους αγώνα ισχύος, που δεν περιορίστηκε στις πωλήσεις ρούχων, αλλά περιλάμβανε επίσης τσάντες, αρώματα, καλλυντικά, προϊόντα με σφραγίδα και λογότυπο. Είκοσι χρόνια μετά, αν και το παιχνίδι έχει γίνει πια αδυσώπητο, οι κανόνες παραμένουν ξεκάθαροι: όσο πουλάς, τόσο παραμένεις επίκαιρος. Fashion’s darling! Κάθε φορά που ένας νέος σχεδιαστής αναλαμβάνει τα ηνία ενός brand, αναπόφευκτα γίνεται θέμα συζήτησης η διάρκεια της θητείας του. Κι επειδή το παιχνίδι και οι κανόνες του είναι πλέον γνωστοί, οι συμμετέχοντες σε αυτή την αρένα, πέρα από το τεράστιο ταλέντο τους, διαθέτουν αδιαμφισβήτητα και θάρρος.
Η σκληρή αλήθεια της μόδας δεν αναιρεί το ενδιαφέρον που προκαλεί, για περισσότερους από έναν λόγους. Προσωπικά, με απασχολούν η αισθητική, η χειροτεχνία, η ιστορία και η φιλοσοφία της. Οι κεραίες μου είναι πάντα σε ετοιμότητα να εντοπίσουν το ωραίο. Και μία από τις πιο όμορφες, καλοφτιαγμένες και με ποιητική διάσταση συλλογές που είδα φέτος φέρει την υπογραφή του Ιταλού σχεδιαστή Alessandro Vigilante για τον οίκο Rochas. Όντας ο έκτος στη σειρά σχεδιαστής που αναλαμβάνει καθήκοντα δημιουργικού διευθυντή στη γαλλική επωνυμία, στην πρώτη επίσημη επίδειξή του στο Παρίσι παρουσίασε πολυτελή ρούχα προορισμένα για γυναίκες πνευματώδεις, θηλυκές, με μια υπόνοια ευθραυστότητας. Οι προκάτοχοί του, Peter O’Brien, Olivier Theyskens, Marco Zanini, Alessandro Dell’Acqua και Charles de Vilmorin, δεν άγγιξαν το επίπεδο που χρειάζεται για να παραμείνει ο οίκος στην πρώτη γραμμή – με εξαίρεση ίσως τον Theyskens. Αν και το δικό του όνομα δεν είναι ακόμη ευρέως γνωστό, ο Vigilante υπηρετεί τη μόδα σχεδόν πάνω από μία εικοσαετία. Αριστούχος της σχολής IED Moda Lab, όσο ήταν ακόμη φοιτητής προσκλήθηκε από τη Franca Sozzani να δείξει τη συλλογή του στην Εβδομάδα Μόδας του Μιλάνου, ενώ στο ξεκίνημα της καριέρας του εργάστηκε για τους Dolce & Gabbana και η δουλειά του εκεί συνδέθηκε με προσωπικότητες όπως η Scarlett Johansson και η Monica Bellucci.
Βρέθηκε στον Gucci την πρώτη χρονιά που ανέλαβε ο Alessandro Michele, αργότερα στον οίκο Philosophy με επικεφαλής τον Lorenzo Serafini και μετά στο brand The Attico. H ομώνυμη επωνυμία του ιδρύθηκε πριν από τέσσερα χρόνια με έμπνευση από τα 15 χρόνια εκπαίδευσής του στον χορό. «Χόρευα από εφτά χρονών. Όταν τελείωσα το σχολείο, ήμουν μέλος σε μια ομάδα χορού και περιοδεύαμε σε όλον τον κόσμο, εκφράζοντας με τον τρόπο μας τις κοινωνικές ανησυχίες και τα ανθρώπινα συναισθήματα. Αν και ήξερα από νωρίς πως η μόδα είναι το πεπρωμένο μου, άργησα να πάρω την απόφαση να κάνω αυτό που πάντα ήθελα. Ήμουν 23 χρονών όταν πήγα στη σχολή και ήμουν ο μεγαλύτερος από τους συμμαθητές μου», μου αφηγείται μέσω Zoom με το αφοπλιστικό του χαμόγελο, μόλις μία εβδομάδα μετά την παρθενική και επιτυχημένη του παρουσίαση, οδηγώντας τη συζήτηση σε ένα από τα αγαπημένα μου θέματα: το ανθρώπινο σώμα. «Το σώμα βρίσκεται στο επίκεντρο της δουλειάς μου. Η εμπειρία και η μελέτη του κλασικού και του σύγχρονου χορού μού πρόσφεραν μια ουσιώδη, πιστεύω, άποψη για το σώμα, για το οποίο σήμερα δημιουργώ ρούχα. Εκφράζομαι με υφάσματα πλέον, διερευνώντας τις ανάγκες του. Ενώ ξεκινώ να σκιτσάρω βάζοντας τις ιδέες μου στο χαρτί, το σώμα είναι παρόν και “εποπτεύει” τις γραμμές μου, οι οποίες προσπαθώ να είναι προσεγμένες», μου εξηγεί.
Ενώ πλέον γράφει το δικό του κεφάλαιο στην ιστορία του Rochas, ο Vigilante ομολογεί ότι δεν είχε φανταστεί πως κάποτε θα εργαζόταν για έναν παριζιάνικο οίκο. Ωστόσο, η βιομηχανία δεν είναι πλέον τόσο προκατειλημμένη όσο στο παρελθόν, όταν η πρόσληψη του συμπατριώτη του Gianfranco Ferre στα ’80s από τον Dior ήταν μια «πολιτική», θα λέγαμε, κίνηση, ένα σημάδι αποδοχής της ιταλικής μόδας εκ μέρους της γαλλικής. «Δεν είναι συναρπαστικό όταν συμβαίνει κάτι απροσδόκητο;» με ρωτάει. «Για δεκαέξι ολόκληρα χρόνια μετέφραζα το όραμα άλλων δημιουργικών διευθυντών και σήμερα η φωνή μου έχει τον δικό της ήχο! Ως πρώην χορευτής, ζυγίζω ό,τι φτιάχνω μέσα από την αντίληψη που έχω για το σώμα. Δεν μου αρκεί να παράγω εντυπωσιακά ρούχα, θέλω να προσφέρουν στη γυναίκα που τα φοράει αυτοπεποίθηση και άνεση. Ο σύγχρονος χορός είναι ανοιχτός προς όλους τους σωματότυπους, σε οποιοδήποτε μήνυμα θέλει κάποιος να μεταδώσει, είναι στην ουσία μια γλώσσα επικοινωνίας. Αυτό θέλω να πετύχω με τα ρούχα μου», προσθέτει και μου αποκαλύπτει ότι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις που του προσφέρει η συνεργασία του με τον Rochas είναι η πρόσβαση στα αρχεία του. «Είναι προνόμιο να μπορείς να δεις από κοντά ρούχα που στην εποχή τους έκαναν επανάσταση, τα σκίτσα του Marcel, το γούστο του στα υφάσματα, τα αρώματα… Κάθε επίσκεψή μου στο αρχείο μού προκαλεί ανατριχίλα», ομολογεί.
Ο Marcel Rochas ίδρυσε τον οίκο του το 1925. Ήταν ο πρώτος που πρότεινε παλτά με μήκος κάτω από το γόνατο και -ναι- φούστες με τσέπες. Έγινε γνωστός για δημιουργίες που αντανακλούσαν μια αβίαστη κομψότητα, αλλά και για το Rochas Femme, άρωμα που μέχρι σήμερα θεωρείται κλασικό. Η φετινή χρονιά θα σηματοδοτήσει επίσημα την επανεκκίνηση του οίκου, με καινούργια γραφεία στην αριστερή όχθη, έναν νέο παγκόσμιο διανομέα, μια παρουσίαση στην Εβδομάδα Μόδας του Παρισιού και, πιθανώς, μια επίδειξη για τον χειμώνα του 2025. Ο Vigilante πιστεύει πως με τον Marcel Rochas μοιράζονται το ίδιο ενδιαφέρον για τις γυναικείες επιθυμίες. «Εκείνος παντρεύτηκε τρεις φορές, όλες με ισχυρές προσωπικότητες. Η μία ήταν Ιταλίδα – η Rina Rosselli. Νιώθω πως μέσα από τις γυναίκες της ζωής του απέκτησε ξεκάθαρη αντίληψη για το γυναικείο γούστο. Η λέξη “θηλυκότητα” στις μέρες μας μεταφράζεται ως σέξι. Το σέξι όμως μπορεί εύκολα να γίνει χυδαίο. Η θηλυκότητα δεν είναι τίποτε από τα δύο, είναι μια έννοια που πηγάζει από τις παλιές καλές μέρες της μόδας, και αυτό μου αρκεί. Όχι, δεν είμαι παρελθοντολάγνος. Νιώθω πολύ κοντά στις γυναίκες, απολαμβάνω να τις κοιτάζω με τον ίδιο τρόπο που το έκανε ο Avedon στις φωτογραφίες του, να τις ακούω και να μην είμαι ο πρωταγωνιστής όταν βρίσκομαι δίπλα τους», εξομολογείται. Αν και βρίσκεται ακόμη στην αρχή, θα ήθελε, μου λέει, να συνεχίσει το ταξίδι που ξεκίνησε. «Μερικές φορές θέλω να είμαι σοβαρός. Αλλά χρειάζεται και λίγη ελαφρότητα και χιούμορ. Από την άλλη, μια συλλογή πρέπει να είναι μια ειλικρινής δήλωση. Όταν φτιάχνω ένα σακάκι, θέλω να είμαι συνεπής ως προς τη χρήση του και να δώσω κάτι επιπλέον μέσα από τις λεπτομέρειες που θα το κάνουν ιδιαίτερο. Και μαζί να προτείνω πώς μπορεί να φορεθεί ένα σακάκι Rochas».
Η συλλογή του γι’ αυτή τη σεζόν επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω. Με τίτλο Fairytales for Adults και μια φωτογραφία από το 1939 του Ιταλού αρχιτέκτονα Carlo Mollino, που έδωσε τον τόνο, δικαίωσε το μυθικό απόφθεγμα της Diana Vreeland «The eye has to travel», ξεδιπλώνοντας σιγά σιγά πορτρέτα γυναικών. Αυτή παρουσιάστηκε σε έναν χώρο βαμμένο στο ροζ του ιβίσκου – ροζ κουρτίνες, ροζ πόρτες και καθίσματα, ροζ μοκέτες… Ήταν το τέλειο σκηνικό για έναν φόρο τιμής στη γυναίκα. Το Hôtel d’Evreux στην Place Vendôme γέμισε με μοντέλα που με αργούς βηματισμούς έμπαιναν το ένα μετά το άλλο στο δωμάτιο, παίρνοντας στατικές πόζες. Οι καλεσμένοι είχαν την ευκαιρία να περπατήσουν ανάμεσά τους και να περιεργαστούν τα ρούχα από πολύ κοντά. Η προσέγγιση του Vigilante είχε μια φρεσκάδα και δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης. Η ραπτική του εξαιρετική, τα υφάσματα πολύτιμα, οι γραμμές -άλλοτε χυτές και άλλοτε γεωμετρικές και υπερμεγέθεις- έφτιαχναν ένα ενδιαφέρον περίγραμμα. Τα χρώματα κινήθηκαν στους τόνους του κίτρινου του καναρινιού και της μαργαρίτας, του μπλε του πάγου, του σμαραγδιού, του πορτοκαλιού και της σαμπάνιας, ενώ αστραφτερό βελούδο, Art Deco δαντέλα και καπιτονέ τύλιγαν το σώμα με στοργή, κάνοντάς το να ανθίζει. «Στεγνά» τουίντ και ματ σατέν εμφανίζονταν δίπλα σε ιριδίζουσες επιφάνειες και οι μυτερές kitten heel γόβες ήταν διακοσμημένες με κρυστάλλινους φιόγκους, τρισδιάστατες ορτανσίες και ασημένιες κορδέλες. «Δεν θέλω να με θυμούνται όταν πεθάνω, θέλω όμως μέσα από τη δουλειά μου να κατανοήσω τον κόσμο στον οποίο ζω και αναπνέω, να ανοίξω νέα παράθυρα. Χωρίς βιασύνη και χωρίς την πίεση των trends, που στο τέλος της ημέρας δεν έχουν καμία ουσία», καταλήγει.
