Πριν ξεκινήσει τον σχεδιασμό της νέας συλλογής υψηλής ραπτικής Schiaparelli, ο Daniel Roseberry έθεσε στον εαυτό του το ερώτημα: «Αν αφαιρούσα από αυτά τα ρούχα το χρώμα ή οποιαδήποτε έννοια του σύγχρονου στιλ, αν επικεντρωνόμουν μόνο στο παρελθόν, θα μπορούσα άραγε να δημιουργήσω μια συλλογή που να μοιάζει σαν να γεννήθηκε στο μέλλον;». Ο τίτλος της συλλογής απαντά: Back to the Future (Επιστροφή στο Μέλλον).
Αφετηρία υπήρξε η ημέρα του Ιουνίου 1940, όταν η Elsa Schiaparelli εγκατέλειψε το αγαπημένο της Παρίσι για τη Νέα Υόρκη, προκειμένου να γλιτώσει από τους κινδύνους της ναζιστικής εισβολής στη Γαλλία. Αυτό που ήθελε ο Roseberry ήταν να στρέψει την προσοχή στην ένταση που υπήρχε σε εκείνη την εποχή, μια εποχή βαθιών και πρωτοφανών αλλαγών ως απόρροια του πολέμου.
Για αυτό και πρόκειται για μια κολεξιόν άμεσα συνδεδεμένη με την ιστορία της Elsa Schiaparelli. Μπορεί να απουσίαζε ο κορσές – σήμα κατατεθέν του οίκου – όπως και το χρώμα – ο σχεδιαστής επέλεξε το μαύρο, το λευκό και μερικές πινελιές κόκκινου, αφαιρώντας από τις σιλουέτες κάθε ίχνος μοντερνισμού – αλλά οι βασικοί και πιο χαρακτηριστικοί κώδικες του αρχείου ήταν εκεί.
Λίγες ημέρες πριν από την επίδειξη, ο δημοσιογράφος της Vogue Alexandre Marain μίλησε με τον σχεδιαστή, ο οποίος μοιράστηκε λεπτομέρειες και αναφορές για το νέο του σόου.
Πώς νιώθεις;
Είναι λίγο σαν να παρακολουθείς μια καταιγίδα: εντυπωσιακή, έντονη, τρομερά συναρπαστική. Ανυπομονώ να ξεκινήσει το στήσιμο.
Τι υπάρχει στο moodboard σου αυτή τη σεζόν;
Για τη δημιουργία αυτής της συλλογής, μελέτησα το έργο φωτογράφων της εποχής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Μαν Ρέι, τον Χορστ, και σκέφτηκα το βλέμμα τους. Μου θύμισαν το προπολεμικό Παρίσι: εκείνη την κομψή παρακμή, την επιβίωση σε έναν κόσμο που ετοιμαζόταν να ανατραπεί. Με συνεπήρε η διαχρονικότητα αυτών των εικόνων, γιατί έμοιαζαν να ανήκουν στο παρελθόν και ταυτόχρονα στο μέλλον.
Πώς προσέγγισε ο οίκος Schiaparelli αυτή την επίδειξη;
Έθεσα μια πρόκληση στον εαυτό μου και σε όλη την ομάδα, ειδικά σε ό,τι αφορά τα ρούχα, την κατασκευή τους και τις τεχνικές πτυχές. Απομακρυνθήκαμε από τους κορσέδες, για να εξερευνήσουμε περισσότερο τα κοψίματα, τους όγκους και άλλα πεδία της υψηλής ραπτικής που δεν έχουν εξερευνηθεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια. Εξαλείφοντας οτιδήποτε αυστηρά σύγχρονο, ελπίζω αυτή η συλλογή να αποτελέσει μέρος μιας κίνησης προς το μέλλον χωρίς να καταλήξει σε κάτι ρετρό ή νοσταλγικό.
Πώς τίμησες την κληρονομιά του οίκου Schiaparelli αυτή τη σεζόν;
Πιστεύω πως αυτή η επίδειξη φέρει περισσότερη κληρονομιά από όλες τις συλλογές που έχω δημιουργήσει μέχρι σήμερα. Τις περισσότερες φορές αισθάνομαι πως η σύνδεση του καλλιτεχνικού διευθυντή με την ιστορία του οίκου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το ίδιο το πρόσωπο – κι αυτό είναι που κάνει τόσο περίπλοκη την κατεύθυνση ενός οίκου προς κάτι νέο. Πολλοί σχεδιαστές έχουν επηρεάσει τη μόδα, τον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε, τον τρόπο που την παρατηρούμε. Όμως λίγοι την έχουν μεταμορφώσει πραγματικά με βάθος. Η Schiaparelli έχει αλλάξει ριζικά τη μόδα.
Μπορείς να σκεφτείς άλλα παραδείγματα;
Η μόνη άλλη σύγκριση που μπορούμε να κάνουμε είναι με την Coco Chanel. Εκείνη απελευθέρωσε τις γυναίκες από τους κορσέδες και τους περιορισμούς, τους έδωσε κίνηση, τους χάρισε μια μέση δαχτυλίδι και δημιούργησε μια ολόκληρη ιστορία για το brand. Η Schiaparelli, από την άλλη, αμφισβήτησε και προκάλεσε το ίδιο το μέσο της μόδας. Πιστεύω πως αυτό ακριβώς επέτρεψε σε πολλούς σχεδιαστές να αρχίσουν να αναρωτιούνται αν η μόδα είναι, πάνω απ’ όλα, τέχνη. Πριν από την Elsa, αυτό δεν ήταν καν θέμα συζήτησης.
Πώς διαφέρει η δημιουργική σου διαδικασία ανάμεσα σε μια συλλογή υψηλής ραπτικής και μια prêt-à-porter;
Για μένα όλη η διαδικασία είναι τέχνη. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι η διαφορά στη νοοτροπία όταν παρουσιάζεις μια συλλογή υψηλής ραπτικής στο κοινό. Έχω την εντύπωση ότι ο κόσμος περιμένει να συγκινηθεί. Υπάρχει ένα είδος ταπεινότητας, η επίγνωση ότι παρακολουθείς την έκφραση της ανθρώπινης αριστείας μέσα από τα ρούχα, κι όχι απλώς την «επίδοση» ενός οίκου. Αυτό δημιουργεί τόσο μια απαίτηση, όσο και ένα άνοιγμα. Είναι σχεδόν μια πνευματική εμπειρία – ακούγεται παράξενο, το ξέρω – αλλά είναι λίγο σαν να μπαίνεις σε εκκλησία. Υπάρχει περισσότερη συγκίνηση, καταλαβαίνεις;
Πώς βλέπεις την εξέλιξη της υψηλής ραπτικής σε έναν κόσμο που διαμορφώνεται όλο και περισσότερο από την τεχνητή νοημοσύνη;
Για μένα, η υψηλή ραπτική πρέπει να παραμείνει μια βαθιά ανθρώπινη πράξη. Είναι λίγο όπως παλιά: ένας ή δύο άνθρωποι δημιουργούν για έναν ή δύο άλλους. Αυτή την οικεία, χειροποίητη και σχεδόν ιερή αίσθηση θέλω να διατηρήσω. Δεν θέλω να εντάξω την τεχνητή νοημοσύνη στη δημιουργική μου διαδικασία, όπως ακριβώς δεν θέλω να χρησιμοποιώ συνθετικά υλικά. Ο στόχος μου είναι τα ρούχα μου να προσφέρουν μια εμπειρία διαχρονικότητας, ώστε όσοι παρακολουθούν την επίδειξη να μην ξέρουν αν ταξιδεύουν στο παρελθόν ή στο μέλλον. Το ουσιώδες είναι να τους προσφέρω μια στιγμή αναστολής – μια ανάσα μακριά από τον πυρετό του παρόντος.
