«Αυτό το µακρύ µεταλλικό Versace φόρεµα είναι το απόλυτο κειµήλιο της haute couture. Ολόχρυσο, είναι το τελευταίο που σχεδίασε ο ίδιος ο Gianni Versace πριν τον δολοφονήσουν. Θυµάµαι ότι το είχα δει φορεµένο από τη Naomi Campbell και είχα εντυπωσιαστεί. Είναι µακρύ και εκθαµβωτικό, φτιαγµένο µε το χαρακτηριστικό βαρύ µεταλλικό πλέγµα, και µπροστά έχει κεντηµένο έναν τεράστιο σταυρό. Μου θυµίζει τη χρυσή µου δεκαετία του ’90, γεµάτη χρυσούς δίσκους, επιτυχίες και υπερπαραγωγές. Τότε που “έπεφτα” από τον ουρανό, χόρευα πάνω σε µπότες του σκι και γενικά σκηνοθετούσαµε τις πιο εντυπωσιακές ενάρξεις. Το έβαλα στα Αστέρια το 1998, σε ένα από τα καλύτερα σόου µου. Ο Μανόλης Παντελιδάκης είχε εµπνευστεί ένα τροµερό σκηνικό – φανταστείτε, ένα κοµµάτι το τραγουδούσα µέσα σε γυάλα! Ήταν µια ωραία και ευτυχισµένη περίοδος της ζωής µου. Το µοναδικό µου άγχος τότε ήταν να παραµείνω αδύνατη. Με θυµάµαι, µίζερη, να προσέχω τι τρώω και να υποφέρω. Σε πολλές σκηνές έβγαινα µε παντελόνι και κοντό τοπ, που άφηνε ακάλυπτη την κοιλιά. Οι κοιλιακοί έπρεπε να είναι έξι. Αν ήταν τέσσερις, είχα πρόβληµα!
»Το συγκεκριµένο φόρεµα ήταν τόσο βαρύ, που την πρώτη φορά που το έβαλα έπαθα σοκ. Άργησα να βγω στη σκηνή, γιατί περπατούσα µε µικρά βήµατα, σαν τις γκέισες. ∆εν το φόρεσα πολλές φορές, γιατί δεν ήµουν ευέλικτη µέσα σε αυτό. Έγινε όµως το ορόσηµο αυτής της χρονιάς, φωτογραφήθηκε κατά κόρον και άρεσε πολύ.
»Εκείνη τη χρονιά, την αφίσα µου την επιµελήθηκε η Σοφία Κοκοσαλάκη, η οποία συνεργαζόταν µε τον Bill Georgoussis, που µε φωτογράφισε. Με εµπνεύστηκε σαν άγγελο µε φωτοστέφανο και λευκό ρούχο. “Θέλω να φοράς µόνο ένα ύφασµα” , µου είπε και το στερέωσε στο σώµα µου µε κορδόνια. Έτσι µε έκανε αγγελούδι και τράβηξε πίσω τα σγουρά µου, τότε, µαλλιά. Πάντα επιδίωκα να συνεργάζοµαι µε ψαγµένους και προχωρηµένους ανθρώπους, σαν αερικά. Η Σοφία ήταν µία από αυτούς.
»Τότε ταξίδευα κάθε χρόνο στη Ρώµη και ντυνόµουν στο ατελιέ του Versace. Τους ήξερα όλους και µε αγαπούσαν πολύ. Ευτυχώς, γιατί µου έκαναν καλύτερες τιµές. Αυτά τα ρούχα ήταν πανάκριβα. Είχα γνωρίσει και την Donatella, η οποία συµφωνούσε να βάζω µακριές τουαλέτες στα σόου. Πήγαινα, έκανα τρεις πρόβες και µου έστελναν τις παραγγελίες σε υπέροχα πακέτα µε µακριές λευκές κορδέλες. Κάποια από τα ρούχα ήταν ραµµένα αποκλειστικά για µένα και κεντηµένα µε τροµερή λεπτοµέρεια, ενώ το φόρεµα-πανοπλία µε τον σταυρό ήταν το πιο ακριβό απ’ όλα. Μου θυµίζει, όπως και τα περισσότερα, τον Νίκο Καρβέλα, όταν τον περίµενα φτιαγµένη στην τρίχα στη σκηνή και εκείνος δεν έβγαινε. Υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να σηκωθεί να φύγει. Έτρεχα να προλάβω τις αλλαγές και µέσα στον πανικό εµφανιζόταν µε το ίδιο στρατιωτικό παντελόνι-φετίχ, που δεν το έβγαζε από πάνω του. Έτσι κάνει όταν αγαπάει κάτι. Κι εγώ αγαπώ όλα αυτά τα φορέµατα και τα θυµάµαι πάρα πολύ καλά. Ειδικά κάποια που µου τα έχουν κλέψει – γιατί τέτοια κοµµάτια δεν χάνονται έτσι απλά. Η συγκλονιστική ιστορία του συγκεκριµένου φορέµατος είναι ότι είχα να το δω είκοσι χρόνια. Μου το έκλεψαν τη χρονιά που το πρωτοφόρεσα. Χάθηκε κατά τη µεταφορά του από το σπίτι. Το βρήκα πριν από µία τετραετία, όταν κάποιος θέλησε να το επιστρέψει ζητώντας λύτρα. Μεγάλη ιστορία. Τελικά, δεν χρειάστηκε να τα πληρώσω, γιατί ανακαλύψαµε ποιος το είχε. Ήταν κρίµα να χαθεί τέτοιο κειµήλιο. Αν µάθουν από τον οίκο Versace ότι το έχω, ίσως µου το ζητήσουν για το µουσείο τους ή για κάποια έκθεση, όπου βλέπουµε όλα αυτά τα ωραία κοµµάτια που χαζεύαµε στα περιοδικά µόδας και τα ποθούσαµε.
»Νοµίζω ότι ήµουν η πρώτη που επένδυσε στο ακριβό ντύσιµο στην πίστα. Φόρεσα δερµάτινα και έφερα τα πάνω κάτω. Με κορόιδευαν, γιατί όλες τότε έκαναν κοινότοπες επιλογές. Μετά µε δόξαζαν. Ξεκίνησα το ’80 φορώντας Azzedine Alaïa. Γελούσαµε πολύ µαζί, γιατί επαναλάµβανε τα ελληνικά µε αστείο τρόπο. Άλλοι αγαπηµένοι µου σχεδιαστές ήταν o Jean Paul Gaultier και ο Yves Saint Laurent.
»Πάντα έκανα τολµηρούς συνδυασµούς. Τα πραγµατικά fashion icons για µένα είναι οι ροκ σταρ: ο Jimi Hendrix, o David Bowie, οι Beatles. Την εποχή του Ψεύτικα µου είχε κολλήσει να οπτικοποιήσω µια σικάτη βερσιόν του Bollywood. Η αγαπηµένη µου δεκαετία είναι τα ’70s, µε τις πιο ενδιαφέρουσες εµφανίσεις και “βασιλιά’’ το παντελόνι καµπάνα, που κολακεύει τις γυναίκες µε µακριά πόδια.
»Έχω ζήσει όλες τις δεκαετίες του µεγάλου πάρτι, από το ’70 µέχρι σήµερα, αφού δουλεύω 45 χρόνια και παρατηρώ από τη σκηνή πώς διασκεδάζει ο κόσµος. Έχω δει όλες τις αλλαγές. Βρίσκοµαι στην πέµπτη δεκαετία τους. Η διαφορά µε το παρελθόν είναι τεράστια. Υπήρχε γκλάµουρ και αυθόρµητο κέφι. Όλοι ήταν όρθιοι και χόρευαν µε την ψυχή τους. Άλλη νεολαία. Και τώρα διασκεδάζουµε, αλλά µε πιο µπλαζέ τρόπο, λαβωµένοι από την κρίση. Τελευταία µόνο διακρίνω µια αλλαγή προς το καλύτερο. Εγώ, πάντως, ντύνοµαι µε την ίδια διάθεση στη σκηνή, όπως και για να βγω έξω. Αλλάζω πάρα πολλά και διαφορετικά ρούχα. Αυτοσχεδιάζω µε παλιά και καινούργια από µια τεράστια γκαρνταρόµπα που έχω δηµιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια.
»Αγαπώ τις γιορτές, γιατί ο κόσµος προσπαθεί να ντύνεται καλύτερα. Έχω επιθυµήσει το επίσηµο ντύσιµο. Τι ωραία που θα ήταν να υπήρχε και πάλι ένα µαγαζί όπου θα έπρεπε να ντυθούµε καλά για να πάµε! Μπορεί να µην έχουµε πάντα όρεξη να βάλουµε τα “καλά µας’’, αλλά, µόλις το κάνουµε, µε έναν µαγικό τρόπο η διάθεσή µας απογειώνεται».
Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Δεκεμβρίου/Ιανουαρίου της Vogue Greece.
