Sex, Love and Rock ’n’ Roll

Γνωρίζοντας πλέον καλά την τέχνη της αποπλάνησης και του επιστολογραφικού ερωτισμού, παραδέχεται ότι άργησε να αποδεχτεί τη δική της σεξουαλικότητα. Ήταν παρθένα όταν γνώρισε τον McLaren, ενώ ο Hell ήταν μόλις ο τρίτος εραστής της. Οι εφηβικοί έρωτες δεν αποτελούσαν μέρος της στείρας ανατροφής της. «Δεν είχα φίλους, ήθελα απλώς να πηγαίνω καλά στο σχολείο και να βρω τρόπο να ξεφύγω. Αν δεν έχεις φίλους σε αυτή την περίοδο της ζωής σου, δεν μαθαίνεις πράγματα σχετικά με την ποπ κουλτούρα και τις σεξουαλικές σχέσεις. Ήμουν σαν να μεγάλωνα σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο».

Είναι ειρωνικό να σκεφτεί κανείς πως η tabula rasa της ποπ κουλτούρας έγινε η ερωμένη και στενή συνεργάτιδα ενός από τους αρχιτέκτονες της μόδας και του ροκ εντ ρολ. Από την ενορχήστρωση των προκλητικών κινήσεων των Sex Pistols στη σκηνή μέχρι την πώληση σαδομαζοχιστικού εξοπλισμού στο κατάστημα SEX στην King’s Road του Λονδίνου και τις soft πορνό προκλήσεις του συγκροτήματος Bow Wow Wow, ο McLaren χρησιμοποιούσε το σεξ ως μέσο για να τραβά την προσοχή. Ήταν ρομαντικός εραστής; αναρωτιέμαι. «Λάτρευα τα πάντα στον Malcolm, μαζί και το σεξ, αλλά η σχέση μας ήταν κατά βάση δημιουργική», απαντά η Kim. «Φυσικά, αγαπούσε το σεξ και όλα τα παρελκόμενα. Όταν τον πρωτογνώρισα, ο γιος του, Joe Corré, ξεκινούσε την εταιρεία εσωρούχων Agent Provocateur και ο Malcolm μου πήρε ένα φούξια λεοπάρ κιλοτάκι, που το έβαλε σε ένα μεταλλικό κουτάκι μαζί μ’ ένα σημείωμα κι ένα στραπατσαρισμένο τριαντάφυλλο που είχε κλέψει από ένα ξενοδοχείο», θυμάται γελώντας.

Και η ίδια τρέφει μεγάλη αγάπη για την τέχνη των δώρων ερωτικού περιεχομένου μεταξύ εραστών. Στο A Year On Earth With Mr Hell, τα ερωτικά γράμματα και τα μπιχλιμπίδια που ανταλλάσσουν με τον Hell αποτελούν μέρος του σασπένς της σχέσης τους. Εκείνη στέλνει πονηρές καρτ ποστάλ με τον Μινώταυρο του Picasso εμποτισμένες με το άρωμά της, ενώ έχει τυπώσει κι ένα πρόστυχο μήνυμα σε ένα παριζιάνικο μαντίλι. Καθώς η σχέση τους δυναμώνει και σβήνει -η Kim ταξιδεύει στην Ευρώπη ενώ ο Hell μένει κατηφής στο διαμέρισμά του στο East Village– παλεύουν με την επιθυμία και την απογοήτευση, τον πόθο και την απώλεια, τόσο στις συναντήσεις τους όσο και στα γράμματα που ανταλλάσσουν. Για τους δυο τους, το να γράφουν για το σεξ είναι σαν ερωτική πράξη.

Τη ρωτάω αν έχει μελετήσει τους σπουδαίους του είδους. «Δεν έχω διαβάσει πολύ De Sade ή Nin, ούτε καν το The Story of O μέχρι πρόσφατα». Όσο για τη σύγχρονη μυθιστοριογραφία που εστιάζει στο σεξ, έχει διαβάσει τις Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι «γιατί ήταν φαινόμενο. Μπορεί κανείς να δει γιατί έκανε επιτυχία. Είναι σαν την Πεντάμορφη και το Τέρας». Δηλώνει επίσης φαν του Normal People της Sally Rooney, αν και προτιμά τη μεταφορά του στην τηλεόραση. Βρίσκει το μινιμαλιστικό ύφος της πρόζας της εμβληματικό για την κοσμοθεωρία της γενιάς των Millennials και «της πολύ γενικής, κορπορατιστικής κουλτούρας στην οποία ζούμε. Έκανα έναν φίλο μου να γελάσει όταν του είπα ότι μοιάζει σαν το ΙΚΕΑ της συγγραφής. Ναι, είναι πολύ καλό, αλλά πάρα πολύ απλό», πιστεύει.

Γιατί ο Hell -που έχει υπάρξει αποκαλυπτικός ως προς τις σεξουαλικές του περιπτύξεις, ειδικά στα απομνημονεύματά του I Dreamed I Was A Very Clean Tramp– έχει δυσαρεστηθεί με το βιβλίο της; τη ρωτώ. «Δεν είναι χαρούμενος. Είναι συγγραφέας και συνειδητοποίησα πως οι άντρες βγάζουν έντονο εγωισμό ως προς τη δουλειά τους», απαντά. Δεν μετανιώνει πάντως που το δημοσίευσε, παρότι αναγνωρίζει πως το τίμημα για την έκδοσή του είναι ότι εξανεμίστηκαν οι ελπίδες να διατηρήσει μια καλή φιλική σχέση με τον Hell. «Αν δεν ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη με το βιβλίο, δεν θα έκανα αυτή την επιλογή. Αλλά αφού ήμουν, έκρινα ότι άξιζε να κυκλοφορήσει. Και ένιωσα πως, ως καλλιτέχνης κι εκείνος, θα καταλάβαινε. Δεν ήταν καθηγητής, λογιστής ή δικηγόρος μου. Μιλάμε για έναν τρελό ροκά», λέει. Στον επίλογο του βιβλίου ομολογεί πως σκοπός της δεν ήταν να γράψει κάτι «προκλητικό» ή «παραβατικό», ούτε θεωρεί πως το να μοιραστεί τη δική της εκδοχή της ιστορίας είναι μια φεμινιστική πράξη – «Δεν αποκαλώ τον εαυτό μου φεμινίστρια, γιατί θεωρώ πως δεν είναι κάτι που πρέπει να αμφισβητείται», τονίζει.

Δεν θα αρέσουν σε όλους όσα κάνουν η Kim με τον Hell επ’ αυτοφώρω, αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός της. Πρόκειται για πειραματική γραφή από πολλές απόψεις. Ξεκινώντας να καταγράφει μια σαρκική περιπέτεια όπως εκτυλίχθηκε, δεν αναλώνεται σε κλισέ περί εκπλήρωσης ονείρων, ούτε ακολουθεί τις νόρμες ενός δραματικού έργου. Η φωνή της είναι αυθόρμητη και ορισμένα από τα επεισόδια που περιγράφει μπορεί να φανούν σκληρά. Αλλά στο σύνολό του το βιβλίο με έκανε να στοχαστώ πάνω στην επιθυμία, την ανθρωπιά και την απώλεια πιο έντονα απ’ ό,τι με οτιδήποτε είχα διαβάσει εδώ και καιρό.

Το A Year On Earth With Mr Hell έχει ήδη σταθεί αφορμή για ενδιαφέρουσες συνεργασίες. Η καταξιωμένη 70χρονη καλλιτέχνιδα του κινήματος του σουρεαλισμού Penelope Slinger έχει τραβήξει μια σειρά από φωτογραφίες που απεικονίζουν την Kim με κάποια ρούχα και αντικείμενα που αναφέρονται σε αυτό – μπορείτε να ρίξετε μια αποκλειστική πρώτη ματιά εδώ. «Θέλουμε να κάνουμε μια έκθεση και ίσως ένα συνοδευτικό βιβλίο», αποκαλύπτει. Ο ζωγράφος Alessandro Raho πάλι -του οποίου του πορτρέτο της Judi Dench κοσμεί την Εθνική Πινακοθήκη- ετοιμάζει μια σειρά πορτρέτων της Kim με αντίστοιχα ρούχα, ενώ η ζωγράφος Cecily Brown έχει δώσει το όνομα του βιβλίου σε έναν πίνακά της. Η Kim θα ήθελε επίσης να συνεργαστεί με κάποιο brand, όπως το Tiffany, πάνω σε μια συλλογή κοσμημάτων εμπνευσμένη από την αγάπη, τον έρωτα και το σεξ, όπως και να επιμεληθεί μια έκθεση με αντικείμενα μιας ερωτικής σχέσης, εκθέτοντας, για παράδειγμα, τα σημειώματα και τα χάρτινα ζωάκια που έδινε ο Picasso στην Dora Maar ή τα άσεμνα γράμματα που έγραφε ο James Joyce στη σύζυγό του, Nora. Με τις επαφές που έχει στον χώρο της τέχνης και της μόδας, δεν νομίζω πως είναι άπιαστο όνειρο. Τέτοιου είδους τολμηρές συνεργασίες, που συνδυάζουν την υψηλή τέχνη με την εμπορικότητα και τον αισθησιασμό, λάτρευε και ο McLaren. Έχοντας δουλέψει στο πλευρό του σε projects που αφορούσαν την τέχνη, τη μόδα, τη μουσική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη διαφήμιση και τα ΜΜΕ, διαθέτει την τεχνογνωσία. Μου λέει πως πίστευε ότι θα είχαν τουλάχιστον άλλα είκοσι χρόνια μαζί, παράγοντας τέχνη μέχρι να ξεκουτιάνουν από τα γεράματα, όπως o Christo και η Jeanne Claude ή ο Ilya και η Emilia Kabakov. «Αλλά πέθανε, οπότε πρέπει να βρω μόνη τον δρόμο μου».

Ο χρόνος μας τελειώνει. Θέλω να μάθω αν η Kim, που μπορεί να έχει εραστή αυτή τη στιγμή αλλά μπορεί και όχι -σηκώνει το βλέμμα προς τα επάνω για να δείξει ότι πρόκειται για μια περίπλοκη κατάσταση-, πιστεύει στο online dating. Δείχνει σχεδόν αηδιασμένη. «Είμαι εναντίον όλου αυτού. Δεν ασχολούμαι σχεδόν καθόλου με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Παρότι το βιβλίο μου είναι αποκαλυπτικό, μου αρέσει η ιδιωτικότητα. Νομίζω πως δείχνεις στους άλλους αυτά που θέλεις να ξέρουν. Γνωρίζω κόσμο συνεχώς, δεν χρειάζεται να μπω σε κάποια εφαρμογή για να το κάνω». Μιλάμε και για το πορνό στο Internet, που επίσης δεν την ενδιαφέρει. «Δεν έχω δει ποτέ. Για την ακρίβεια, έχω δει μικρά αποσπάσματα, αλλά αν κάτι δεν είναι πολύ όμορφα στημένο και σκηνοθετημένο, δεν μου κινεί το ενδιαφέρον».

Μπορεί να οφείλεται στο ότι έχουμε περίπου ίδια ηλικία -είναι 50 ετών-, αλλά όπως εκείνη έτσι κι εγώ έχω αποφασίσει να παραμείνω «αναλογική» στον ψηφιακό κόσμο όσον αφορά το σεξ και τα θέματα καρδιάς. Κι ενώ δεν αυτοαποκαλείται φεμινίστρια, μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο επέμεινε να ακουστεί, προσφέροντας στην ιστορία του πανκ -και στη λογοτεχνία του σεξ- κάτι συναρπαστικό που θα κάνει τον κόσμο να σκεφτεί. Οφείλω να της αναγνωρίσω ότι, σε αντίθεση με τον επικίνδυνα υποβαθμισμένο κόσμο της διαδικτυακής πορνογραφίας, είναι αναζωογονητικό να μπορεί κανείς να διαβάσει κάτι όμορφα φτιαγμένο, που στόχο έχει να διεγείρει την απόλυτη ερωτογενή ζώνη, τη φαντασία. «Νομίζω πως όλοι θέλουν να ξεφεύγουν», λέει χαμογελώντας. «Αλλά είναι και κάτι προσβάσιμο σε όλους η αγάπη, το σεξ, ο έρωτας. Είναι εκεί έξω, μπορούν όλοι να τα βρουν. Δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να πληρώσεις, είναι τυπική ανθρώπινη συμπεριφορά».

________________________________________________________________

English Version

As Kim walks into the London hotel where we have agreed to meet, she cuts a distinctive and elegant figure, dressed in a Loewe summer dress in an open-weave, faintly artisanal fabric (she boughtit partly because it reminded her of the ‘Nostalgia of Mud’ collection by her late boyfriend Malcolm McLaren and Vivienne Westwood, she explains), accessorised with gleaming, bauble-like costume jewellery from Paco Rabanne and a Dior Men’s crossbody bag, a gift from her friend Kim Jones. The writer and art world consultant, who lives between Paris and New York, is passing through London for a friend’s birthday celebration, having just spent a few days at the glamorous art world party for the unveiling of Jeff Koons’ installation ‘Apollo’ at the Deste Foundation in Hydra. This is a woman who moves in interesting circles. I ask her to recall the moment when she, as a 26-year-old-fashion student, from “a traditional, conservative [Korean] fam- ily”, who by her own admission grew up “incredibly isolated” in a blue-collar Long Island suburb, introduced herself to the legendary impresario and artist Malcolm McLaren aka ‘The Godfather of punk’. “It’s crazy, because I’m a very shy person. I don’t go running after people, but I don’t know, he just looked wonderful. I am very instinctual and my instincts are pretty always right, so that’s the only reason I went over to him. And he was wonderful.”

This life-changing moment was 24 years ago, McLaren was 52. The pair, who were together for 12 years until McLaren’s untimely death in 2010 from a rare form of cancer linked to asbestos exposure, were “joined at the hip” in love and in work. Kim, characterises their time together as “a second education”, “an apprenticeship”. As she puts it: “I learned to create”.

The occasion of our meeting today is to discuss her own quite wonderful solo creation A Year On Earth With Mr Hell, her recent- ly-published, erotically-charged book which diarises the real life love affair she embarked upon six years after McLaren’s death , with one Richard Hell the (now 72-year- old) American poet-turned-punk rocker, renowned for his own sexual confessional writing. Published initially in a limited edition with the New York-based Ubu Gallery, the beautiful-written and elegantly erotic pillow book has already garnered plau- dits from the literary and art world, leading to Kim being hailed as a contemporary Anaïs Nin. Bret Easton Ellis declared he devoured the book in one sitting. While other readers have observed that a narrative about a mid- life widow exploring sexual pleasure with curiosity and without shame is a mood right now (see Emma Thompson in Good Luck to You, Leo Grande). For me, Kim’s crystalline writing and her tenderness for her alluring, yet maddening male muse – Hell – put me in mind of Patti Smith writing about Robert Mapplethorpe in Just Kids. Whatever else, A Year On Earth With Mr Hell also offers a fascinating insight into the private lives of two titanic characters from the history of punk, documenting the agony and the ecstasy of a rock n roll libertine from a perspective not usually shared. While the whole book is underscored with an inescapable lament for Kim’s love story with McLaren, for which she is still grieving. (When we first talk about their life together, her eyes brim with tears).

Following the book’s critical acclaim – and the sensational ripples it has released into the world – a second edition will be published this fall, this time with wider distribution by Omnibus. Kim was absolutely adamant that the distinct look, print quality and premium price of the first edition should be maintained, however. The small, beautifully type-set paperback, printed in France in a deliberate homage to the avant-garde Parisian publishing house Olympia Press (best known for printing Lolita), is designed to be kept and treasured. Kim is thrilled that the book will now reach a wider audience. “I love my book and I’m happy for everyone to read it.” Although, it should be noted that there is one person less than overjoyed with the book’s dissemination in the world and that apparently is Mr Hell himself; a subject to which we will return.

Maybe it is the circular nature of fashion, maybe it is the crisis-ridden state of the world – either way there is a fascination for punk and its cultural impact in the air right now: The Queen’s Platinum Jubilee stirred up memories of the Sex Pistols spewing ‘God Save The Queen’ back in 1977, while on Disney + Danny Boyle’s series Pistol dramatises punk’s origin story, casting Thomas Brodie Sangster as McLaren, in impish, manipulative svengali mode and Talullah Riley as Vivienne Westwood, his then girlfriend, with whom he created the look of punk.

Kim’s book strikes a radically different note to the usual punk rock cultural myth-making, depicting a softer side to McLaren (“Malcolm was a giant child,” she says fondly). And at the end of August, at SMAFF, the St. Moritz Art Film Festival, she will present another a lesser-known facet of McLaren’s relentless creative oeuvre, with the screening of the art film Shallow 1-21, that he worked on not long before he died; a mesmeric, 90 minute collage of tiny clips from vintage porn films, a piece that is both grainy and lush, and somehow elegiac with its sumptuous original score. “It’s a beautiful, beautiful piece,” agrees Kim.

“Very moving. that people thought were worthless” and typical Malcolm to take something that is seemingly garbage and turn that into something new, some kind of magic, which he did time and time again, taking things that people thought were worthless” (SMAFF will also host an event for Kim’s book). She is also working hard to finish her memoir of her time with McLaren, which she hopes will coincide with the release of a major documentary about him in 2023 directed by Nigel Cole and produced by Lonesome Pine Films (whose documentary on Bruce Springsteen has been much applauded

In a roundabout way it was McLaren who led Kim to Richard Hell. As punk scholars (such as Jon Savage) have noted, McLaren’s fascination for a young, angry, nihilistic rocker, in the person of Hell – lead singer of his band The Voidoids – whom he encountered on an early visit to New York, embodied the ragged, torn, rebellious, masculine archetype he wanted to channel when putting together The Sex Pistols. This prompted Kim to approach the rocker-turned-writer in August 2015 to ask him to present the Performa Award “in memory of my late boyfriend Malcolm McLaren”. How this encounter became a full-blown carnal adventure (some months later after Hell’s marriage ended)… well, I don’t want to spoil your reading pleasure.

Kim, who studied History at Yale University, followed by just one year of a law degree at N.Y.U, before breaking loose and embarking upon a more creative path in fashion , says she never expected to become a writer. Infact, the initial catalyst was her lawyer, Mark Stephens, who represented her through the fraught months following McLaren’s death (Kim is the sole executor and heir of the Malcolm McLaren estate). “About a year after that was over he said, ‘Why don’t you write a book’.”

As for her forays into erotica? That came later, when she first slept with Hell and he asked her to write something ‘dirty’ about what she did together. “I just really enjoyed it. It was something that was just such fun. It was something I did without thinking. I did it initially, because he asked me to. I didn’t know that there was this big thing in the lit- erary world about sex writing – good, bad or whatever. I had no idea that you have a ‘Bad Sex’ award for fiction. I just wrote it because I enjoyed writing about sex and describing it, it seemed completely natural in a way.”

Now clearly a connoisseur of the arts of seduction and epistolary flirtation, Kim admits that she came late to embracing – and even understanding – her own sexuality. She was a virgin when she met McLaren. Hell was only her third ever lover. As she explains, dating and teenage romance were simply not a part of her reclusive upbringing. “I had no friends really. I just wanted to do well in school and find a way out. If you don’t have friends at that time of life, you don’t learn about what is going on, so things about pop culture… certainly things about sexual relationships… I knew nothing. I was so sheltered. It was like I grew up in a locked room,” she says, wryly. “I still say I’m not completely, effectively socialised.”

It’s ironic to think that Kim, a pop culture tabula rasa, became the soul-mate, lover and partner in-crime of one of the most influential, disruptive architects of fashion and rock n roll culture. From stage-directing Sex Pistols’ lewd antics, to the bondage gear on sale in the King’s Road boutique SEX and the soft-porn provocations of group Bow Wow Wow, McLaren often used sex as a shock tactic to grab attention.

Was he a romantic lover, I wonder? “ I loved everything about Malcolm, including sex, but our relationship was mainly creative,” says Kim. “Of course, he loved sex and all the trappings. When I first met him, when his son Joe Corré was getting going with Agent Pro- vocateur, he got me a little, very beautiful pair of knickers. I still remember them, they were raspberry-coloured pink leopard print knickers and he put them in a little tin can, like a Band Aid box, with a tiny little note and a crumpled up rose stolen off a hotel display put in there,” she smiles at the memory.

Kim has a penchant for the art of the erotically-suggestive lover’s’ gift. In A Year On Earth With Mr Hell, the love letters and talismanic trinkets that are exchanged by the pair are all part of the seduction, the intrigue and the aching suspense of their amour. Kim sends suggestive postcards of Picasso’s minotaur smothered in her perfume, and has a rude message printed on the finest Parisian handkerchief as a titillating gift. As their affair flames and extinguishes – Kim travelling the European art circuit, Hell brooding in his East village apartment – the duo wrestle with desire and disappointment, lust and loss, both in their physical encounters and their epistolary exchanges. For both Kim and Hell the very writing about sex seems to be an erotic act.

I ask her if she studied the greats of the genre. “I haven’t read much De Sade, I haven’t even read much Nin, or even really read The Story of O until recently.” As for contemporary sex-infused fiction? She has read 50 Shades of Grey, “because it was such a phenomenon. I mean at the end of the day, you can see why it’s successful. It’s ‘Beauty and the Beast’, a woman saving a man who has his dark problems.” She is a fan of Sally Rooney’s Normal People, though mostly in its lush TV adaptation. Rooney’s cool, minimalist prose style she finds emblematic of a Millennial world view and “the generic, corporatized culture we live in.” She confesses: “I made a friend of mine laugh when I said it is like the IKEA of writing because it’s so spare. Yes, it’s really good, but it’s very, very spare.”

Why does she think that Hell (who has been quite candid about his sexual encoun- ters in his own writing, namely his memoir I Dreamed I Was A Very Clean Tramp) is apparently unhappy with her book? “He’s not happy… It’s a competitive field, he’s a writer… the thing I realised is that men do have this ego about their work,” she shrugs.

She has no regrets about releasing her pages into the world, even as she acknowledges that any hope of an ongoing friendship with Hell is one of the prices she has to pay for its publication. “I knew I had to make a choice. If I were less happy with my book, I wouldn’t have made that choice. But since I was, I believed my book deserved to live and be out there. And I felt that as an artist he should understand,” she says. “It’s not like he was a school teacher, or an accountant or a lawyer. This is a crazy rock and roll artist! This is what he does anyway.”

In the afterword to her book, Kim states that she wrote it neither to be “provocative” or “transgressive”; nor does she consider telling her side of the story a feminist act (“I don’t call myself a feminist because I think it’s not to be questioned)”. Not everything that she and Hell say and do while in flagrante will sit well with everybody, but that was never Kim’s point. It’s a piece of experimental writing in many ways. Setting out to document a carnal adventure as it happened, she allows herself no wish-fulfilment cliches, there are no ‘mis- ery memoir’ tropes. Her authorial voice is at times capricious and some of the episode she describes can feel bruising; but taken as a whole the book left me thinking more profoundly about desire, humanity and loss, than anything I’d read in a long time.

Indeed, the book has already sparked some intriguing artistic collaborations. The acclaimed septuagenarian surrealist artist Penelope Slinger has produced a series of unabashedly sexual photographs, depicting Kim with some of the clothing and artefacts that feature in the book (a sneak peek is ex- clusively revealed here). “We want to do an exhibition… and maybe a companion book to go along with the original,” she explains. The painter Alessandro Raho (whose portrait of Judi Dench hangs in the National Gallery) is making a series of portraits of Kim, dressed in the clothes she describes in A Year On Earth With Mr Hell. And the artist Cecily Brown has named a painting after the book. Kim would also love to work with a brand like Tiffany ,creating a jewllery collection inspired by about love, romance and sex. And she has a long held ambition to curate a physical exhibition of the artefacts of a love affair (for instance, the notes and paper animals Picasso gave to Dora Maar and the famously obscene letters that James Joyce wrote to his wife Nora).

With her impeccable art and fashion contacts, I don’t think that these aspirations are so far-fetched. These are exactly the kind of audacious collaborations – high art + commerce + the jolting sensationalism of sex that McLaren was fond of. And having worked by his side as a producer and creative partner for the last ten years of his life on projects in art, fashion, music, film, theatre, advertising and media, she knows her stuff. She says she always imagined they would have 20 more years together, making art into their dotage like Christo and Jean Claude or Ilya and Emilia Kabokov. “But anyway he died and so it’s left for me to find my own way.”

Οur time together is coming to an end. I want to know if Kim, who may or may not have a lover right now (she rolls her eyes to indicate it’s complicated), is an advocate of on-line dat- ing. She looks almost appalled. “I really am anti that kind of stuff. I’m actually barely on social media, I resisted that too. Even though my book is completely revealing, I also like to be private. I think you show things to people what you want them to know specifically…I really domeetalotof people, constantly

I don’t need to go on an app to meet someone.” We talk briefly about on-line porn, which she is not interested in either. “I’ve never actually watched it. I mean, I’ve seen snippets, but I’ve really never cared and I’ve never been in a position where I was made to watch it… Unless it’s beautifully staged, I don’t really want to see it.”

It may be because we are of a similar age (she’s 50) that I like her resolve to remain an analogue girl in a digital world, when it comes to sex and matters of the heart. And while she may not call herself a feminist, I also like the way she has insisted on her visibility and her voice being heard, while contributing something truly exciting and thought-provoking both to the history of punk – and the future of sex writing.

I put it to her that in contrast to the dan- gerously degrading world of 24/7 online pornography, it’s refreshing to be able to read something that is exquisitely crafted and designed to stir the ultimate erogenous zone – the imag- ination. “I think everyone’s happy to escape,’’ she says smiling. “But also it’s accessible to everybody, I mean love, sex, romance – it’s out there for anyone to find. It’s not something you have to pay for, it’s just something very human. It’s just basic human behaviour.”