Την πρώτη μου μέρα ως βοηθός της Suzy Menkes μίλησα στο τηλέφωνο με τον Αμερικανό σχεδιαστή Bill Blass. Ήταν μια μικρή εισαγωγή στο τι θα ακολουθούσε τα επόμενα τέσσερα χρόνια, όχι μόνο σε τηλεφωνικό επίπεδο –το αποκορύφωμα θα ήταν μια συνομιλία-αστραπή με τον Yves Saint Laurent–, αλλά και στην ευρύτερη εμπειρία μου στον πάντα ιδιαίτερο χώρο της μόδας. Ύστερα από έναν έντονα ειδησεογραφικό χρόνο στην αίθουσα σύνταξης της International Herald Tribune στο Παρίσι, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, η πρόταση για τη θέση βοηθού της fashion editor της εφημερίδας είχε έρθει ως τεράστιο δώρο, προκαλώντας, βέβαια, και το αντίστοιχο άγχος.
Ως δημοσιογράφος και κριτικός μόδας, η Suzy ήταν ήδη θρύλος στον χώρο. Την πρώτη εκείνη μέρα που ανέλαβα καθήκοντα, βρισκόταν ακόμα σε άδεια. Κάποια στιγμή μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Της είπα για τον Blass, καθώς επίσης ότι είχε έρθει στο γραφείο ένα τεράστιο πακέτο από έναν γνωστό γαλλικό οίκο. Μου ζήτησε να το ανοίξω. Ήταν ένα όμορφο σακάκι με χειροποίητες λεπτομέρειες. Μου εξήγησε ότι δεν το είχε παραγγείλει και ότι δεν μπορούσε να δεχτεί ένα τέτοιο δώρο. Μου ζήτησε να το επιστρέψω.
Λίγες μέρες αργότερα γύρισε στο γραφείο και γνωριστήκαμε από κοντά. Για την πρώτη αυτή συνάντηση είχα επιστρατεύσει λευκό Τ-shirt και λευκό τζιν, καθώς και μερικά αγαπημένα αξεσουάρ – ένα ζευγάρι Chanel σκουλαρίκια και ένα μικρό φουλάρι Moschino. Όχι κάτι πολύ ψαγμένο, αλλά μια ελάχιστη προσπάθεια να δείξω ότι είχα κι εγώ μια μικρή σχέση με το «αντικείμενο». Κάποια στιγμή η Suzy έφυγε για το Λονδίνο, την οικογενειακή της βάση. Λίγο αργότερα μου ζήτησε να πάω στο διαμέρισμά της και με τη βοήθεια της θυρωρού να ψάξω στην ντουλάπα της για ένα βελούδινο φόρεμα που χρειαζόταν να της στείλω για κάποια εκδήλωση. Χάρηκα, έχοντας την αίσθηση ότι είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη της.
