Thank you, Suzy!

Οι πρώτες μέρες είχαν κυλήσει καλά. Εκείνη ήταν πολύ ευγενική, αλλά και to the point. Είχα αρχίσει να αποκτώ μια εικόνα γύρω από τη ζωή της. Παράλληλα με τη διεθνώς αναγνωρισμένη επαγγελματία, έβλεπα μια τρυφερή και παρούσα μητέρα, που μεγάλωνε τρία αγόρια με τον αγαπημένο της σύζυγο, David Spanier.

Στο μεταξύ, στο γραφείο οι επαφές, οι προσκλήσεις, η απλή καθημερινότητα ήταν άκρως συναρπαστικά. Πολύ γρήγορα μου είπε το εξής: «Έλις, μην εντυπωσιάζεσαι απ’ όλα αυτά. Είναι μέρος του παιχνιδιού. Σήμερα όλοι με έχουν στα όπα όπα, όμως τη μέρα που δεν θα έχω πλέον αυτή τη θέση, που θα πάψω να είμαι αυτή που είμαι τώρα, τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά». Αυτή η φράση έμεινε στο μυαλό μου. Τη σκεφτόμουν, για παράδειγμα, όταν ξεκίνησε η πρώτη μου «σεζόν μόδας» ως βοηθός της. Όταν στο πρώτο πρωινό ντεφιλέ της κάθε ημέρας όλο το front row διάβαζε την κριτική της για τα σόου της προηγούμενης. Αλλά και όταν ο Karl Lagerfeld και ο Valentino υπέγραφαν χειρόγραφα μηνύματα σε ολοσέλιδες καταχωρίσεις στην εφημερίδα, ως απάντηση σε κάποιο σχόλιο της Suzy. Δίπλα σ’ εκείνη ή, καλύτερα, στη δεύτερη σειρά, ακριβώς πίσω της –καθόταν συνήθως στην πρώτη σειρά στο κέντρο–, άρχισα να αποβάλλω ένα από τα θεμελιώδη απωθημένα που είχα εκείνη την εποχή: την έλλειψη μεταπτυχιακού δημοσιογραφίας. Ακολουθώντας τη Suzy, αποφοίτησα από μια ακόμα μεγαλύτερη σχολή, με προνομιακή «διδακτέα ύλη».

Παρακολουθώντας την, άρχισα να καταλαβαίνω την έννοια της εξαιρετικής επαγγελματία. Μιας γυναίκας που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, που κάτω από αφόρητη πίεση χρόνου δακτυλογραφεί το κείμενο μέχρι την τελευταία συλλαβή, που υποστηρίζει τη δουλειά και τη γνώμη της απέναντι σε πραγματικούς κολοσσούς. Μιας γυναίκας που έχει το χάρισμα να περιγράφει το ύφασμα με λέξεις, δίνοντας στον αναγνώστη την αίσθηση ότι το αγγίζει, αλλά και την παιδεία να τοποθετεί το ρούχο στην ιστορική, κοινωνική και οικονομική του διάσταση. Καθήμενη πίσω από τη Suzy, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι η μόδα είναι μια γιγαντιαία βιομηχανία που αφορά όλους μας και ότι αυτό που βλέπουμε σε ένα πρώτο επίπεδο δεν είναι παρά η φωταγωγημένη της βιτρίνα. Καθήμενη πίσω από τη Suzy, κατάλαβα ότι δεν έχει και τόση σημασία αν κάτι αρέσει σ’ εμένα, αλλά τι μήνυμα θέλει να μεταφέρει ο/η δημιουργός. Και ότι, ναι, πρέπει να δίνουμε προσοχή στους μεγάλους σταρ της κάθε εποχής, αλλά και στους μικρότερους δημιουργούς που ήδη σχεδιάζουν το αύριο. Πάνω απ’ όλα, όμως, σ’ εκείνη τη δεύτερη σειρά έμαθα ότι πίσω από έναν εξαιρετικό επαγγελματία πρέπει να υπάρχει ένας εξαιρετικός άνθρωπος.

Μακριά από έπαρση, από το «ξέρεις ποιος/ποια είμαι εγώ», ένας άνθρωπος δίκαιος, συνεπής, με πάθος γι’ αυτό που κάνει, που μπορεί να ξεχωρίσει την προσωπική από την επαγγελματική του ύπαρξη. Γενναιόδωρη όταν έπρεπε και tough όταν κυνηγούσε μια αποκλειστικότητα, η Suzy μού μετέφερε την αγάπη για μια δουλειά που σήμερα αλλάζει ραγδαία. Και να σημειώσω ότι η ίδια βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων, ήταν για παράδειγμα η πρώτη fashion editor που χρησιμοποίησε ψηφιακή εικόνα σε άρθρο της, σε συνεργασία με τον στενότατο συνεργάτη της, τον φωτογράφο Chris Moore.

Καιρό τώρα, κάποιοι πολύ δικοί μου άνθρωποι αναρωτιούνται γιατί, αν και εργάζομαι πλέον αρκετά χρόνια, συνεχίζω να συμπεριλαμβάνω τη Suzy σε κάθε μικρό ή μεγαλύτερο βιογραφικό σημείωμα. Δεν κουράζομαι ποτέ να τους εξηγώ ότι, όσα χρόνια κι αν περάσουν, η Suzy παραμένει «my claim to fame». Και ότι υπάρχουν ακόμα στιγμές που νομίζω ότι ακούω τη φωνή του Bill Blass, όπως ακριβώς εκείνη την πρώτη μέρα. Συγχρόνως, δεν παύω να είμαι μια προνομιούχος παρατηρήτρια ενός κόσμου που παραμένει εντυπωσιακός όσο και δύσκολος, ουσιαστικός όσο και υπερφίαλος, με το μέγεθος του «εγώ» πολλών παικτών του να μη δικαιολογείται πάντα. Λένε ότι το να είσαι στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή, είναι το παν. Και πίσω από τον σωστό άνθρωπο, επιτρέψτε μου να συμπληρώσω. Thank you, Suzy!