Τις τελευταίες ημέρες περπατάω πολύ. Έχω ανάγκη να αναπνεύσω όσο περισσότερο καθαρό αέρα μπορώ, να μυρίσω στην ατμόσφαιρα το άρωμα του γιασεμιού, να νιώσω τον ήλιο στο πρόσωπό μου, να χαθεί το βλέμμα μου στον Θερμαϊκό, να δω τον ουρανό να χρωματίζεται ροζ ή πορτοκαλί στο ηλιοβασίλεμα. Νιώθω τη βαθιά επιθυμία να συναντήσω ξανά αγαπημένους ανθρώπους, με τους οποίους τόσο καιρό βλεπόμασταν μόνο μέσω facetime ή zoom. Συνειδητοποιώ πόσο πολύ μου είχαν λείψει όλα αυτά που θεωρούσα απλά, δεδομένα, καθημερινά.
Ζήσαμε μία από τις σκοτεινότερες περιόδους της ζωής μας, ένα διάστημα τριών μηνών γεμάτο ανασφάλεια, φόβο και άγχος για μας και τους αγαπημένους μας. Γίναμε μάρτυρες μιας χαμένης άνοιξης, παρατηρώντας πίσω από τζάμια τη φύση να αναγεννιέται για μία ακόμα φορά – τι να σου κάνει ένας περίπατος με την αγωνία του κωδικού 6, πώς να απολαύσεις το μεγαλείο όταν το βλέμμα σου μετράει την απαραίτητη απόσταση των δύο μέτρων από τον προηγούμενο; Τώρα, σιγά σιγά κάνουμε τα πρώτα μας βήματα σε μια καινούργια πραγματικότητα. Μια καθημερινότητα εντελώς διαφορετική, παράξενη, πιο μουντή, παρά το γεγονός ότι ήδη ξεκινά ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού. Όπως, όμως, λέει και ο υπέροχος Leonard Cohen, «υπάρχει μια ρωγμή στα πάντα, έτσι τρυπώνει το φως».
Αυτό που μας έμαθαν η πανδημία και ο αναγκαστικός εγκλεισμός είναι να επενδύουμε στους ανθρώπους, σε αυτούς που μπορούν να κάνουν τις μέρες μας πιο αισιόδοξες, πιο χαρούμενες, πιο φωτεινές. Σε ανθρώπους όπως αυτοί που φιλοξενούμε στο τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας, προσωπικότητες με πυγμή, που δημιουργούν, αγωνίζονται και μας φέρνουν την ελπίδα. Μια ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά, ότι σύντομα θα βρούμε τον κανονικό μας ρυθμό, και μάλιστα με ένα μεγάλο κέρδος: την επίγνωση ότι αξίζει να εστιάζουμε πάντα και μόνο στα μεγάλα, στη ζωή την ίδια. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να επικεντρωθούμε στα ουσιώδη, σε αυτά που κάνουν τον καθένα από εμάς χαρούμενο, σε όλα εκείνα που κάνουν τον κόσμο μας πιο φωτεινό.
Να είστε όλοι καλά και ασφαλείς!
*Leonard Cohen, Anthem
__________
That’s how the light gets in*
Lately, I’ve been walking a lot. I feel the need to breathe as much air as I can, to smell the jasmine scent in the atmosphere, to feel the sun on my face, to gaze at the Thermaic Gulf, to watch the sunset that paints the sky in a pinkish or orange color. I feel a deep wish to meet with the people that I love and only saw via facetime or zoom for such a long time. I realize how much I missed all the things I took for granted every day.
We went through one of the darkest periods in our lives, three months filled with insecurity, fear and anxiety both for our loved ones and ourselves. We witnessed a spring that came and went by, watching nature regenerate behind closed windows. What good is a hurried stroll after a text message stating that you are going out for exercise, how can you enjoy nature’s greatness when your eyes are busy calculating the necessary 2-meter distance from another person?
We are slowly taking our first steps into a new reality. An everyday life, completely different, strange, dimer, even though the first summer month is upon us. But, as Leonard Cohen say in his brilliance, “there’s a crack in everything, that’s how the light gets in”. What the pandemic and being forced to stay in our homes taught us is to invest in people, the ones that can make our days more optimistic, happier, brighter. In people like the ones we host in the issue in your hands, characters with strength, who create, fight and bring us hope. Hope that everything will be all right, that things will go back to normal and that we will have gained something: the awareness that we need to focus on the big things, on life itself. I think that it is time to focus on the essentials, on what makes each one of us happy, on all the things that make our world brighter.
Be well and stay safe!
*Leonard Cohen, Anthem
Published in Vogue Greece’s June 2020 Issue.
Translated by Nina Zve
