Eίδαμε:
Ένα διαφορετικό ρούχο που θυμίζει αγκαλιά. Ασπρόμαυρο, γενναιόδωρο, αέρινο. Το φόρεμα με την υπογραφή Toteme μπορεί να φορεθεί πάνω από το μπικίνι ή το ολόσωμο μαγιό που έχουμε επιλέξει να πρωταγωνιστήσει στο καλοκαίρι μας. Φανταζόμαστε όμως να τυλίγει το σώμα μας και το απόγευμα, το βράδυ ή το πρωί που θέλουμε να μείνουμε απλώς στο σπίτι και να νιώσουμε ότι χαλαρώνουμε με την σκέψη ότι ο χρόνος έχει σταματήσει. Φτιαγμένο από οργανικό cotton με αποδομημένο, υπερμεγέθες λογότυπο για να μην αποκαλύπτει την ετικέτα του. Κι αν παρατηρήσουμε τα τελειώματα θα δούμε πως ένα κιμονό που φτάνει στο σήμερα μπορεί και να «μιμείται» την χειροποίητη τεχνοτροπία για να αντέχει και τις επόμενες σεζόν με έμφαση στις λεπτομέρειες. Ακόμη και η ζώνη κρύβει τον συμβολισμό της. Διαφορετικό, για την καθεμία από εμάς.
Ξεχωρίσαμε:
Ένα φόρεμα που μοιάζει σα να γεννήθηκε για να αφηγηθεί καλοκαιρινές ιστορίες. Από το χθες και το σήμερα. Μόλις είδα το φουστάνι με την ονομασία «Brensa» και το ελληνικό brand Aiki Diounot (Greek Designers Store) σκέφτηκα πως δεν χρειάζεται να σκεφτόμαστε μόνο ασπρόμαυρα αυτό το καλοκαίρι. Μπορούμε να προσθέσουμε και χρώμα. Να αφήσουμε ελεύθερα τα χέρια μας, να νιώσουμε τον ήλιο και τον αέρα στον λαιμό μας και την πλάτη μας, να περπατήσουμε ξυπόλητες, με μπαλαρίνες ή φλατ σανδάλια, χωρίς να έχουμε σκεφτεί, απαραιτήτως, τον προορισμό. Ένα μάξι φόρεμα σε κάνει να νιώθεις πιο δυνατή, λιγότερο ευάλωτη, να νιώθεις τη δύναμη ότι μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο. Είναι η στιγμή που πετάμε τις αποσκευές από το παρελθόν και ξεκινάμε από το μηδέν με ανοιχτή καρδιά.
Παραγγείλαμε:
Ένα μαγιό που θα μπορούσε να θεωρηθεί η μαγική εφεύρεση της μόδας από τους ιστορικούς του μέλλοντος. Την πρώτη φορά που δοκίμασα ένα ολόσωμο με την υπογραφή Hunza G (Attica) σκέφτηκα γιατί δεν το είχε σκεφτεί κανείς πριν. Θυμάμαι πάντα με νοσταλγία και αγάπη τα μαγιό με το χαρακτηριστικό ύφασμα από τη δεκαετία του ’80, την εποχή του «Flashdance», με την Olivia Newton–John να τραγουδά «Let’s get physical», αλλά δεν φανταζόμουνα ότι θα μπορούσαν να έρθουν στο σήμερα με τη λογική του «one size». Bλέπεις τις αποχρώσεις και τα διαφορετικά στιλ και νομίζεις ότι είσαι σε γαλλικό ζαχαροπλαστείο με μακαρόν. Προσωπικά αγάπησα το χακί ολόσωμο «Bette» κυρίως για την απλότητα του και την έμφαση στην πλάτη, χωρίς τίποτα να σε εκθέτει όταν το μόνο που θέλεις είναι να κολυμπήσεις βαθιά και μακριά.
Aγαπήσαμε:
Ένα τζιν–κόσμημα. Η Stella McCartney μας έχει συνηθίσει σε κομμάτια της γκαρνταρόμπας που θυμίζουν φαντασιώσεις. Ρούχα που εξελίσσονται, επανέρχονται, μας στοιχειώνουν, αλλά το πατρόν παραμένει το ίδιο. Το συγκεκριμένο τζιν με τα ανοίγματα και τα κρύσταλλα που διακοσμούν τα σωστά σημεία, διεκδικεί την αποκλειστικότητα. Είναι ξεβαμμένο, λαμπερό όσο αντέχουμε, χαλαρό για να μην μας περιορίζει στις κινήσεις μας. Φαντάζομαι να το φοράω με ένα κορμάκι, ένα ολόσωμο, ένα λευκό τι-σερτ. Να δυσκολεύομαι να το αποχωριστώ στο θερινό σινεμά, σε ένα αγαπημένο εστιατόριο, σε ένα μπαρ που δεν θέλεις να καθίσεις, πολύ απλά επειδή δεν μπορείς να σταματήσεις να χορεύεις… Σκέφτομαι τη στιγμή που θα είμαι ξυπόλητη στην παραλία, όταν θα έχει νυχτώσει πια, σε ένα παραθαλάσσιο εστιατόριο με μουσική δυνατά. Χορεύεις, τραγουδάς, σκέφτεσαι, απελευθερώνεσαι, ονειρεύεσαι, νιώθεις την άμμο να μαρτυρά πως μία ακόμη μέρα έφτασε στο τέλος της. Αντέχω; Μπορώ; Θέλω; Η απάντηση θα έρθει μόλις ξημερώσει.
