Ένα πανωφόρι που θα μπορούσε να είναι το κοστούμι ενός κινηματογραφικού ή μυθιστορηματικού ήρωα. Ο οίκος Loewe μοιάζει να εξελίσσεται μαζί με τις ιστορίες μας, όπως και τις ανάγκες μας. Όταν βλέπεις ένα μακρύ, γενναιόδωρο, δερμάτινο παλτό που αγκαλιάζει το σώμα μας και φωτίζει την κυριαρχία του μαύρου με αναπάντεχα χρυσά κουμπιά με άγκυρες, νιώθεις ότι μπορείς να κρύψεις τα μυστικά σου στις υπερμεγέθεις τσέπες και να το φοράς μέρα και νύχτα, σαν μια αγκαλιά σε κίνηση. Δεν είναι υπέροχο να ξέρεις ότι μπορείς να κρυφτείς, να αφεθείς, να αισθανθείς, να αποδράσεις, με ένα ρούχο-πανοπλία; Η μόδα έχει τη δύναμη να μας προστατεύει. Αρκεί να της το ζητήσουμε.
Ένα διαφορετικό αξεσουάρ από τον JW Anderson (Attica) που θα μπορούσε να διεκδικήσει μια θέση στο μουσείο, σε μια βιτρίνα, σε μια γκαλερί, δίπλα στο μαξιλάρι μας. Είναι η στιγμή που θέλεις να ξεκινήσεις μια συλλογή και να επενδύεις σε απρόσμενα αξεσουάρ, κυρίως βραδινά τσαντάκια σε πρωτότυπα σχέδια, όπως ένας σκαντζόχοιρος που έρχεται παντού μαζί σου. Η ιδέα ότι μία σειρά από ζώα μινιατούρες γίνεται μίνι τσάντα για να χωράει το κραγιόν, τις κάρτες μας και κλειδιά μας πηγαίνει πολύ, ειδικά το φθινόπωρο που θέλουμε να κάνουμε επανεκκίνηση σε όλα. Ένας σκαντζόχοιρος εξωτικός και φιλικός, στον τρόπο ζωής μας, στα θέλω μας, στα πιστεύω μας, σε οτιδήποτε ξεκινάμε και θέλουμε να γεμίσουμε με αποχρώσεις στον ίδιο τόνο. Χωρίς αγκάθια, μόνο με στοργή και φροντίδα, τρυφερότητα και γαλήνη. Ένας σκαντζόχοιρος-τσάντα; Ένα «κατοικίδιο» για βόλτες στο σκοτάδι.
Τις μπαλαρίνες που θέλαμε να αποκτήσουμε από την ημέρα που πλέκαμε το βράδυ, όσο ήταν νωπά ακόμη τα μαλλιά μας κοτσίδες, για να ξυπνήσουμε και να είναι το πρωί σπαστά. Ή όταν είχαμε μάθημα μπαλέτου και στεκόμασταν στις μύτες, για δούμε πόσο ψηλώσαμε στις πουέντ, και πόσο ακόμη θα αντέξουμε την ροζ πειθαρχεία. Μόλις βλέπεις τις φλατ προτάσεις του Maison Margiela (Kalogirou), τα αναγνωρίσιμα πλέον παπούτσια «Tabi», αισθάνεσαι ότι μπορείς να πας παντού. Τι σημασία έχει αν τα σχεδίασε πρώτη φορά το 1988; Τα έχουμε δει σε μπότες, ακόμη και σε αθλητικά. Με την λογική της made in Italy τεχνοτροπίας, οι μπαλαρίνες στο χρώμα του δέρματος, διεκδικούν μια θέση στο MoMA και τη ντουλάπα μας. Μαλακό δέρμα, για την πιο εύθραυστη και ωμή χορογραφία, εμπνευσμένη από τις παραδοσιακές γιαπωνέζικες κάλτσες. Ευκαιρία να αρχίσουμε να φρεσκάρουμε τα γιαπωνέζικα μας.
Ένα κόσμημα που θέλεις να φοράς ακόμη και στον ύπνο σου, όταν ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά, όταν διαβάζεις ένα βιβλίο και ακούς τη μουσική του, για να νιώθεις ακόμη καλύτερα τα συναισθήματα των ηρώων. Το κόσμημα-σταυρός από την Christina Soubli αποκαλύπτεται με διαφορετικό τρόπο σε εκείνον που το βλέπει, και σίγουρα σε εκείνον που το φοράει. Μου αρέσει η ιδέα ενός συμβόλου που μεγαλώνει, μικραίνει, ανοίγει, προσφέρεται για διαφορετικές αναγνώσεις, αλλάζει «υφή» με την τεχνική της σχεδιάστριας που δημιουργεί χρυσές, ανάγλυφες δαντέλες για τα δάχτυλα μας, τον λαιμό μας, τα αυτιά μας, τον καρπό των χεριών μας. Και ξέρει να προσθέτει επιπλέον λάμψη χωρίς να φωνάζει ή να κραυγάζει, αρκεί να ψιθυρίζει πολυτέλεια. Ασφάλεια. Ηρεμία. Ευτυχία.
