Mία μακριά φούστα, σε μία αγαπημένη απόχρωση, γήινη, αισθησιακή, ένα ρούχο που θα μπορούσε να φοράει η Rita Hayworth ως «Gilda» για μια απογευματινή εμφάνιση, προτού φορέσει τα μακριά, σατέν της γάντια. Προσωπικά αγαπώ χρόνια τώρα τα νεγκλιζέ φορέματα, μαζί με τα τοπ και τις φούστες στην ίδια διάθεση, που δεν γεννήθηκαν για να τα φοράμε απαραίτητα μέσα στο σπίτι αλλά για να βγαίνουμε έξω… Και να νιώθουμε το ύφασμα που ρέει πάνω στο σώμα μας. Η μάξι, σατέν, μεταξωτή φούστα Saint Laurent, εμπνευσμένη από κλασικές φόρμες, μοιάζει να σχεδιάστηκε για να αναδείξει τις καμπύλες μας, να φορεθεί με ψηλά τακούνια ή μποτάκια που δεν φαίνονται καν λόγω του μήκους της, είναι αυτό ακριβώς το μυστικό που θέλουμε μόνο εμείς να γνωρίζουμε. Με φαντάζομαι να την φοράω με ένα μαύρο ή λευκό τοπ, με ολόσωμο μαγιό το καλοκαίρι στο νησί, ποτέ ξυπόλητη, εκτός κι αν αποφασίσει ότι θέλει να μείνουμε σπίτι. Με μουσική και Netflix. Κι έναν αρκούδο αγκαλιά.
Ένα αξεσουάρ που δεν έχει καμία σχέση με τάσεις ή εποχές. Είναι από αυτά τα «φωτεινά» αντικείμενα του πόθου, τα οποία, ξέρεις πως από την ημέρα (ή τη νύχτα) που θα τα αποκτήσεις, θα τα κρατάς ξανά και ξανά. Όπως και να είσαι μέσα σου. Αλλά και όπως και να είσαι ντυμένη. Η χρυσή, μεταλλική τσάντα από τον Dries Van Noten, που μας εκπλήσσει ευχάριστα με τις τελευταίες του συλλογές, είναι όσο φωτογενής θα θέλαμε. Λάμπει, χωρίς να τυφλώνει. Θέλει να πει κάτι, αλλά μπορεί και να το ψιθυρίσει. «Μade in Italy», με σωστά χερούλια στα σωστά σημεία για να την κρατάμε, μικρή για να χωράει τα απολύτως απαραίτητα, την πιστωτική μας κάρτα, το κινητό στο αθόρυβο κι ένα κόκκινο κραγιόν. Ή ένα χρυσό ραβδί για να κάνουμε τα μαγικά μας, μαζί με την αόρατη, μαγική χρυσόσκονη που μπορεί να κάνει θαύματα αν το πιστέψουμε αληθινά.
Να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Και να θυμηθούμε τις αληθινές γυναίκες που φορούσαν αληθινά κοσμήματα και δεν φοβόντουσαν να τα βάλουν όλα μαζί. Γιατί δεν θέλουμε να επιστρέψουμε στην εποχή των σετ: με ίδιο περιδέραιο, βραχιόλι, δαχτυλίδι, σκουλαρίκια με την ίδια πνοή, το ίδιο ένστικτο, σχεδιασμένα στο ίδιο χαρτί, με παρόμοια έμπνευση; Κάθε φορά που βλέπω τα κοσμήματα από τον οίκο Zolotas νιώθω ότι έχει σταματήσει ο χρόνος. Ζω στο σήμερα αλλά θέλω να ζω και στο χθες και στο λίγο πιο μετά. Και κάπως έτσι, η μόδα του δρόμου εμπλουτίζεται με αναπάντεχα χρυσά στοιχεία, με μυθικές αναφορές, όπως τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια από τη συλλογή «Heritage» με δύναμη από το παρελθόν στο τώρα. Γλυπτά που ταξιδεύουν, μας ταξιδεύουν, προσωπικά νιώθω ότι μου δίνουν δύναμη και ώθηση για να πω ποια είμαι, ακόμη πιο δυνατά. Και ύστερα να αφηγηθώ τις ίδιες ιστορίες και στις κόρες μου, να φορέσουν κι εκείνες τα δικά μου κοσμήματα, να νιώσουν τη δύναμη της συνέχειας, της αγάπης, της φροντίδας, της ευγνωμοσύνης, όπως έκανε και η μαμά μου, και η γιαγιά μου, και οι γυναίκες της οικογένειας μου που έκρυψαν δαχτυλίδια και κολιέ, σε θησαυρούς που γεννήθηκαν για να περνούν από γενιά σε γενιά. Λιοντάρια, φίδια, μυθικά πλάσματα που κρύβουν συμβολισμούς για όσους διαβάζουν ακόμη προτού κοιμηθούν.
Ένα λεύκωμα που καταλαβαίνεις το περιεχόμενο του ήδη από το εξώφυλλο. Δεν χρειάζεται να ανοίξεις το «Valentino Rosso», με την υπογραφή του Charlie Porter (εκδόσεις Αssouline) για να καταλάβεις ότι πρόκειται για το έργο ενός δημιουργού που δεν αντιμετωπίζει το κόκκινο απλώς σαν ένα χρώμα. Zωή, θάνατος, αγάπη, πάθος, απόγνωση. Το «κόκκινο» του Valentino είναι τρόπος ζωής, συναίσθημα, είναι ανάμνηση. Ευκαιρία να ξεφυλλίσουμε 304 σελίδες για να ξαναθυμηθούμε μέσα από εικόνες, κείμενα, μαρτυρίες, συλλογές, την ιστορία ενός οίκου, ενός οραματιστή που παραμένει ακόμη ζωντανός, κι ας έχει παραδώσει τη σκυτάλη στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Valentino, Pierpaolo Piccioli. Ένα κόκκινο ζωηρό, εκκωφαντικό, έντονο, δυναμικό, σχεδόν ωμό. Θυμάμαι το πρώτο φόρεμα Valentino σε απόχρωση «rosso» στη συλλογή Άνοιξη/Καλοκαίρι για το 1959. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια ηρωίδα που συνάντησε έναν λύκο που δεν ήθελε πια να είναι κακός…
