Weekly Edit: Η Vogue επιλέγει τα καλύτερα της εβδομάδας

Αγαπήσαμε:

Ένα ρούχο που θα μπορούσε να έχει σχεδιαστεί σήμερα, πριν από χρόνια, ή ακόμη και στο μέλλον. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει μόνο σε ορισμένους οίκους μόδας, όχι πάντα. Και κάπως έτσι ξεχώρισα το μαύρο, ασύμμετρο Alexander McQueen φόρεμα που έχει όση ένταση θα θέλαμε, ένα κοστούμι ζωής. Γιατί κάθετι που κουβαλάει την κληρονομιά του Βρετανού σχεδιαστή έχει άλλο αντίκτυπο. Μου αρέσουν τα ρούχα που δεν κολλάνε στο σώμα, αφήνουν πολλές εικόνες για την φαντασία, όπως αυτό το midi φουστάνι που μπορείς να «διαβάσεις» πατρόν του, να αποκωδικοποιήσεις το σενάριο του, και μόνο από την ρομαντική, αποδομημένη σιλουέτα, μαζί με τους gothic, δραματικούς συμβολισμούς του. Με φαντάζομαι να προσθέτω και χρώμα όταν το φοράω, γιατί ένας ρόλος δεν μπορεί να είναι ποτέ μονοδιάστατος. Με τόση κίνηση στη φούστα, υπόνοια γυμνού δέρματος κι έναν άναρχο φραμπαλά κάπου εκεί, η αφήγηση γίνεται ανάγλυφη. Δεν ξέρω αν τα κοσμήματα μου θα είναι ασημένια ή χρυσά, για να φωτίσω το μαύρο «εξώφυλλο.» Το «περιεχόμενο» θα είναι σίγουρα χρωματιστό.

Weekly Edit: Η Vogue επιλέγει τα καλύτερα της εβδομάδας-1 — ©Alexander McQueen

Ξεχωρίσαμε:

Ένα κόσμημα που γεννήθηκε για να μείνει. Σχεδιάστηκε από τον Γιάννη Σεργάκη, ζωντάνεψε, εξελίχτηκε, και τώρα μοιάζει να έχει αυτονομηθεί. Πώς μπορεί να γίνει αυτό με ένα κόσμημα; Είναι η στιγμή που τυλίγεις στον λαιμό σου το επιβλητικό κολιέ από την σειρά «Immortelle» και την αναγνωρίσιμη πλέον υπογραφή Yannis Sergakis και εκτός συνόρων, και φωτίζεται το πρόσωπο σου. Αλλάζεις διάθεση. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Διαλέγεις ρούχα ανάλογα με το κολιέ που έχεις φορέσει. Δεν γίνεται το αντίθετο, και είναι κάτι που δεν συμβαίνει συχνά. Πάντοτε εκτιμούσα τα λαμπερά αντικείμενα του πόθου που δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα άλλο, δεν τα έχεις ξαναδεί, αλλάζουν ανάλογα με την ώρα της ημέρας, την εποχή του χρόνου, και τώρα που η μέρα έχει μεγαλώσει, το δέρμα μας έχει αρχίσει και γίνεται πιο τρυφερό με το άγγιγμα του ήλιου, ένα «αθάνατο» κόσμημα μοιάζει να κουβαλάει μνήμες, να καθρεφτίζει ανησυχίες, να διώχνει τον φόβο, να εκπληρώνει ευχές. Για το τώρα και το λίγο μετά.

Weekly Edit: Η Vogue επιλέγει τα καλύτερα της εβδομάδας-2 — ©Sergakis

Δοκιμάσαμε:

Να νιώσουμε πως είναι για λίγο να ζεις σαν άνδρας. Να αναπνέεις, να περπατάς, να κοιτάς, να σε κοιτούν αλλιώς. Μου αρέσει η ιδέα ότι φοράω ένα ανδρικό σακάκι, ένα ρούχο που φτιάχτηκε για ένα διαφορετικό σωματότυπο, και προσαρμόστηκε στο δικό μου σώμα. Ο Βασίλης Μπουρτσάλας έχει δημιουργήσει και οπτικοποιήσει τη δική του διάλεκτο για το Bespoke Athens, με την φράση-κλειδί «the world needs style», γιατί ο κόσμος έχει σήμερα μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ από στιλ. Για ασφάλεια και προστασία. Η μόδα θα σώσει τον κόσμο; Mέχρι τότε εγώ ονειρεύομαι να μπαίνω μέσα σε ένα μπλε, νουάρ, σχεδόν μαύρο σακάκι, φτιαγμένο αρχικά για άνδρα, σημαδεμένο με βελόνες και κλωστή στο ατελιέ της οδού Αναγνωστοπούλου, τώρα που βιώνουμε την εποχή της «ήσυχης πολυτέλειας», για να δοκιμάσω ακόμη και την πιο μακριά εκδοχή, σαν ένα tuxedo dress, με γυμνά πόδια και κλασικές γόβες, σταυρωτό, χωρίς διάθεση για αποκαλύψεις, μόνο εξομολογήσεις, μέσα μας. Αυτές που εκκρεμούν χρόνια τώρα.

Weekly Edit: Η Vogue επιλέγει τα καλύτερα της εβδομάδας-3 — ©Bespoke Athens

Παραγγείλαμε:

Ένα άρωμα που θα μπορούσε να είναι ο τίτλος για διαφορετικά ποιήματα σε μία ανθολογία ποίησης. Και κάπου εκεί, προσπαθώ να κλείσω τα μάτια, να φανταστώ πως θα μυρίζει το Εau de Parfum από την Byredo με την ονομασία «Eyes Closed», το «Sundazed», το «Eleventh Hour» και το «Slow Dance» ή το «Bibliotheque» και το «Mumbai Noise». Σας έχει τύχει να αγοράσετε ένα άρωμα χωρίς καν να το έχετε μυρίσει, να το έχετε νιώσει στο δέρμα σας, μόνο και μόνο επειδή το ερωτευτήκατε από το όνομα του; Aν ο δημιουργός του το έχει βαφτίσει «La Tulipe», τότε τα πράγματα είναι πιο απλά. Φαντάζεσαι ότι η ιστορία που θέλει να αφηγηθεί είναι η προσμονή της άνοιξης, σε έναν κήπο με τουλίπες, κυκλάμινα και φρέζιες. Ο ιδρυτής της Byredo, Ben Gorham, ξεκίνησε πρώτα σαν καλλιτέχνης στη Στοκχόλμη και μετά αιχμαλώτισε όνειρα και προσδοκίες σε γυάλινα μπουκάλια. Χωρίς να ξέρω τι να περιμένω, θέλησα να παραγγείλω το «Mixed Emotions» γιατί τα συναισθήματα, όταν μπερδεύονται, και μπαίνουν στο ίδιο packaging, απελευθερώνονται, μοιράζονται, μας ξεμπλοκάρουν. Γίνονται ένα. Ο θυμός, η θλίψη, ο πόνος, γίνονται από μαύρα και λευκά, κόκκινα. Πάθος. Αγάπη. Συγχώρεση. Ζέστη στην καρδιά. Ψίθυρος στα αυτιά. Θαλπωρή στα κόκκαλα ακριβώς κάτω από τον λαιμό μας. Σαν φιλιά που ψεκάζονται στον αέρα.