Ένα ρούχο που «ψιθυρίζει» απόδραση, ταξίδι, ποίηση, νοσταλγία, δύναμη, ανακωχή. ‘Όταν η Maria Grazia Chiuri «σκηνοθετεί» τη ζωή μας δεν έχει σημασία η σεζόν, αλλά η αίσθηση. Το συναίσθημα. Κάπως έτσι ένιωσα μόλις είδα την λευκή φούστα Dior από τη συλλογή Cruise 2024. Για να θυμηθώ σουρρεαλιστές καλλιτέχνες, να ταξιδέψω μέχρι το Μεξικό (και πάλι πίσω), να φανταστώ μια ονειρική χαρτογραφία, να μεταμορφωθώ σε Frida Kahlo, χωρίς τόση ένταση ή θλίψη στο βλέμμα, μια ηρωίδα που αντέχει στον χρόνο, επιμένει, επαναστατεί, ξεπερνά εμπόδια, και όταν όλα έχουν τελειώσει, χορεύει, για να αποκαλύψει την πεταλούδα που θέλει να απλώσει τα φτερά της μακριά. Λευκή πεταλούδα; Xωρίς χρώματα; Αν παρατηρήσετε τον υφασμάτινο καμβά θα βρείτε και την απάντηση.
Ένα κόσμημα που αφηγείται ιστορίες ενός καλλιτέχνη που αφιέρωσε τη ζωή του για να μπορεί να μιμηθεί τεχνικές που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε μόνο στην υψηλή ραπτική. Από πότε υπάρχουν couture κοσμήματα; Από τότε που ο οίκος Chopard δημιουργεί κολιέ, σκουλαρίκια, βραχιόλια που θυμίζουν αληθινή δαντέλα. Και κάπως έτσι ξεχώρισα το χειροποίητο διαμαντένιο δαχτυλίδι από τη συλλογή Precious Lace, για να παραγγείλω από τώρα στον Άγιο Βασίλη ένα κόσμημα που θέλει να φοριέται, να αγκαλιάζεται, να λάμπει στο σκοτάδι, να φωτογραφίζεται, να φλερτάρει με το μαύρο. Και να του αφήσω όπως πάντα στο τζάκι, σπιτικά μελομακάρονα της μαμάς, μαζί με ένα ποτήρι γάλα και μία κάρτα με όλα όσα πέτυχα την χρονιά που δεν έχει τελειώσει ακόμη, αγκομαχά, τρέχει, επουλώνει και ανοίγει πληγές, ελπίζει. Με μέλι όλα είναι αλλιώς.
Μια «στολή» για τις ημέρες ή τις νύχτες που νιώθεις ότι θέλεις να ξεχωρίζεις. Να δηλώνεις την παρουσία σου. Να μην κρύβεσαι άλλο. Και κάπως έτσι ανακάλυψα στο Attica, το κόκκινο φόρεμα με την υπογραφή της Victoria Beckham, με τα αξεσουάρ του JW Anderson και του Marc Jacobs. Μου αρέσει το κόκκινο, ειδικά όταν κανείς δεν περιμένει να το τολμήσεις, σε έναν στρατό από μαύρο ρούχα, μαύρα παπούτσια, μαύρες τσάντες, μαύρες πανοπλίες. Και είναι η στιγμή που ξεχνάς το κόκκινο κραγιόν ή το βερνίκι στα νύχια και επενδύεις μόνο σε ένα ρούχο που θέλει να πρωταγωνιστήσει. Νασεευχαριστήσει. Νασεαγκαλιάσει. Δεν έχω προλάβει να δω ακόμη το ντοκιμαντέρ «Βeckham» στο Νetflix αλλά τώρα ξέρω τι θα φοράω όταν θα το βλέπω, ξυπόλητη, στον καναπέ.
Ένα δώρο στον εαυτό μας. Γιατί; Πειράζει; Eίναι όμορφες αυτές οι απρόσμενες κινήσεις, σαν ένα μπουκέτο με λουλούδια που βρίσκεται στην αγκαλιά σου ξαφνικά χωρίς καν να το έχεις ζητήσει. Και κάπως έτσι είδα ένα σετ από τραπουλόχαρτα, από την Aerin και την ονομασία «Colette», με αποχρώσεις του λευκού και του χρυσού, σε πολυτελή κασετίνα, εμπνευσμένο από τη δεκαετία του 1970. Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα αναπολώ αυτές τις στιγμές, που μαζευόμαστε στο τραπέζι, ακούμε τα χαρτιά να ανακατεύονται με αυθάδεια και στήνουμε το παιχνίδι μας. Και τώρα που παίζω κάθε τόσο μπιρίμπα με τους γονείς μου, ο μπαμπάς μου εξακολουθεί να μου διδάσκει τι σημαίνει αγάπη και φροντίδα, ακόμη και από τον τρόπο που παρακολουθεί σιωπηλά τα δικά μου χαρτιά, αυθόρμητα ρίχνει ένα φύλλο για να με ενισχύσει, κι ας είμαστε …αντίπαλοι. Συχνά με αφήνει ακόμη και να κερδίσω, όπως όταν ήμουνα παιδί και νόμιζα ότι όταν χαμογελάς δεν χάνεις ποτέ.
