Ένα ρούχο που θέλεις να έχεις στη ντουλάπα σου, για να ονειρεύεσαι, να χορεύεις, να είσαι έτοιμη να αποδράσεις. Και κάπως έτσι, όταν είδα το Carousel of Dreams του Dior, ερωτεύτηκα (με την πρώτη ματιά) το μαύρο, μάξι φόρεμα από δαντέλα, που φέρει την εύθραυστη ματιά της Maria Grazia Chiuri αλλά την ίδια στιγμή, αισθάνομαι ότι μοιάζει να φτιάχτηκε για να παίξουμε τον ρόλο μας μέχρι τέλους. Ποιος είναι αυτός ο ρόλος ακριβώς; Η καθεμία από εμάς έχει τη δική της απάντηση. Για τις γιορτές που έρχονται, τώρα που γίνεται το «ταμείο», ο απολογισμός, το «κλείσιμο», μαζί και ο αποχαιρετισμός, μπορούμε να επενδύσουμε σε λίγο μαύρο ακόμη. Να σκοτεινιάσουμε, να θυμώσουμε, να πεισμώσουμε, να πενθήσουμε για να επιστρέψουμε. Πιο δυνατές από ποτέ; Λίγη δαντέλα και μυστήριο με σασπένς και φόρα από το παρελθόν, και επιπλέον δύναμη από έναν ιστορικό οίκο όπως ο Dior, σίγουρα θα βοηθήσει στην καλύτερη αποστήθιση του σεναρίου.
Την πρόταση του Στέλιου Κουδουνάρη για σύγχρονες πτυχώσεις και αναγνώσεις σε μια απόχρωση που κολακεύει όλες τις γυναίκες. Και κάπως έτσι ανακάλυψα στο The Greek designers store μια δημιουργία που φέρει την υπογραφή Stelios Koudounaris με ένα ύφασμα που ρέει, αγκαλιάζει το σώμα, δεν το εκθέτει, το προστατεύει, έχει όσα μονόχρωμα layers θέλουμε, σαν trompe l’oeil, μαζί και την ψευδαίσθηση ενός mille–feuille που φοριέται ξανά και ξανά. Με λίγα αξεσουάρ. Διαφορετική διάθεση. Πάντοτε μου άρεσαν τα ρούχα που δεν είχαν ανάγκη από στολίδια για να ξεχωρίσουν. Να αναδειχτούν. Να μας φτιάξουν τη διάθεση. Και κάπως έτσι με φαντάζομαι να βγάζω σκουλαρίκια και κολιέ, να παίζω μόνο με γυμνά πόδια, (και γυμνό λαιμό), να αφήνω τον γιακά να δημιουργεί το κατάλληλο κάδρο, κι ακόμη καλύτερα να σηκώνω ψηλά τα μαλλιά μου για να νιώθω τη δύναμη του πλισαρίσματος. Ανεξέλεγκτο και απρόσμενο. Εμμονικό; Όταν έχεις κάτι να πεις, καλύτερα να επιμένεις.
Ένα ζευγάρι σκουλαρίκια από την Stella Vildiridis που σχεδιάστηκε και φτιάχτηκε σα να θέλει να μας υπενθυμίσει πως σε λίγες ημέρες τα φώτα θα είναι ακόμη πιο λαμπερά. Μπορεί να τρεμοπαίζουν, να αλλάζουν αποχρώσεις, να γίνονται λευκά, μπλε, κόκκινα και πράσινα, να χάνουν την ένταση τους για να ξαναδυναμώσουν, αλλά εμείς έχουμε αντέξει και χειρότερα. Και κάπως έτσι, φοράς στα αυτιά σου ένα κόσμημα, που θα μπορούσε να είναι βροχή ή καταιγίδα. Με αστέρια, ασημόσκονη, πυροτεχνήματα. Λάμψη. Φως στο σκοτάδι. Σκουλαρίκια που αστράφτουν όταν τα φώτα σβήνουν. Όταν η νύχτα συναγωνίζεται με τη σιωπή. Αν θα τα φορέσω με λευκό ή μαύρο; Την πρώτη φορά θα τα «εγκαινιάσω», θα προτιμήσω σίγουρα με κάτι λευκό, ένα άσπρο πουκάμισο, έτσι για την ανατροπή. Και τις ημέρες ή τις νύχτες που όλα θα μοιάζουν λίγο πιο υποτονικά, θα ζωντανεύουν καρδιά και συναισθήματα σε μαύρο φόντο. Η νοσταλγία έρχεται συνήθως σε μπλε βαθύ, σχεδόν μαύρο.
Παραγγείλαμε:
Ένα φως από την Artemide που είναι εμπνευσμένο από την λέξη-κλειδί «Takku», σχεδιασμένο από την εταιρία Foster +Partners, πολύ απλά γιατί στα γιαπωνέζικα σημαίνει «καρφίτσα». Δεν είναι μόνο ευέλικτο γιατί είναι φορητό. Μου αρέσει η ιδέα ότι δημιουργεί τους απαραίτητους συνειρμούς για το σχήμα του και λατρεύω τη συγκεκριμένη απόχρωση που δεν είναι -φυσικά- χριστουγεννιάτικη αλλά σου υπενθυμίζει τι σημαίνει φυσικό φως. Να είσαι κοντά στη φύση, να μπορείς να τα κλειδώσεις όλα απέξω (αγωνίες, εκκρεμότητες, πρέπει) για να έρθεις σε επαφή με το μέσα σου. Να ρυθμίσεις το φωτιστικό σου στην ένταση που θέλεις, να κατευνάσεις για λίγο τις σκέψεις σου και να πειραματιστείς με την φωτεινότητα. Όχι απαραίτητα για να φτιάξεις ατμόσφαιρα αλλά για να αλλάξεις ρουτίνα. Έχουμε λίγες ημέρες ακόμη για να κάνουμε «restart». Το πράσινο φως έχει ήδη ανάψει.
