Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί τα λευκά τζιν με την τέλεια εφαρμογή – όχι πολύ κοντά, όχι πολύ μακριά, ούτε πολύ στενά, αλλά και χωρίς πολλές τσέπες – είναι τόσο δυσεύρετα. Μέσα στα χρόνια, έψαξα πολλές φορές για το «τέλειο» αλλά πάντα γυρνούσα με άδεια χέρια. Αν δεν είχα δει την Jackie Kennedy στις διακοπές της στα νησιά της Μεσογείου και την Ali MacGraw στο Love Story να το φοράνε σε πάμπολλες εκδοχές θα πίστευα πως το τέλειο λευκό τζιν είναι απλά αποκύημα της φαντασίας μου. Επίσης, αν δεν ψώνιζα από τα παιδικά όταν η Gap κυκλοφόρησε το δικό της μοντέλο, ίσως τώρα να είχα το καλύτερο τζιν που φτιάχτηκε ποτέ.
«Είναι πολύ πιο δύσκολο από ό,τι νομίζεις», λέει η Tonne Goodman, sustainability editor της Vogue, για την αναζήτηση του καλύτερου λευκού τζιν. Η ίδια ως νέα μαμά έχει ήδη ξεκινήσει να μην αποχωρίζεται το λευκό παντελόνι σωλήνα, αλλά επιβεβαιώνει πως το ιδανικό είναι αυτό με «την κανονική εφαρμογή και την ίσια γραμμή, όχι ψηλοκάβαλο, ούτε χαμηλοκάβαλο και χωρίς ελαστικότητα». «Δεν μου αρέσουν καθόλου τα ελαστικά τζιν. Κάποια στιγμή είχα ζητήσει από τον Michael Kors να μου σχεδιάσει ένα τζιν που να μην είναι καθόλου ελαστικό και μου απάντησε πως με καταλαβαίνει, αλλά όλοι θέλουν λίγη ελαστικότητα στα τζιν παντελόνια τους». Όπως και να έχει, και για εκείνη, και για εμένα, το «κυνήγι» συνεχίζεται μέχρι σήμερα. «Έχεις δοκιμάσει τη Levi’s;», με ρώτησε, προσθέτοντας πως το δικό της το πήρε από τα ανδρικά και είναι το απόλυτο go-to κομμάτι της γκαρνταρόμπας της.
Μέχρι να ολοκληρώσουμε τη συζήτηση είχα ήδη παραγγείλει δύο λευκά τζιν και κρατούσα την αναπνοή μου μέχρι να τα παραλάβω. Τελικά, το μικρότερο ανδρικό νούμερο μου ήταν μεγάλο, ενώ το γυναικείο που είχε τέλεια εφαρμογή, ήταν cropped. Προφανώς, συνέχισα την έρευνα αγοράς, πέφτοντας πάνω στα ντένιμ της Frame (πολύ flared), της Acne (πολύ slim) και της Isabel Marant (πολύ 80s). Ακόμα και οι επιλογές του The Row, την επιτομή του chic-classic, δεν πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις.
