2021-η-πιο-yolo-χρονιά-της-ζωής-μου-ναι-σε-όλα-205239

To 2021 έλεγα «ναι» σε όλα. Μάλλον επειδή είχε προηγηθεί το 2020, η χρονιά του κορωνοϊού δηλαδή, ήθελα να ζήσω συμπυκνωμένη ζωή σε 12 μήνες, μικρές περιπέτειες κάθε Σαββατοκύριακο. Βόλτες στο δάσος · νέες φιλίες που χτίζονται πάνω σε δραματικά τηλεφωνήματα, λουσμένα στα δάκρυα · καλοκαιρινά πάρτι με δήθεν απόσταση δυο μέτρα ανάμεσα σε ιδρωμένους χορευτές · κολύμπι και συζητήσεις με άγνωστους (η μαμά μου σίγουρα θα αποδοκίμαζε, αλλά δεν ήξερε τι είναι πανδημία)· μια αυθόρμητη βουτιά κάτω από το ηφαίστειο. Ενα ταξίδι-αστραπή στη Λισαβώνα, μια γυναικοπαρέα που εκμυστηρεύεται το μεγαλύτερο ρεζιλίκι της σ’ ένα μπαρ στη μέση του πουθενά, ένας μοναχικός χορός σε ένα ξενοδοχείο κοντά στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Βερολίνου, ένα μεθυσμένο-χιονισμένο namaste.

Αν δεν έλεγα «ναι» σε όλα δεν θα είχα δει φέτος σαλαμάνδρες με κίτρινες βούλες να κάνουν έρωτα, ούτε θα ήξερα τώρα που παίρνουν το λουτρό τους τα αγριογούρουνα. Δεν θα είχα ιδέα πώς μπορούν να χαθούν τα κινεζικά μπαλάκια της ηδονής σαν να είναι κάλτσες σε πλυντήριο, ούτε γιατί περπατούν τόσοι άνθρωποι συντονισμένοι προς μία κατεύθυνση στη βόρεια Εύβοια (πάνε να προσκυνήσουν στον Αγιο Ιωάννη τον Ρώσο). Δεν θα είχα ακούσει fados, δεν θα είχα μετρηθεί ώμο ώμο με τον νέο καγκελάριο (του ρίχνω μισό κεφάλι!), δεν θα είχα ισορροπήσει στο κεφάλι μου με τις πατούσες πάνω στους ώμους, oύτε θα έγραφα αυτήν τη στήλη. Δεν θα προσφωνούσα την αντικυβερνήτη της Καλιφόρνια «ξαδερφούλα», ούτε θα μου είχε περάσει από το μυαλό πως κάποια στιγμή μπορεί να πάρω πράσινη κάρτα και να βρεθώ να δουλεύω λάντζα σε ελληνικό εστιατόριο της Νέας Υόρκης. Δεν θα είχα κάνει ιαματικά λουτρά στην Αιδηψό με Ανατολικοευρωπαίους τουρίστες, δεν θα είχα κάνει πικ νικ σε αρχαίο ελαιώνα, ούτε θα είχα συναντήσει δελφίνι να με κοιτά κατάματα. Δεν θα έψαχνα μια σμέρνα να την ταϊσω κράκερς ή το λιοντάρι με το αινιγματικό χαμόγελο στη Τζια. Δεν θα είχα πατήσει κόκκινα σταφύλια μέχρι να γίνουν τα δάχτυλα των ποδιών μου μπορντό.

Μέσα σε όλα αυτά, στην απόλυτη και συνειδητή κατάφαση στη ζωή («ναι» σε όλα), γύρω μου πέθαιναν άνθρωποι: σχεδόν συνομήλικοί μου με μικρά παιδιά που έβγαζαν σπαρακτικούς επικήδειους και σκιζόταν η καρδιά σου να τα ακούς από τα μεγάφωνα του α΄νεκροταφείου να λένε-για τελευταία φορά-τη λέξη «μπαμπά». Μαζευόμασταν μετά για τον καφέ, εμείς οι παιδικοί φίλοι, μνημονεύαμε τους νεκρούς, γελούσαμε, κλαίγαμε, πολιτικολογούσαμε και στο τέλος πήγαινε ο καθένας στη δουλειά του.

Το 2021 ήταν η πιο yolo χρονιά της ζωής μου.