Υπάρχει ένας κανόνας ομορφιάς, που θέλει τα πρόσωπα απολύτως συμμετρικά. Η Χριστίνα μετράει με τα δάχτυλά της την απόσταση από το μέτωπο ως τα φρύδια, από εκεί ως την άκρη της μύτης και τέλος ως το πηγούνι. Μοιάζει σχετικά ικανοποιημένη. Η Βέρα ήταν στρουμπουλή από μικρή, ανέκαθεν έτρωγε μπούλινγκ γι’ αυτό, χαζεύει τις εφαρμογές και τα φίλτρα που κάνουν την κοιλιά της επίπεδη. Βάφεται συγκλονιστικά, σαν επαγγελματίας και όταν είναι βαμμένη νιώθει αμέσως καλύτερα.
Η πιο λεπτή από τις τρεις, η Νεφέλη, δεν είναι ευχαριστημένη με τα χείλια της («είναι πολύ λεπτά») και τη μύτη της («είναι μεγάλη»). Η εφηβεία είναι lose lose situation. Τα μηνύματα περί body positivity δεν πείθουν τις τρεις 17χρονες φίλες. Ισως η σημαντικότερη παρηγοριά είναι η φιλία, το safe place τους, όπως λένε. Τα αγόρια αποτελούν μια διαρκή απειλή. Λένε χαζά αστεία για σεξ. Τις κάνουν να νιώθουν άβολα με το βλέμμα τους. Τις υποχρεώνουν να διανύσουν μεγαλύτερες αποστάσεις το βράδυ, από πιο φωτεινούς δρόμους, για να νιώσουν ασφαλείς.
Η ταινία μικρού μήκους Girlhood* της Βάνιας Τέρνερ και της Μαρίας Σιδηροπούλου, που απέσπασε προχθές το 3ο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους στο 15ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ, παρακολουθεί τη ζωή τριών κοριτσιών λίγο πριν τις Πανελλήνιες. Η ιδιαιτερότητα είναι ότι διανύουν την εφηβεία στη δύσκολη συνθήκη της πανδημίας και των λοκντάουν. Ολη η κοινωνική τους ζωή περνά μέσα από τα κινητά και τα λαπτοπ: κάνουν μάθημα, επικοινωνούν, χαζολογούν, φλερτάρουν, παρτάρουν, ενημερώνονται.
