Το πρώτο επεισόδιο της τρίτης σεζόν του And Just Like That… προσγειώνεται στις οθόνες μας με όλες τις φανφάρες του παρελθόντος — styling στα κόκκινα, συναισθηματικές αναδρομές, δόσεις ψευδοφεμινισμού — αλλά μοιάζει πιο πολύ με μια αμήχανη απόπειρα να αναστηθεί κάτι που έχει χάσει τον παλμό του.
Οι άλλοτε δυναμικές και εμβληματικές γυναίκες της Νέας Υόρκης μοιάζουν πλέον να κινούνται σε έναν κόσμο φούσκας — μια ηχηρή απομάκρυνση από την πραγματικότητα των γυναικών, που αντί να τις δείχνει ώριμες, πλήρεις και σοφές, τις βυθίζει σε μια γλυκερή σαχλαμάρα.
Το styling είναι εκκωφαντικά υπερβολικό. Η Carrie εμφανίζεται με ένα καπέλο-νέφος, τόσο δυσανάλογο όσο και η ίδια η πλοκή. Το διαβόητο “cloud hat” έγινε viral και η Sarah Jessica Parker το υπερασπίστηκε ως στιλιστική επιλογή-δήλωση. Όμως η δήλωση είναι περισσότερο «κοιτάξτε με» παρά «νιώστε με». Το ένδυμα καταλήγει να λειτουργεί σαν μάσκα, όχι σαν έκφραση προσωπικότητας.
Οι σχέσεις που αναπτύσσονται (ή ξεθωριάζουν) είναι το ίδιο αμήχανες. Η Carrie και ο Aidan βρίσκονται σε μια παράξενη, τηλεφωνικά ερωτική επανασύνδεση, η οποία κορυφώνεται σε προσποιητούς οργασμούς και ερωτηματικά για το τι απέμεινε από τη χημεία τους. Την ίδια στιγμή, η Miranda μπλέκεται συναισθηματικά με μια… μοναχή, που δεν είναι άλλη από την Rosy O Donnell… Ναι, καλά διαβάσατε. Ένας παλιμπαιδισμός που θυμίζει φτηνή φαντασίωση σεναριογράφου.
Η Charlotte καταπιάνεται με θέματα τόσο ασήμαντα — όπως προβλήματα με τον σκύλο της που κατηγορείται άδικα στο Central Park — που κάνουν τις παλιές της υστερίες να μοιάζουν σχεδόν συμπαθητικές. Η Lisa προσπαθεί να εντάξει την Michelle Obama σε ένα σχολικό ντοκιμαντέρ, σ’ ένα subplot που μοιάζει τόσο μα τόσο κατασκευασμένο, όσο το χλιδάτο τους διαμέρισμα με τους υπάκοους εφήβους και την ίδια να μαγειρεύει με ακριβά περιδέραια.
Πιο ενοχλητικό από όλα όμως είναι ότι η σειρά παρουσιάζει μία ευαίσθητη ηλικία για τις γυναίκες όπου χρειάζονται εμψύχωση, ενδυνάμωση και σταθερότητα, ως μια επιφανειακή φούσκα όπου οι γυναίκες αναλώνονται στο να παραμείνουν επίκαιρες — όχι ουσιαστικές. Αντί να δείξει πόσο υπέροχη και δυνατή μπορεί να είναι η ζωή μετά τα 50, την παρουσιάζει ως καρικατούρα: γεμάτη νευρωτικά ξεσπάσματα, αδιάφορες επανασυνδέσεις και κενό lifestyle.
Το «And Just Like That…» δεν είναι απλώς μια σειρά που άλλαξε ύφος — είναι ένα σύμπτωμα του πώς το Hollywood (και το streaming) φαντάζεται και ξεπουλάει τη γυναικεία ωριμότητα: υπερστυλιζαρισμένη, αποκομμένη από τον κόσμο, και εν τέλει… θλιβερή. Οι ηρωίδες που κάποτε έσπαγαν τα ταμπού, με πρωτοστάτη τη Samantha που διασώθηκε δια της απουσίας της, τώρα μοιάζουν παγιδευμένες στις ίδιες τους τις προσδοκίες. Και εμείς, οι θεατές που μεγαλώσαμε μαζί τους, αναρωτιόμαστε: πού πήγε εκείνη η αυθεντικότητα;
Ίσως το πραγματικό τέλος του Sex and the City δεν ήρθε ποτέ με τον Mr. Big. Ίσως ήρθε τώρα — αργά, ντυμένο με Manolo Blahniks και μια υποψία μοναξιάς.
