Στην έμπνευσή σας συνέβαλαν οι αληθινές ιστορίες των γυναικών που βλέπετε στο ιατρείο σας ως ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια;
Η λογοτεχνική μου κατάθεση δεν έχει καμία σχέση με την ιδιότητά μου ως ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια. Θα μπορούσα να κάνω ένα οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα και πάλι να έγραφα όσα έγραφα. Αυτό που είναι διαπιστωμένο ότι σίγουρα με βοήθησε είναι ότι μέσα από τις πολύχρονες προσωπικές μου αναλύσεις ήρθα πολύ κοντά σε αυτό που με κάνει εμένα υποκείμενο, τόσο κοινό και την ίδια στιγμή τόσο διαφορετικό με όλα τα υποκείμενα γύρω μου. Η προσωπική εσωτερική μου φωνή είναι αυτό από το οποίο αντλώ το υλικό μου. Η καταβύθιση στον ψυχικό μου κόσμο –που ομολογουμένως νιώθω ότι είναι αρκετά ζωηρός, θορυβώδης, ενίοτε και πολυπληθής- αλλά και η ενδελεχής παρατήρηση των αγωνιών των ανθρώπων εν γένει. Ο συγγραφέας είναι ένα ηχείο ή θα έπρεπε τουλάχιστον να είναι, να μπορεί να αφουγκράζεται. Από την άλλη, ποτέ μα ποτέ δεν θα έπαιρνα ιστορίες από τους ανθρώπους που εμπιστεύονται την ίασή τους σε μένα για να γράψω εγώ λογοτεχνία. Το θεωρώ κάπως ανήθικο. Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι ο Yalom για παράδειγμα έκανε κάτι ανήθικο, αλλά εκεί το γνωρίζαμε εξ αρχής όταν αγοράζαμε το βιβλίο, ότι τα περιστατικά της λογοτεχνικής του αφήγησης προέρχονται από τη δουλειά του. Αν χρειαστεί να γράψω ένα επιστημονικό βιβλίο, τότε το πράγμα θα άλλαζε. Αλλά και εκεί θα ζητούσα την άδεια και φυσικά θα άλλαζα ονόματα και στοιχεία που μπορεί να τους εξέθεταν. Είναι πολύ σοβαρή και η λογοτεχνία και η ψυχανάλυση, αλλά αφορούν ξεκάθαρους και διαφορετικούς τόπους για μένα.
O γάμος ήταν, είναι και θα είναι από τα μεγάλα project στη ζωή μιας γυναίκας;
Σε αυτό το βιβλίο ο γάμος είναι η πρόφαση. Δεν με απασχολεί καθόλου η σύμβαση του γάμου, ή το τελετουργικό. Η μητρότητα είναι σίγουρα κάτι που απασχολεί περισσότερο το βιβλίο, η δέσμευση και το πώς μπορεί μια γυναίκα να πάρει χαρά από το φύλο της χωρίς να νιώθει ότι καταπιέζεται, εγκλωβίζεται ή υποτιμάται. Ξέρετε, πρέπει να τελειώσει αυτή η καραμέλα με το φεμινισμό. Ή με τη φαλλοκρατική θεώρηση του κόσμου. Δεν μας πιέζει – τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο – κανείς να παντρευτούμε. Παντρευόμαστε γιατί το θέλουμε ή κάτι προσδοκάμε. Βλέπουμε άλλωστε ακόμα να γίνονται γάμοι με παραμυθένια νυφικά, φωτογραφίσεις κ.λπ. Για πάρα πολλές γυναίκες ακόμα λειτουργεί το παραμύθι ενός γάμου μέσα τους και ας έχουμε 2020. Κάνουμε παιδιά επίσης επειδή νομίζουμε ότι το θέλουμε. Οπότε δεν θεωρείτε ότι είμαστε άνθρωποι των αντιφάσεων; Το δύσκολο σε όλα αυτά είναι ότι τα θέλουμε όλα. Και αυτό φυσικά δεν αφορά μόνον τις γυναίκες, αλλά και τους άνδρες. Τώρα πια αφορά και τους ομοφυλόφιλους. Τα κάθε λογής δικαιώματα χωρίς την ανάληψη των ευθυνών ή το σεβασμό του ορίου που υπάρχει σε κάθε κατάσταση είναι πάντα το ζήτημα. Και το ότι κατά βάθος, οι πραγματικά ώριμοι άνθρωποι είναι πολύ λίγοι, οι περισσότεροι είμαστε λιγότερο ή περισσότερο καθηλωμένοι έφηβοι ή καθηλωμένα παιδιά.
