Κοσμοπολίτικη και ατίθαση, με χρυσαφένιες παραλίες και καταπράσινους κόλπους, η Χαλκιδική συναρπάζει με τις αντιθέσεις της.
Το πρωινό φως σχημάτιζε διάφανες «φλέβες» πάνω στα γαλαζοπράσινα νερά. Ανάμεσα στις ζωηρές αντανακλάσεις, λαμπύριζε η χρυσοκίτρινη άμμος. Δεν ακουγόταν τίποτα, και όμως ένιωθα τα πάντα. Μια γεμάτη σιωπή προέκυπτε από την ακινησία. Γύρω μου δεν υπήρχε κάτι άλλο εκτός από τη θάλασσα, τη φιλόξενη αμμουδιά, τρία-τέσσερα αρμυρίκια και ελάχιστες ξύλινες ομπρέλες με ξαπλώστρες χωρίς κόσμο. Ακόμη και οι κατσίκες, που έψαχναν για τροφή στα ξεραμένα χορτάρια, έμοιαζαν μαγεμένες από την ησυχία. Ο χρόνος είχε τραβήξει χειρόφρενο για τα καλά. Ο ορισμός της καλοκαιρινής ευτυχίας, να αδειάζεις από σκέψεις και να συντονίζεσαι ψυχή τε και σώματι με τον τόπο.
Πράγματι, εδώ στην Πέννα, αυτή την άγνωστη στάλα γης στον κόλπο του Αγίου Όρους που ανήκει στα Δρένια, ένα σύμπλεγμα έξι μικροσκοπικών νησιών δίπλα στην Αμμουλιανή, έχεις την πολυτέλεια να απολαμβάνεις πριβέ ένα παραδεισένιο τοπίο. Ξαπλωμένος κάτω από μια ομπρέλα του Eagles Resort, αναζωογονημένος μετά από μια δροσιστική βουτιά, παρατηρούσα τους άτσαλους κυματισμούς στην άμμο. Πότε πότε, σήκωνα το βλέμμα μου και χάζευα απέναντι τις υπόλοιπες νησίδες γης, οι οποίες εκτείνονται δυτικά, σχεδόν σε κυκλική παράταξη. Από ψηλά έμοιαζαν με ακανόνιστες σταγόνες τοπικού αγουρέλαιου σε έναν μπλε καμβά. Λίγο πιο κει, ένα εξοχικό ξύλινο τραπέζι για πικνίκ με περίμενε στη σκιά ενός δέντρου για το πρωινό μου, το οποίο είχαν ετοιμάσει οι άνθρωποι του ξενοδοχείου. Τι ξέγνοιαστη, τι ωραία ζωή.
Ευτυχώς, η ημερήσια εκδρομή σε τούτο το κρυφό από τουρίστες μέρος ήταν απλή υπόθεση. Ένα ταχύπλοο του Eagles Palace (eaglespalace.gr) –που μαζί με τις 42 Eagles Villas συγκροτούν το Eagles Resort κοντά στην Ουρανούπολη– με μετέφερε εντός δέκα λεπτών στην Πέννα ή Τηγάνι, όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι. Τα 90 ευρώ που κόστισε η διαδρομή, μαζί με τα σνακ και τους χυμούς, μου φάνηκαν πολύ λογικά γι’ αυτή την ξεχωριστή εμπειρία. Άλλωστε, από τότε που η οικογένεια Τορνιβούκα, ιδιοκτήτρια του ξενοδοχειακού Ομίλου TΟR στον οποίο περιλαμβάνεται και η πεντάστερη μονάδα στη Χαλκιδική, νοίκιασε την παραλία από τον δήμο κατόπιν διαγωνισμού, έχει και την ευθύνη για τη φροντίδα της. Σπουδαίο χρέος, μια και η ακατοίκητη περιοχή είναι ένας παρθένος βιότοπος για λογής λογής θαλασσοπούλια.
Επιστρέφοντας το μεσημέρι στο ξενοδοχείο, κοιτούσα τους γλάρους που έκαναν σαματά στην ακτή. Άλλοι λιάζονταν σαν άνθρωποι, κάποιοι κυνηγιούνταν χτυπώντας τα φτερά τους και ορισμένοι έκρωζαν με αυτόν τον διαπεραστικό ήχο. Ασυναίσθητα θυμήθηκα τη Μαρία Κάλλας, η οποία είχε δηλώσει πως ήθελε να επιστρέψει στη ζωή σαν γλάρος με φωνή αηδονιού – «Γιατί οι γλάροι έχουν τόσο άσχημη φωνή». To καλοκαίρι του 1976, η Ελληνίδα υψίφωνος επισκέφτηκε για τελευταία φορά τη χώρα μας και έμεινε στη βασιλική σουίτα του Eagles Palace, που σήμερα φέρει το όνομά της. Τη φαντάστηκα απόγευμα, εκεί στο μεθύσι του ήλιου, να τελειώνει λυπημένη τη σαμπάνια της και να βουτάει στην ιδιωτική πισίνα για να λυτρωθεί προσωρινά από τον καημό του Αριστοτέλη Ωνάση. Τι σπαραγμός ο αλύτρωτος καημός!
Αν και δεν έμεινα στην προεδρική σουίτα των 180 τ.μ., με το μεγάλο μαρμάρινο μπάνιο και την υπέροχη ταράτσα-καταφύγιο με θέα τη θάλασσα, η παραμονή μου στο ιστορικό ξενοδοχείο, όπου η γλυκιά πατίνα του χρόνου το έχει ντύσει με μια αύρα κοσμοπολιτισμού, ήταν εξίσου πολυτελής. Πολυτελής από τη σκοπιά της γνήσιας φιλοξενίας, που εκφράζεται με τη διακριτική εξυπηρέτηση. Ένιωθα κυριολεκτικά καλεσμένος σε σπίτι φίλων. Επίσης, η αρχιτεκτονική όλου του συγκροτήματος είναι τόσο προσεγμένη και προσαρμοσμένη στην ανθρώπινη κλίμακα, που θαρρείς ότι κατασκευάστηκε με προδιαγραφές πανδημίας: πουθενά πολυκοσμία, οι αποστάσεις των επίπλων σού επιτρέπουν να είσαι άνετος χωρίς να φοβάσαι ότι θα ενοχλήσεις τη διπλανή παρέα, ενώ η πελώρια παραλία, με τις απομακρυσμένες μεταξύ τους ξαπλώστρες, προσφέρει την απόλυτη χαλάρωση.
Φυσικά, έζησα και αλησμόνητες στιγμές ντελικάτης χλιδής. Τουλάχιστον έτσι αισθάνθηκα τις φορές που γευμάτισα σε δύο από τα εφτά εστιατόρια του ξενοδοχείου, τα οποία επιμελείται ο Απόστολος Τραστέλης. Την πρώτη δείπνησα στο Kamares by Spondi –κάντε κράτηση, ειδικά αν επιθυμείτε degustation menu–, τα τραπέζια του οποίου απλώνονται σε μια γωνιακή βεράντα που βλέπει στην Αμμουλιανή. Αξέχαστος o λευκός θαλασσινός ντολμάς, γεμιστός με γαρίδα και χταπόδι. Η δεύτερη ήταν μεσημέρι στο Armyra, ένα εστιατόριο με τη χαλαρότητα της νησιώτικης ψαροταβέρνας, που γειτνιάζει με τη θάλασσα. Το μενού είναι κυρίως ψαροφαγικό, με ορισμένες επιλογές σε κρέας. Ξεχωρίζει το φινετσάτο γευστικά ριζότο με καλαμάρι, μύδια, χταπόδι και γαρίδα, αρωματισμένο με σαφράν και σχοινόπρασο.
Η γοητευτική Ουρανούπολη
Η προ του Άθω περιοχή, δηλαδή το κομμάτι του τρίτου ποδιού πριν από το «Περιβόλι της Παναγίας», έχει καταχωρισθεί στο μυαλό των περισσοτέρων ως κόμβος εξυπηρέτησης για τους επισκέπτες του Αγίου Όρους. Μα τι λανθασμένη αντίληψη! Ο ιστορικός πλούτος, η φυσική ομορφιά και η γαστρονομία του συγκεκριμένου γεωγραφικού σημείου, που αναδεικνύει τα τοπικά καλούδια, δημιουργούν ένα δυναμικό κράμα ξεχωριστών εμπειριών. Κατ’ αρχάς, η αρχοντική Ουρανούπολη με τη βυζαντινή γοητεία της. Ο μεσαιωνικός πύργος Προσφορίου, ο οποίος χρονολογείται στον 14ο αιώνα, αποτελεί σήμα κατατεθέν της πόλης, την οποία ίδρυσε το 315 π.Χ. ο Αλέξαρχος, αδερφός του Κασσάνδρου. Μάλιστα, ο καλύτερα σωζόμενος πύργος της Χαλκιδικής κρύβει και μια σπάνια ιστορία ανθρώπινης αλληλεγγύης: Το 1928, η Τζόις και ο Σίντεϊ Λοκ, μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων, εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Ουρανούπολη και βοήθησαν τους πρόσφυγες κατά την ανταλλαγή πληθυσμών, το 1924. Η έκθεση προς τιμήν τους, στον δεύτερο όροφο του μπαρμπακά, του οχυρού περιβόλου, κρατάει ζωντανή τη μνήμη τους.
Μετά την απογευματινή βόλτα στον πύργο, όπου οι ψαρόβαρκες μαζί με τα γλαροπούλια και το ξεπλυμένο μοβ του ουρανού συνθέτουν ένα κινηματογραφικό σκηνικό, σταματήστε στο εστιατόριο Lemoniadis. Ο Μιχάλης, κληρονόμος του θρυλικού μαγαζιού που άνοιξε ο πατέρας του Ιωσήφ το 1960, φροντίζει να προμηθεύεται από ντόπιους ψαράδες ολόφρεσκα ψάρια και θαλασσινά. Η κουζίνα του, με σαφείς αθωνικές επιρροές, ακροβατεί ανάμεσα στην ψαροφαγική παράδοση της περιοχής και στις σύγχρονες μεσογειακές τάσεις.
Αντιδιαμετρικά από τον Λεμονιάδη, στην ανατολική πλευρά του αδύνατου «αυχένα» που καταλήγει στο Άγιον Όρος, υπάρχει μια ευθεία περίπου πέντε χιλιομέτρων που τα βράχια τη χωρίζουν σε δύο παραλίες, τη μικρή και τη μεγάλη Κόμιτσα. Αγκαλιασμένες από πράσινο, με χοντρή άμμο που «ρουφάει» τα βήματα και γαλανά νερά, είναι ό,τι πρέπει για ήσυχες βουτιές και διάβασμα με τα γόνατα βουτηγμένα στη θάλασσα. Αν πάλι έχετε διάθεση για περπάτημα, αρκετά βορειότερα, μετά το καταφύγιο Άγριας Ζωής της Μπροστομνίτσας, στον Στρυμονικό Κόλπο, ξεκινάει μια διαδρομή από το Άλσος του Αριστοτέλη που τερματίζει στα Αρχαία Στάγειρα, γενέτειρα του φιλοσόφου. Υπολογίστε περίπου έξι ώρες βάδισμα για τα 17 χιλιόμετρα, τα οποία διασχίζουν ένα καταπράσινο τοπίο με σπάνια βότανα και φυτά. Ξεκινήστε πολύ νωρίς το πρωί, διότι η ζέστη τους μήνες Ιούλιο-Αύγουστο είναι απαγορευτική.
Ενδοχώρα για περιπέτεια
Δυτικότερα από τα Στάγειρα, πιο βαθιά στην ενδοχώρα, ξεδιπλώνεται μια γη απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς, η οποία περιλαμβάνει και το αρχιτεκτονικό καμάρι του τόπου, την Αρναία. Χτισμένη στα εξακόσια μέτρα, στους πρόποδες του επιβλητικού Χολομώντα, του οποίου μεγάλο τμήμα έχει ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000, προσφέρεται για βόλτες στα πλακόστρωτα σοκάκια, ανάμεσα στα παραδοσιακά, πέτρινα διώροφα σπίτια. Το επάνω μέρος τους είναι βαμμένο με ροζ ή μπλε χρώμα, αλλά και ώχρα, κι έτσι μαγνητίζουν το ενδιαφέρον των επισκεπτών. Θαυμάστε τον πετρόκτιστο μητροπολιτικό ναό του Αγίου Στεφάνου με το καμπαναριό από το 1889, απ’ όπου το 1775 πέρασε να διδάξει ο Κοσμάς ο Αιτωλός, και ξαποστάστε στην κεντρική πλατεία για χάζι και μουντοβίνα, το τοπικό ΠΓΕ τσίπουρο, φτιαγμένο από μέλι.
Μια ευχάριστη κοντινή εκδρομή για πικνίκ είναι στο Άλσος της Αγίας Παρασκευής, με την ομώνυμη εκκλησία και τις πανύψηλες βελανιδιές που παρέχουν δροσιά. Εδώ, στις 26 Ιουλίου πραγματοποιείται ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια της περιοχής, όπου τη νύχτα οι ζουρνάδες σέρνουν τον χορό κάτω από τον έναστρο ουρανό. Ελάχιστα λεπτά από το Άλσος, βρίσκεται το οινοποιείο της Κλαούντιας Παπαγιάννη (cp–domaine.gr), το οποίο είναι επισκέψιμο καθημερινά 08.00-16.00 και τα Σαββατοκύριακα κατόπιν συνεννόησης. Aυτός ο νοικοκυρεμένος αμπελώνας παράγει ποιοτικά κρασιά που εξάγονται σε πάνω από δέκα χώρες. Δοκιμάστε οπωσδήποτε το λευκό Claudia από Viognier-Ασύρτικο, μια πραγματική ωδή στο ελληνικό καλοκαίρι. Αχνοκίτρινο, με εκρηκτικό άρωμα φρούτων –ροδάκινο, βανίλια κ.ά.– και λευκών ανθέων, αφήνει μια πλούσια γεύση στο στόμα.
Βορειοανατολικά του οινοποιείου, κρυμμένοι σε ένα δάσος από φλαμουριές, οξιές και άγριες φουντουκιές, οι δύο καταρράκτες της Βαρβάρας στήνουν μια ξεχωριστή συναυλία με τα ορμητικά νερά τους. Βουτήξτε στη λιμνούλα μπροστά τους, που περιστοιχίζεται από μεγάλες πέτρες, δέντρα και αναρριχώμενα φυτά. Κοιτώντας ψηλά, παρατηρήστε πώς εναλλάσσονται οι χρωματισμοί των βράχων ανάλογα με τα κέφια του ήλιου. Αντίστοιχης φυσικής ομορφιάς, κεντημένη με καστανιές, έλατα και οξιές, είναι και η περιπατητική διαδρομή δυόμισι ωρών από το ξωκλήσι της Παναγίας στα Βράσταμα, ένα από τα παλιότερα χωριά της Χαλκιδικής, έως τον Ταξιάρχη.
Στον τερματισμό, στην οικογενειακή ταβέρνα του Τζίμη (jimmys.gr) ανακτήστε δυνάμεις δοκιμάζοντας χοιρινό δικής τους βιολογικής εκτροφής, τηγανητές πατάτες κομμένες στο χέρι και αγιορείτικη μελιτζάνα. Νόστιμη και εξίσου απρόβλεπτη στάση για φαγητό είναι και το γκουρμέ οινομαγειρείο της Μαριγούλας (marigoula.gr) στον Πολύγυρο, που κουβαλάει πάνω από 80 χρόνια ιστορίας. Μοσχαρίσια καρδιά μαριναρισμένη σε πιπεριά Φλωρίνης με μυρωδικά και μαγιονέζα μαύρου σκόρδου, καρότο γεμιστό με μοσχαρίσιο κιμά και τραχανά, και ρυζοκροκέτες με μανιτάρι και τρούφα είναι μερικά από τα πιάτα-εκπλήξεις του πληθωρικού μενού που τιμά τους Έλληνες παραγωγούς.
Στο τέρμα οι αισθήσεις
Από τον Πολύγυρο, πρωτεύουσα της Χαλκιδικής, κατευθύνομαι νότια και ύστερα από πενήντα λεπτά οδήγησης φτάνω στη Βουρβουρού και στο Ekies All Senses Resort (ekies.gr). Aυτό το ιδιαίτερο ησυχαστήριο, που έχει πολυβραβευτεί για την αισθητική και τη γαστρονομία του, με τα γήινα χρώματα, την αρμονική ενσωμάτωση της φύσης σε όλους τους χώρους και τη συγκλονιστική συλλογή αυθεντικών επίπλων και έργων τέχνης, θα γίνει το ορμητήριό μου για τη Σιθωνία. Απλωμένο μπροστά σε μια παραλία με λευκή άμμο και κρυστάλλινα νερά, περιστοιχισμένο από πεύκα και βραχώδη νησιά, φαντάζει σαν γκαλερί που προσφέρει διαμονή και επιμένει να θυμίζει ευγενικά στους φιλοξενουμένους τον σεβασμό στη μητέρα φύση.
Φέτος, στην παραλία του ξενοδοχείου προστέθηκαν τέσσερα ξύλινα σπιτάκια, το καθένα με διαφορετικό μέγεθος και κλίση, που σχεδίασε η αρχιτεκτονική ομάδα CTRLZAK. Η τοποθέτησή τους σχετίζεται με την κλιματική αλλαγή και το πώς αυτή επηρεάζει της παράκτιες περιοχές και κατ’ επέκταση τις ανθρώπινες κατασκευές. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι συγκεκριμένες εγκαταστάσεις δεν λειτουργούσαν ως μουσειακό έκθεμα, δηλαδή «Προσοχή μην αγγίζετε», αλλά μπορείς να καθίσεις μέσα τους, να πιεις τον καφέ σου, να τις ζήσεις. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το χειροποίητο χαλί στο πάτωμα, εμπνευσμένο από τα μοτίβα των παραδοσιακών τοπικών υφαντών, και ακόμη μεγαλύτερη η καινούργια αυτόνομη Herbs Villa, με δικό της μπαχτσέ και κήπο με βότανα. Στον ειδικό εξωτερικό χώρο που διαθέτει για διαλογισμό, ένιωσα βαθιά γαλήνη, σαν να πλησίαζα πρώτη φορά στο κέντρο της ύπαρξής μου.
Εκτός από την οικολογική συνείδηση που διατρέχει τη φιλοσοφία του ξενοδοχείου, το ίδιο σημαντική είναι και η γαστρονομική παράδοση που αναπτύσσει με συνέπεια και η οποία βασίζεται στην ουσιαστική σύνδεση με τον τόπο και τους καλλιεργητές της – μόνο τυχαίο δεν είναι το ότι η Αλεξάνδρα Ευσταθιάδου, ιδιοκτήτρια του Ekies All Senses Resort, έχει αφοσιωθεί στο μεγάλωμα του βιολογικού αγροκτήματος, για να προμηθεύει με αγνά υλικά τον σεφ της, Δημήτρη Παμπόρη. Ο τελευταίος, εδώ και έξι χρόνια έχει μετατρέψει τα δύο εστιατόρια του ξενοδοχείου σε προορισμό. Στο μεν Treehouse, στις δέκα θέσεις πάνω στο δέντρο όπου η Αλεξάνδρα σκαρφάλωνε μικρή, σερβίρει ένα μεσογειακό degustation μενού με δεκατρία στάδια, το pairing του οποίου επιμελείται ο Βασίλης Γαλανός. Στο δε Bubo παρουσιάζει την καλύτερη εκδοχή της ελληνικής κουζίνας σε έναν à la carte κατάλογο με δημιουργικές επιλογές. Ο αγιορείτικος μπακαλιάρος με κρέμα μαρινάτου γαύρου και κρεμμυδόζουμο και το ορεκτικό με ποικιλία από ωμές και ψημένες ντομάτες, συνοδευόμενες από ζωμό χαμομηλιού και εντερφλάουερ, είναι πιάτα συνώνυμα της γλυκιάς φρεσκάδας του ελληνικού καλοκαιριού.
Γενικότερα, η χερσόνησος της Σιθωνίας είναι ένας τόπος ευωδιαστός, με τις μυρωδιές από τα χιλιάδες διαφορετικά βότανα να ενεργοποιούν όλες τις αισθήσεις. Μπορεί οι συνεχόμενες στροφές σε κάποια σημεία να με δυσκολεύουν, ωστόσο η τιρκουάζ όψη της θάλασσας μέσα από τα δέντρα αρκεί για να θέλω να ανακαλύψω ξυπόλυτος όλα τα βράχια και τις ακτές της. Ξεκινώ από το Καρύδι στη Βουρβουρού, την πεταλόσχημη παραλία με την ψιλή άμμο και τη ρηχή θάλασσα. Βορειότερα, στον ίδιο κόλπο, υπάρχει ένα μικρό νησί κοντά στην ακτή, το οποίο ονομάζεται «Χαβάη του βορρά», ο Διάπορος. Σχεδόν απάνεμος, με δαντελωτές ακτές και εντυπωσιακά γαλάζια νερά, είναι ιδανικός για εξερεύνηση. Νοίκιασα με 50 ευρώ ένα μηχανοκίνητο σκάφος και έκανα τον γύρο του νησιού.
Τελειώνοντας το μπάνιο μου, ανηφόρισα στον Όρμο της Παναγιάς, για να φάω ψάρι ημέρας και θαλασσινές λιχουδιές στον Αρίστο (aristosrestaurant.eu). Από το 1971, αυτό το ψαρομάγαζο πάνω στο κύμα αποτελεί την πρώτη επιλογή των καλοφαγάδων. Η ψαρόσουπα με σκορπίνα και μπακαλιάρο είναι από τα σουξέ της κουζίνας, η οποία τροφοδοτείται καθημερινά με ντόπια ζαρζαβατικά από γειτονικά χωριά. Αν είχα διάθεση για μαγειρευτά, θα τραβούσα προς την Ακτή Ελιάς και θα ρωτούσα τη Γιώτα στην Μπουκαδούρα (@MpoukadouraAkteElias) τι καλό θα με φιλέψει, εκτός από τα γιουβαρλάκια με πεσκανδρίτσα που παραγγέλνω πάντα.
Το ταξίδι στη Σιθωνία είναι σχεδόν αυτονόητο πως θα περιλαμβάνει και ένα πέρασμα από την Ανδρομέδα, το μεσογειακό εστιατόριο με à la carte μενού του Danai Beach Resort & Villas (danairesort.com), στο οποίο ο Βασίλης Μουρατίδης έχει ξεπεράσει τον εαυτό του. Η γραβιέρα εξάμηνης ωρίμανσης που δοκίμασα με τρούφα, φτιαγμένη από πρόβειο και γίδινο γάλα από την κοντινή Γαλάτιστα, είναι μια τρανή απόδειξη του πώς αναβαθμίζεται η γαστρονομία όταν ρίχνει άγκυρα στον τόπο. Εκτός από το μυθικό κελάρι, που στεγάζει πάνω από 1.600 ετικέτες, ο Σαλονικιός σεφ μού εξηγεί ότι έχουν ετοιμάσει άλλο ένα, 80 τ.μ., για να ωριμάζουν δικές τους παραγωγές τυριών, αλλαντικών και άλλων προϊόντων. Ωραίο να φτιάχνεις τα υλικά μόνος σου! Εκτός του ότι δείχνει αφοσίωση και πάθος, εξασφαλίζεις συνήθως και άρτιο γευστικό αποτέλεσμα. Το διαπίστωσα και στα ζυμαρικά δικής τους παραγωγής, γεμιστά με καπνιστό μασκαρπόνε και γραβιέρα, που συνοδεύονταν από μορχέλες, αφρό από σέλινο και ένα μπροτ άγριων μανιταριών.
Όσες ενδιαφέρουσες στάσεις έχει η Σιθωνία για φαγητό, άλλες τόσες είναι οι παραλίες της. Πριν από τη Σάρτη, στις διάσημες Καβουρότρυπες, σε αυτό το μνημείο φυσικής ομορφιάς, θα κάνετε μπάνιο πλάι σε λευκογκρίζους βράχους, σμιλεμένους από το κύμα και τον αέρα. Στα Τηγάνια, την εξωτική παραλία ανάμεσα στην Κληματαριά και στο Κριαρίτσι, που περιλαμβάνει τρεις διαδοχικούς όρμους, θα κολυμπήσετε σε χρυσό βυθό και θα χαθεί το μάτι σας μέχρι τον Άθωνα. Και στις καλά απομονωμένες Αρετές, τους μυστικούς κόλπους μετά το Αζάπικο, θα θυμηθείτε την απλότητα των παιδικών διακοπών, τότε που δεν νοιαζόμασταν για ξαπλώστρες και λοιπές ανέσεις.
Ο ήλιος θα αποκοιμηθεί
Δυτικότερα του μεσαίου ποδιού, από την πλευρά του Τορωναίου κόλπου, ακριβώς πριν ξεκινήσει η λεπτή λωρίδα γης που σε περνάει από τον πορθμό της Ποτίδαιας και σε οδηγεί στην Κασσάνδρα, πάνω σε έναν διπλό λόφο που «συνομιλεί» με την παραλία του Άγιου Μάμα φωλιάζει η Όλυνθος, η αρχαία πόλη που έχτισε ο γιος του Ηρακλή. Εδώ, όπως έχει γράψει και ο Διονύσης Σαββόπουλος, «ο ήλιος θα αποκοιμηθεί στα ερείπια της Ολύνθου». Είναι μαγικό αυτό το ηλιοβασίλεμα, πόσο κρίμα που ο αρχαιολογογικός χώρος κλείνει το μεσημέρι και δεν βλέπουμε το πορτοκαλί φως να χαϊδεύει το μωσαϊκό κατοικίας που απεικονίζει τον Βελλερεφόντη μαζί με τον Πήγασο να καταδιώκουν τη Χίμαιρα – ποιος δεν έχει κυνηγήσει χίμαιρες, ποιος δεν έχει επιδιώξει το ανέφικτο;
Άλλο ωραίο σημείο για ηλιοβασίλεμα είναι η ταβέρνα Μετόχι (taverna–metoxi.gr), που λειτουργεί από το 2004 στον δασικό δρόμο της Κασσανδρείας. Πάνω σε ύψωμα, έχει περιμετρική θέα στον Τορωναίο κόλπο και στον Θερμαϊκό. Το μενού, με έμφαση στην κρεατοφαγία, διαθέτει από πιάτα της σούβλας, όπως κοκορέτσι και κοντοσούβλι, μέχρι σύγχρονες κοπές μοσχαριού, όπως η ταλιάτα από μοσχαρίσιο συκώτι. Ιδανική η αναλογία τιμής/ποιότητας, με τα περισσότερα κρέατα να προέρχονται από τον Χολομώντα. Προσιτή και ενημερωμένη η λίστα κρασιών, με κάποιες από τις καλύτερες ελληνικές ετικέτες. Ανάμεσά τους και τα εξαιρετικά βιολογικά κρασιά της οικογένειας Τζήκα (tzikas-vineyard.business.site), η οποία διατηρεί το επισκέψιμο οινοποιείο της στον δρόμο από Κασσανδρεία για Σίβηρη.
Κοσμοπολίτικο DNA
Η Κασσάνδρα έχει τον κοσμοπολιτισμό στο DNA της. Στο Πευκοχώρι επιστρέφω συχνά στο Elephant (@elephantbeachbar) με την τροπική διακόσμηση, για να πιω το Kisses in the car –ένα ταξιδιάρικο κοκτέιλ με τεκίλα, άπερολ, λάιμ και ροζ γκρέιπφρουτ– και να χαλαρώσω στα αναπαυτικά κρεβάτια-ξαπλώστρες. Εκτός από τα γουστόζικα beach bars, έχει και μαγαζιά-θεσμούς για απαιτητικούς πελάτες που με την εξέλιξή τους κάθε χρόνο ανεβάζουν τον τουριστικό πήχη. Για παράδειγμα, το Spitaki Cocktail & Restaurant Bar (@SpitakiCocktailBar) στην Καλλιθέα, με την ανοιχτή πλακόστρωστη αυλή, τη λευκή διακόσμηση και την άπλετη θέα μέχρι τον Μαρμαρά, καμαρώνει πως σερβίρει μακράν τα καλύτερα κοκτέιλ του νομού. Όχι τυχαία, αφού τη λίστα επιμελούνται ο Γιάννης Κέδες και η ομάδα του από το Vogatsikou 3 στη Θεσσαλονίκη. Τα ποτά συνοδεύει και ένας κατάλογος με δημιουργικό comfort φαγητό, όπως το ψητό καλαμάρι καρυκευμένο με μπαχαρικά.
Τρία χιλιόμετρα βορειότερα από την Καλλιθέα, η Άθυτος, παραθαλάσσιο χωριό που κρέμεται πάνω σε έναν βράχο, με τα πετρόκτιστα σπίτια και τα λιθόστρωτα σοκάκια που βγάζουν σε απόκρυφες πλατείες, δίνει μια νότα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής στην άναρχα χτισμένη Κασσάνδρα. Στην αντίθετη κατεύθυνση, μετά από περίπου ένα τέταρτο οδήγησης, συναντάμε το Τροιζόνι (@trizonirestaurant) στην Κρυοπηγή. Κάτω από μια αρχοντική μουριά που έχει τριανταρίσει, υπό τους ήχους τζιτζικιών και τζαζ διασκευών, ο Αστέριος Σουσούρας, αξιοποιώντας τις γνώσεις που κληρονόμησε από τον ψαροκυνηγό και οστρακοσυλλέκτη πατέρα του, προτείνει ένα σπάνιας πληρότητας θαλασσινό μενού. Ο κατάλογος βασίζεται στην ολόφρεσκη πρώτη ύλη και στους χίλιους μύριους τρόπους που έχει εφεύρει ο ίδιος για να την επεξεργάζεται, ανάλογα με τα γευστικά χαρακτηριστικά του κάθε ψαριού. Φέτος, λάνσαρε εντός του εστιατορίου και το Kalliban Raw by Trizoni, ένα καινούργιο γαστρονομικό project που προάγει την ωμοφαγία, όπως το ταρτάρ φρέσκου ροφού και η γαρίδα σε κρούστα πάνκο με κολοκυθάκι, σουσάμι, πετιμέζι και αγουρίδα.
Πέρα από τα γαστρονομικά στέκια, η Κασσάνδρα φιλοξενεί και κάποιες από τις ωραιότερες παραλίες της χώρας. Δύο είναι οι αγαπημένες μου: Η πρώτη βρίσκεται στο Παλιούρι, εκεί όπου μαραζώνει μέχρι σήμερα το κουφάρι του Ξενία, και κυκλώνεται από πεύκα. Η άμμος στα αριστερά έχει λευκό χρώμα, τα νερά, που βαθαίνουν σταδιακά, θυμίζουν πισίνα, ενώ μόλις βγαίνεις από το μακροβούτι αντικρίζεις τη Σιθωνία και την κορυφή του Άθω. Η δεύτερη είναι κοντά στο Ποσείδι, μια αμμουδερή, λεπτή «μύτη» που εκτείνεται μέσα στη θάλασσα και έχει θέα στον Όλυμπο. Ένας απόκοσμος πλανήτης που λούζεται από θεϊκό φως και η θάλασσά του μοιάζει πασπαλισμένη με χρυσόσκονη. Το ίδιο καθηλωτικό φως που συνάντησα σε όλη τη Χαλκιδική και έκανε τις στιγμές να μοιάζουν με όνειρο. Καλό μας καλοκαίρι!
