Γιάννης Φουντούλης: Ο αρχηγός της Εθνικής πόλο ετοιμάζεται να «οδηγήσει» την ομάδα στο βάθρο των νικητών

Όσο μεγαλώνεις, το σωματικό είναι πιο δύσκολο. Το πνευματικό έχω μάθει να το διαχειρίζομαι με το πέρασμα των χρόνων και αντιμετωπίζω πλέον αυτό που κάνω ως μια ευκαιρία που δεν θα την έχω για πολλές φορές ακόμα. Πνευματικά είμαι προσηλωμένος στον στόχο, αλλά η σωματική κούραση είναι πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με παλιότερα, που ο νεανικός ενθουσιασμός με παρέσυρε και ήθελα να τα προλάβω όλα, καθώς ένιωθα ότι η ζωή τρέχει και χάνω πράγματα λόγω του αθλητισμού.

Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες στους οποίους συμμετείχες με την Εθνική πόλο ανδρών ήταν το 2012 στο Λονδίνο. Πώς βλέπεις τον εαυτό σου τώρα σε σχέση με τότε;

Όταν συμβαίνει κάτι όμορφο για πρώτη φορά στη ζωή μας, φαντάζει ακόμα πιο ξεχωριστό – είναι και το άγνωστο που μας εξιτάρει. Ως νέο παιδί βρέθηκα σε μια τόσο σημαντική διοργάνωση, συμμετείχα στην τελετή έναρξης, κυκλοφορούσα στο Ολυμπιακό Χωριό, τα ζούσα όλα στον μέγιστο βαθμό. Όταν μπαίνεις σε μια τέτοια κατάσταση σε νεαρή ηλικία, είναι πιο εύκολο να χάσεις τον προσανατολισμό σου και να παρασυρθείς. Τώρα, ναι μεν έχω τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως κάτι τεράστιο στο μυαλό μου, αλλά η προσμονή δεν είναι τόσο για τα τριγύρω δρώμενα, όσο για το αγωνιστικό κομμάτι καθαρά. Τότε στο Λονδίνο προσπαθούσα να καταλάβω ποιες είναι οι δυνατότητες της ομάδας και οι δικές μου, ήθελα να ζήσω οποιαδήποτε εμπειρία είχαν να μου προσφέρουν οι Ολυμπιακοί. Πλέον είμαι χρόνια στην ομάδα, γνωρίζω καλά τη δυναμική της και τους αντιπάλους της και πιστεύω ότι έχουμε την ευκαιρία για ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.

Στους προηγούμενους Ολυμπιακούς, στο Τόκιο, κερδίσατε το ασημένιο μετάλλιο. Στο Παρίσι ο στόχος της ομάδας και ο δικός σου είναι το χρυσό. Κυριαρχεί περισσότερο η προσμονή ή το άγχος ή όλα μαζί;

Είναι όλα μαζί, όπως το είπες – ένας κατακλυσμός συναισθημάτων. Το καλό είναι ότι είμαι ανακουφισμένος από το επίτευγμά μας στο Τόκιο, ήταν κάτι που δεν είχαμε καταφέρει ποτέ ως Εθνική Ελλάδος. Είχα στόχο ένα ολυμπιακό μετάλλιο από το ξεκίνημά μου στο πόλο και όσο έφευγαν οι ευκαιρίες, απογοητευόμουν. Όταν ήρθε το μετάλλιο, παράλληλα με τη μεγάλη χαρά, ένιωσα και την ανακούφιση πως, τελειώνοντας την καριέρα μου, θα το έχω ζήσει κι αυτό. Στη ζωή, βέβαια, δεν είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι, είμαστε «άπληστοι». Όταν έχουμε ζήσει κάτι όμορφο, θέλουμε να ξαναβιώσουμε το συναίσθημα και, επειδή στο Τόκιο βιώσαμε στιγμές που μας σημάδεψαν, τώρα θέλουμε το κάτι παραπάνω. Και αυτό είναι το χρυσό.

Η οικογένειά σου, η γυναίκα σου και η κόρη σου, τι σου λένε για τους φετινούς Ολυμπιακούς;

Κάθε χρόνος που περνάει και μεγαλώνει η μικρή και καταλαβαίνει, μου λέει όλο και περισσότερα. Τώρα μιλάνε και στο σχολείο για τους Ολυμπιακούς και γνωρίζει περισσότερα, αλλά για εκείνη δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό – μου λέει ότι απλά δεν θέλει να λείπω τόσο καιρό. Η οικογένειά μου όμως ξέρει ότι η καριέρα μου σιγά σιγά τελειώνει, ότι έχω ακόμη όνειρα που θέλω να πραγματοποιήσω στον αθλητισμό και ότι παλεύω και γι’ αυτούς, γιατί θέλω να τους κάνω περήφανους.

Να υποθέσω ότι έχετε ομαδικό chat ως Εθνική πόλο, σωστά; 

(γελάει) Ναι, έχουμε.

Μπορείς να μου πεις το κλίμα που επικρατεί εκεί τώρα που πλησιάζουν οι αγώνες; Υπάρχει κάποιο αστείο ή κάτι που να ξεχωρίζεις από τις συνομιλίες αυτό το διάστημα;

Στο ομαδικό chat ενημερωνόμαστε κυρίως για το πρόγραμμα των προπονήσεων και των αγώνων. Έχουμε καθημερινή επικοινωνία μεταξύ μας, γιατί οι περισσότεροι αθλητές που συμμετέχουμε στην Εθνική αγωνιζόμαστε σε διαφορετικές ομάδες, αρκετοί και στο εξωτερικό. Σίγουρα όμως δεν λείπει από το chat  η καζούρα και η πλάκα, όπως έγινε και με αφορμή τη φωτογράφισή μας για τη Vogue. Αυτός που ξεκινάει συνήθως τα αστεία είναι ο Ζερδεβάς, ο τερματοφύλακάς μας, που θυμάμαι ότι έστειλε και φωτογραφία με κάποια πιο ιδιαίτερα ρούχα από την γκαρνταρόμπα της φωτογράφισης. Δεν σου κρύβω ότι αυτή η ομαδική συνομιλία είναι κάτι που θα μου λείψει πολύ όταν αποχωρήσω από την Εθνική.

Ήσουν φέτος ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος της Ολυμπιακής Φλόγας πριν περάσει στα χέρια των διοργανωτών. Ήσουν εμφανώς συγκινημένος και θα σε ρωτήσω κάτι πολύ κλισέ – πώς ένιωσες; 

Ήταν μία από τις πιο σημαντικές εμπειρίες της ζωής μου. Το ήξερα ότι θα είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα, αλλά δεν περίμενα ότι θα με άγγιζε τόσο πολύ. Ήδη από την πρόβα την προηγούμενη μέρα ένιωσα δέος να με κυριεύει. Την επόμενη, όμως, που έγινε μπροστά σε τόσο κόσμο, με τέτοια αύρα και τόση συγκίνηση, με επηρέασε έντονα, ήταν μια στιγμή που θα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Τι σχέση έχεις με το νερό, νιώθεις κάποια ιδιαίτερη σύνδεση;

Ναι, αυτό το νιώθω, κι ας μην ξεκίνησε έτσι. Το πόλο δεν το ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που έπεσα στο νερό. Στην αρχή δεν μου άρεσε καθόλου – δεν με πίεσαν οι γονείς μου, αλλά με κάποιον τρόπο έπρεπε να διοχετεύσω την ενέργειά μου κι εκείνοι να είναι λίγο πιο άνετοι, είχαν και άλλα δύο παιδιά. Ξεκίνησα με κολύμβηση και ξεκαθάρισα ότι δεν ήθελα να τη συνεχίσω και μετά αποφάσισα να συνεχίσω με το πόλο, αν έβρισκα παιδιά από το σχολείο που θα μπορούσαμε να πηγαίνουμε μαζί και να περνάμε περισσότερο χρόνο παρεΐστικα. Όταν κατάλαβα ότι έχω ταλέντο στο πόλο, το αγάπησα και η τιμωρία μου, αν δεν ήμουν φρόνιμος, ήταν να μην πάω σε προπόνηση. Ο ιδανικός προορισμός για μένα είναι να βρίσκομαι κοντά στο νερό, στη θάλασσα, είναι κάτι που πάντα με ηρεμεί.

Άρα, επέλεξες ένα ομαδικό άθλημα επειδή σου αρέσει και η κοινωνικοποίηση και η σύνδεση με ανθρώπους;

Δεν θα έλεγα ότι είμαι ο πιο κοινωνικός άνθρωπος, θέλω και χρόνο με τον εαυτό μου, αλλά με ανθρώπους που χτίζω μια σχέση είμαι εκεί σε όλα. Ο αθλητισμός δεν είναι μάχη με τον αντίπαλο, είναι κυρίως μάχη με τον εαυτό σου, να βρεις καθημερινά κίνητρο και δύναμη για την προπόνηση, και όταν άλλα 15 άτομα μοιράζονται το ίδιο όνειρο, την ίδια δίψα για διάκριση, τότε τραβάει ο ένας τον άλλον προς τον στόχο. Νιώθω τυχερός, γιατί στην καριέρα μου έχω βελτιώσει πράγματα, όχι μόνο ως αθλητής αλλά και εξωαγωνιστικά – με έχουν βοηθήσει στην εξέλιξή μου ως προσωπικότητα όσα έχω ζήσει στο πόλο.

Ως αρχηγός, τι προσφέρεις; Νιώθω ότι είσαι «βράχος» για την υπόλοιπη ομάδα.

Δεν μου αρέσουν οι εντάσεις και δεν τις θέλω ούτε στην ομάδα. Πολλές φορές χρειάζεται κι αυτό, αλλά, αν υπάρχει καθημερινά, δηλητηριάζει. Το κλίμα είναι θετικό, όλα τα παιδιά είναι καλοί χαρακτήρες, δεν υπάρχουν προβλήματα συμπεριφοράς, οπότε και το δικό μου έργο είναι πιο εύκολο. Ως αρχηγός προσπαθώ να δίνω το καλό παράδειγμα, να δουλεύω όσο καλύτερα μπορώ, να προπονούμαι σκληρά, ώστε να μην υπάρχει δικαιολογία για κανέναν να μην ακολουθήσει.

Πώς νιώθεις για την ομάδα φέτος;

Είναι φανταστικό να εκπροσωπείς τη χώρα σου, πόσω μάλλον να είσαι αρχηγός. Έχουμε φοβερούς χαρακτήρες και σπουδαία ταλέντα, παιδιά που, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, είναι πρωταγωνιστές στις καλύτερες ομάδες και εντός και εκτός Ελλάδος, κι έτσι φαίνεται και η δυναμική του ελληνικού πόλο.

Θα σας παρακολουθούμε όλοι και θα ευχόμαστε τα καλύτερα. Σκέφτεσαι την πρώτη βουτιά στους Ολυμπιακούς στο Παρίσι;

Σκέφτομαι την πρώτη βουτιά και την τελευταία – πώς θα βγω από την πισίνα.