her-precious-3-δαχτυλίδια-που-ξυπνούν-αναμνήσεις-148782
©ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΛΑΝΙΔΗΣ @ THIS IS NOT ANOTHER AGENCY

«Τα δαχτυλίδια αυτά είναι της προγιαγιάς μου από τη μεριά του πατέρα μου, της Κατερίνας. Έμεινε πολύ μόνη στη ζωή της, καθώς ο προπάππους μου έλειψε χρόνια στον πόλεμο. Μεγάλωσε τα παιδιά της με την αγωνία του. Έχω ιδιαίτερη σύνδεση μαζί της κι ας μην τη γνώρισα. Ζούσε όταν γεννήθηκα, μου έδωσε την ευχή της και μια λίρα. Οι γιαγιάδες μου πάλι ζουν και οι δύο και με καμαρώνουν. Είναι οι “βασίλισσες” της οικογένειας, σαν την Ούρσουλα από τα 100 χρόνια μοναξιάς.

»Τα δαχτυλίδια τα φύλαξε με ευλάβεια η νύφη της Κατερίνας, η γιαγιά Τασία, η οποία τα έδωσε σε μένα γιατί μοιάζουμε πολύ. Δεν τα φόρεσε καν η μητέρα μου. Είναι τρία, χρυσά, τα δύο με γαλάζια και το ένα με ροζ πέτρα. Έχουν απίστευτη δουλειά, σαν κέντημα, ειδικά το ροζ που το “πολιορκούν” και οι αδελφές μου, αλλά προσπαθώ να το κρατήσω για τον εαυτό μου!

»Η γιαγιά Τασία τραγουδούσε πολύ ωραία, αλλά δεν μπόρεσε να καλλιεργήσει το ταλέντο της, αφού από μικρή έπρεπε να δουλέψει. Της έμεινε απωθημένο όμως το τραγούδι και ήθελε τα δύο της παιδιά -ο πατέρας μου και ο θείος μου- να γίνουν καλλιτέχνες. Μπορεί να μην τους έπεισε, έγιναν όμως τα εγγόνια της – η μία αδελφή μου είναι χορεύτρια, η άλλη ηθοποιός και ο αδελφός μου παίζει μπουζούκι. Εγώ κληρονόμησα το δικό της ταλέντο, που στην οικογένειά μας περνάει από γενιά σε γενιά. Μικρή η γιαγιά με φώναζε ‘’Βουγιουκλάκη’’. Όταν άρχισα να βγαίνω στη σκηνή, λοιπόν, μου έδωσε τα δαχτυλίδια και έκτοτε δεν τα έχω αποχωριστεί. Έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία για μένα.

»Πιστεύω στην καλή ενέργεια των παλιών πραγμάτων. Οι άνθρωποι ζουν μέσα από αυτά που έχουν αφήσει πίσω τους. Από μικρή μάζευα ό,τι θεωρούσα ιδιαίτερο. Στην γκαρνταρόμπα μου έχω πράγματα που πετούσαν οι γονείς μου και η θεία μου, όπως μια ζώνη του ‘90 που τη φοράω συχνά και όλοι τη θαυμάζουν. Δεν πιστεύω στη μοίρα, αλλά στη σκληρή δουλειά και στις σωστές επιλογές, υπάρχει όμως μέσα μου ένα ονειροπόλο κομμάτι που τροφοδοτείται από τη σχέση μου με τα βιβλία και με “προειδοποιεί” για το τι θα μου φέρει καλή τύχη. Εκτός από τα δαχτυλίδια της προγιαγιάς μου, γούρι μου είναι και αυτό που μου χάρισε ο σύζυγός μου όταν μου έκανε πρόταση γάμου. Φορώντας τα, νιώθω να με προστατεύουν οι αγαπημένοι μου.

»Γενικά με διακρίνει μια τάση νοσταλγίας. Ας πούμε, λατρεύω τη μόδα του τέλους του 19ου αιώνα, τα ρομαντικά μακριά φορέματα – τα κορίτσια που με ντύνουν τώρα έχουν αυτό το στιλ. Με έχει επηρεάσει απίστευτα το βιβλίο Μικρές Κυρίες, ενώ λάτρεψα και την ταινία – την έχω δει ήδη τρεις φορές! Η αγαπημένη μου ηρωίδα είναι η Τζο, κατά περιόδους όμως έχω ταυτιστεί και με τις άλλες. Ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο όταν ήμουν παιδί, μαζί με το Χωρίς Οικογένεια και την Ευγενία Γκραντέ. Μου άρεσε και ο Ιούλιος Βερν. Δημιουργούσε έναν κόσμο πέρα από αυτόν που ζούσα, αλλά θεωρούσα ότι θα μπορούσα να γνωρίσω. Δεν είχα μεγάλη αγάπη στις ιστορίες φαντασίας, αλλά σε αυτές που στο μυαλό μου ήταν δυνατόν να συμβούν, με εμένα ηρωίδα τους.

»Κάπως έτσι νιώθω και πάνω στη σκηνή. Κλείνω τα μάτια και γίνομαι το ίδιο το τραγούδι. Είμαι ο κόσμος του. Η ιστορία που διηγείται. Γι’ αυτό θέλω και η εμφάνισή μου να έχει κάτι από την ατμόσφαιρα της παράστασης. Φέτος επέλεξα ένα κάπως ροκ στυλ, με την έννοια που μου ταιριάζει φυσικά. Πέρυσι φόρεσα ‘70s ρούχα της Έλενας Χριστοπούλου. Όταν ξεκινούσα την καριέρα μου η εικόνα ήμουν εγώ, οπότε έκανα πιο extreme επιλογές. Τώρα στιλιστικά ακολουθώ το περιβάλλον γύρω μου. 

»Δουλεύω όμως και με το σώμα μου, που ομολογώ ότι κάποια στιγμή το εγκατέλειψα. Από μικρή και μέχρι τα 22 μου έκανα χορό, αλλά όταν ξεκίνησα το τραγούδι έπαψα να έχω προσωπικό χρόνο. Σταμάτησα να γυμνάζομαι και να προσέχω τη διατροφή μου. Τα παράτησα εντελώς. Αν και στη ζωή μου έχει μεγάλη σημασία η αισθητική, η διατροφή μου ήταν άκρως κακόγουστη. Σκεφτείτε ότι είχα εφτά χρόνια να φάω σαλάτα! Όταν συνειδητοποίησα ότι κάποια πράγματα κατακτήθηκαν, ένιωσα ότι έπρεπε να προσέξω και πάλι την Νατάσσα. Αντιμετώπισα και ένα πρόβλημα υγείας, σίγουρα αποτέλεσμα της ζωής που έκανα. Άνοιξα μια καινούργια πόρτα στη ζωή μου, άρχισα να γυμνάζομαι ξανά και να προσέχω τι τρώω. Ακολουθώ τη σπιτική διατροφή της μαμάς μου: κρέας μία φορά την εβδομάδα, όσπρια, φασολάκια… Πλέον στη σκηνή δεν κουράζομαι καθόλου. Είμαι πιο ελαφριά και φοράω ό,τι μου αρέσει. Κοιμάμαι επίσης πιο εύκολα και νιώθω μικρότερη.

»Η αλήθεια είναι ότι σε όλο αυτό με βοήθησε το σύνδρομο της καλής μαθήτριας που έχω από παιδί. Ό,τι κάνω, θέλω να γίνει σωστά. Δουλεύω πάρα πολύ. Από όταν άρχισα να γνωρίζω καλά τη φωνή μου και να κατανοώ πλήρως τη μουσική, έχω απελευθερωθεί. Νομίζω πως είμαι ένας περίεργος συνδυασμός. Ζω στο σήμερα και ό,τι μου αρέσει το κάνω δικό μου χωρίς ταμπού και κόμπλεξ, ενώ υιοθετώ πολλά και από άλλες εποχές. Έχω μεγαλώσει με το έντεχνο ελληνικό τραγούδι, οπότε οι φωνές που αγαπώ είναι της Αλεξίου, της Γαλάνη, της Τσανακλίδου, της Φαραντούρη, της Γιαννάτου, της Βενετσάνου… Όταν μου λένε ότι είμαι η συνέχειά τους, αν και είναι εξαιρετικά τιμητικό, δεν μπορώ να το δεχτώ. Είναι ευλογία αυτό που μου έχει δοθεί και νιώθω ευγνωμοσύνη, όμως δεν μπορώ να συνδεθώ με τους μύθους μου. Προσπαθώ να μη φύγω από αυτό το όνειρο. Δεν νιώθω σαν αυτές. 

»Δεν ξέρω αν θα αποκτήσω παιδί, αλλά αν είναι κόρη σίγουρα θα της δώσω τα δαχτυλίδια της προγιαγιάς μου. Σε κάθε περίπτωση θα μείνουν στην οικογένεια. Προς το παρόν έχουμε ένα μωρό, αλλά είναι αγόρι. Μέχρι τότε, θα με συνοδεύουν πιστά στη σκηνή».

Διαβάστε επίσης | Το φόρεμα της Τζένης Μπαλατσινού που της θυμίζει τις ωραιότερες μέρες της ελληνικής μόδας