« Το φόρεμα αυτό το αγόρασα το 1995 από τον οίκο Τσούχλου, που είχε ήδη περάσει στα χέρια της Σήλιας Κριθαριώτη. Το χρυσοκίτρινο χρώμα και οι κεντημένες λευκές μαργαρίτες με ενθουσίασαν. Έχει τέλεια εφαρμογή, παρά το τόσο κέντημα, και αγκαλιάζει το σώμα με τρόπο θηλυκό, όχι όμως προκλητικό. Είναι ένα διαχρονικό ρούχο, που δύσκολα θα το φόραγα σήμερα, γιατί αναζητά ένα νεανικό σώμα, μια πιο φρέσκια φιγούρα. Δεν μου αρέσει να ντύνομαι όπως μια 25χρονη, να φοράω μίνι ή ντεκολτέ. Μεγαλώνοντας αλλάζεις στιλ και έχει κι αυτό τη γοητεία του. Πόσω μάλλον όταν είσαι μητέρα δύο ενήλικων κοριτσιών. Το φόρεμα, λοιπόν, το βάζουν πλέον εκείνες και σίγουρα κάποια από τις δύο, είτε η Αμαλία είτε η Αλεξάνδρα, θα το κρατήσει. Έχει γράψει τη δική του μικρή ιστορία στην οικογένειά μας.
»Τα ρούχα με τα οποία είμαι συναισθηματικά δεμένη τα κρατάω ή τα δίνω στα κορίτσια μου. Τα υπόλοιπα μετά από λίγο καιρό τα χαρίζω. Είμαι εξαιρετικά τακτική, οι ντουλάπες μου θυμίζουν κατάστημα. Τα χωρίζω σε κατηγορίες: αυτά που δεν φοράω συχνά, όσα έχουν αξία, τα all-time classic και ούτω καθεξής. Θεωρώ ότι τα καλά κομμάτια κάνουν απόσβεση και σε σώζουν στις δύσκολες στιγμές. Κάθε γυναίκα μπορεί να έχει ένα αντρικό κοστούμι, ένα ταγέρ, δύο μαύρα φορέματα –ένα κάτω από το γόνατο και ένα πιο μακρύ–, ρούχα που φοριούνται σε κάθε περίσταση. Προσωπικά, φοράω πολλές φορές το ίδιο ρούχο, μου αρέσει.
»Αυτή την περίοδο θεωρώ ότι το shopping δεν απασχολεί ιδιαίτερα τον κόσμο. Διανύουμε μια εποχή εσωστρέφειας και αλλαγής. Από την άλλη, το ντύσιμο έχει μια ευρύτερη προσωπική και κοινωνική διάσταση. Προδίδει την προσωπικότητα και τις διαθέσεις μας, αλλά και τις συνθήκες κάθε περιόδου. Η ενασχόληση με τη μόδα, δε, δεν είναι ακριβώς πολυτέλεια. Η λέξη “lifestyle”, πάλι, έχει παρερμηνευτεί. Lifestyle έχουν όλοι, οι κάτοικοι της πόλης και του χωριού, φοιτητές, εργαζόμενοι, επιχειρηματίες, επιστήμονες… Και το ντύσιμό τους αποκαλύπτει σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο ζωής τους. Εμένα μου αρέσουν όλα τα στιλ, αρκεί να μπορεί κάποιος να τα υποστηρίξει. Να φοράει τα ρούχα και να μην τον “φοράνε”. Μου αρέσει η αφαίρεση, ειδικά όσο περνούν τα χρόνια. Νομίζω ότι μεγαλώνοντας όλοι απαλλασσόμαστε από αντικείμενα, ρούχα, ανθρώπους… Λίγα κρατάμε. Πράγματα ουσιαστικά. Κάτι που έγινε φανερό κατά τη διάρκεια του lockdown, όταν ήρθαμε αντιμέτωποι με τις πραγματικές αξίες της ζωής. Η κατάσταση συνεχίζει να είναι δύσκολη, όμως κάποια στιγμή θα ομαλοποιηθεί και τότε κάτι καλό θα μείνει από αυτή την εμπειρία. Όπως, να αξιολογούμε σωστά όσα μας περιβάλλουν, μαζί και τη μόδα, η οποία, εκτός από την οικονομία, παίζει σημαντικό ρόλο και στην ψυχολογία μας. Μέσα από αυτή την κρίση ο χώρος θα βγει πιο συνειδητοποιημένος και δυνατός – ας μην ξεχνάμε ότι τα σημαντικότερα ρεύματα και οι σπουδαιότεροι δημιουργοί αναδύθηκαν μέσα από τις μεγαλύτερες κρίσεις. Οι άνθρωποι μετά από πολέμους ντύνονταν όμορφα και έκαναν μεγάλα πάρτι, για να νιώσουν ξανά ζωντανοί.
»Εγώ στο lockdown περιφερόμουν με μια φόρμα και η extravaganza μου ήταν το τζιν, το οποίο λατρεύω. Έχω μια σχέση έρωτα μαζί του. Μου αρέσει και η άνεση, οφείλω να πω. Το λέω και στις κόρες μου να επιδιώκουν να νιώθουν άνετα μέσα στα ρούχα τους και να μη μιμούνται. Να είναι αυθεντικές. Όσο για τα κορίτσια που θέλουν να γίνουν μοντέλα, θα τους έλεγα να βλέπουν πέρα από τα προφανή και να έχουν υγιή πρότυπα. Γιατί πρότυπο γίνεσαι όταν έχεις δύναμη ψυχής, προσωπικότητα και διάρκεια, όχι μοιράζοντας δώρα σε followers.
»Όταν εργαζόμουν ως μοντέλο, το επάγγελμα και η μόδα γενικότερα μεσουρανούσαν στην Ελλάδα. Δούλευα ασταμάτητα. Είχαμε πρότυπα τα σούπερ μοντέλα του εξωτερικού, δυναμικές προσωπικότητες, όλες γνωστές με το μικρό τους όνομα. Υπήρχε κέφι, όρεξη για δημιουργία, ταλαντούχοι στιλίστες, make up artists, κομμωτές, πολλά περιοδικά με τολμηρές ιδέες και, φυσικά, σπουδαίοι σχεδιαστές. Θυμάμαι με εκτίμηση τη Λουκία, για την οποία ανέβηκα πρώτη φορά σε πασαρέλα. Είναι πιστή σε αυτό που κάνει, παρά τις όποιες δυσκολίες. Αγαπώ επίσης τους Deux Hommes –και πάλι πρώτη φωτογραφήθηκα με δημιουργίες τους για να τους στηρίξω, μου είχαν φτιάξει μάλιστα ένα συγκλονιστικό χάρτινο ρούχο για την παρουσίαση των καλλιστείων, με τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης και τους Δίδυμους Πύργους–, τον Βασίλη Ζούλια, που τον γνώρισα ως στιλίστα, αργότερα έγινε σχεδιαστής, τον Χρήστο Μαΐλη, στις επιδείξεις του οποίου συμμετείχα πάντα, τον Πολατώφ, μια ιδιαίτερη προσωπικότητα με πιο θεατρικό στιλ, τον Βασίλειο Κωστέτσο, που έφερε πρώτος στην Ελλάδα τα σούπερ μοντέλα…
Υπήρχε ένας ωραίος ανταγωνισμός. Ο Κωστέτσος, η Κριθαριώτη, ο Ασλάνης, ο Τσέλιος “μάχονταν” ποιος θα φέρει το πιο γνωστό μοντέλο για να κάνει την εντυπωσιακότερη επίδειξη. Νιώθω πολύ τυχερή που συμμετείχα σε αυτή τη δημιουργική εποχή. Τώρα, δυστυχώς, τα πράγματα είναι περιορισμένα. Ειδικά στην Ελλάδα, που χτυπήθηκε από την κρίση έντονα. Όμως, πάντα πίστευα και πιστεύω στην ελληνική μόδα. Έχουμε βαθιές ρίζες στον χώρο, από το κόσμημα μέχρι τα σανδάλια. Έχουμε και σπουδαίους σχεδιαστές και είναι προς τιμήν τους που δεν το έχουν βάλει κάτω τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Λείπει όμως η λάμψη. Βέβαια, είναι παγκόσμια τάση η έλλειψη του glam. Η προσοχή στράφηκε στις bloggers και στις influencers, οι οποίες προσπάθησαν –ανεπιτυχώς– να αντικαταστήσουν τις αληθινές πρωταγωνίστριες της μόδας. Ευτυχώς, αυτό τελειώνει και βλέπουμε τη σταδιακή επιστροφή των real models στο προσκήνιο.
»Θα το πω απλά: ο χώρος καταστράφηκε από το φαινόμενο Kardashian, με το γνωστό ριάλιτι και την επακόλουθη δημοσιότητα. Θεωρώ απαράδεκτο μια γυναίκα να σπαταλάει ώρες μπροστά στον καθρέφτη, να φοράει όλα αυτά τα χιλιάδες κακόγουστα πράγματα και να ξοδεύει τόνους make up. Αυτή η φτηνή υπερ-σεξουαλικότητα είναι προσβλητική για όσους αγαπούν και σέβονται τις γυναίκες. Προσωπικά με ενέπνεαν οι άνθρωποι που είχαν κάτι να πουν και όχι απλώς να δείξουν. Μοντέλα που μετείχαν σε οικολογικά κινήματα, ασχολούνταν με τα ανθρώπινα δικαιώματα, εξελίσσονταν σε σοβαρές επιχειρηματίες. Δεν μπορώ να συγκρίνω τις ανέκφραστες celebrities με τη θεά Lauren Hutton, που στα ογδόντα της είναι η επιτομή του στιλ. Ωστόσο, παραμένω αισιόδοξη γιατί το αυθεντικό πάντα κερδίζει και σύντομα θα έρθουν στο προσκήνιο ξανά οι αληθινοί άνθρωποι – οι real, όχι οι του reality».
Δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιουλίου-Αυγούστου της Vogue Greece.
Διαβάστε επίσης | Δωρική λιτότητα και ανάλαφρες φόρμες μέσα από τις δημιουργίες των Ελλήνων σχεδιαστών
