Με έναν καινούργιο ρόλο στη σειρά Maid του Netflix που την έχει ενθουσιάσει, στο πλευρό μάλιστα της επίσης ηθοποιού κόρης της, η Andie MacDowell κάνει έναν απολογισμό ζωής, με σπάνια για σταρ του μεγέθους της ειλικρίνεια.
Το «Hello!» της Andie MacDowell στο διπλανό παραθυράκι του Zoom μοιάζει με το χαμόγελό της: ειλικρινές και οικείο, φορτισμένο με υψηλή συναισθηματική θερμοκρασία, που λιώνει γρήγορα τον πάγο και σκορπίζει στην ατμόσφαιρα αισιοδοξία. Στην απομονωμένη κατοικία της στο Λος Άντζελες, ένα σπίτι ισπανικού στιλ περιτριγυρισμένο από δέντρα και λουλούδια, είναι περίπου 10 το πρωί. «Συνήθως ξυπνάω πολύ νωρίς, για να κάνω γιόγκα ή πεζοπορία», μου λέει. Αρκεί να την ακολουθήσει κανείς στο Instagram και θα καταλάβει την επιθυμία της να βρίσκεται διαρκώς στη φύση. Στο βιογραφικό της αυτοχαρακτηρίζεται tree hugger, hiker και animal lover, γεγονός που μου επιβεβαιώνει η γκρίζα γάτα που κόβει ράθυμες βόλτες στον καναπέ πίσω της. «Από κοριτσάκι με θυμάμαι να σκαρφαλώνω στα δέντρα ή να τα αγκαλιάζω. Η αγκαλιά των δέντρων είναι περιεκτική, ίσως πιο ειλικρινής από πολλές ανθρώπινες. Έχει αποδειχτεί επιστημονικά ότι μειώνει τα επίπεδα του στρες, μαζί με το περπάτημα. Το τελευταίο διάστημα είμαι δεινή πεζοπόρος. Μου αρέσει να κάνω διαλογισμό στη φύση ενώ περπατάω, με φέρνει σε ισορροπία με τον εαυτό μου. Είχα σχεδόν ξεχάσει πόσο καταπραϋντικό είναι για την ψυχή να κοιτάζουμε το φως που περνά ανάμεσα από τα κλαδιά, να ακούμε το κελάηδισμα των πουλιών ή ενός ποταμού που κυλάει. Όλοι έχουμε πρόσβαση σ’ αυτή τη μαγεία. Και είναι δωρεάν».
Ο Νίτσε έλεγε ότι λατρεύουμε να είμαστε μέσα στη φύση επειδή δεν έχει καμία άποψη για εμάς. Εύλογο είναι, λοιπόν, μια σταρ του δικού της βεληνεκούς, με την υπερκατανάλωση της εικόνας της από τα μίντια να είναι κάποιες φορές «αποκρουστική» – θα μου πει αργότερα–, να απολαμβάνει την ανωνυμία της στα ζωηρά χρώματα ενός λιβαδιού. Κάπως έτσι, άραγε, πήρε την απόφαση να αφήσει τα μαλλιά της στο φυσικό τους γκρι χρώμα; «Ασημί, όχι γκρι!» με διορθώνει με χιούμορ. «Όλα ξεκίνησαν στην καραντίνα. Δεν μπορούσα να πάω στο κομμωτήριο και άρχισε σιγά σιγά να εμφανίζεται το φυσικό μου χρώμα. Οι κόρες μου μου έλεγαν: “Μαμά, δείχνεις φοβερή!”. Και ποια γυναίκα δεν θέλει να δείχνει φοβερή στα 63 της; Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν πολλά χρόνια να τα αφήσω, αλλά το περιβάλλον μου ήταν επιφυλακτικό και με αποθάρρυνε. Τώρα καταλαβαίνω πόσο μου ταιριάζουν, δένουν αρμονικά με το χρώμα του δέρματός μου, με τα μάτια μου. Από την άλλη, πιστεύω πως με κάνουν πιο σοφιστικέ. Μου προσδίδουν μια αίσθηση γοητευτικού μυστηρίου, που έχω να πω ότι αρέσει πολύ και στους άνδρες – δέχομαι πολλά θετικά σχόλια από τους φίλους μου! Ξέρουμε καλά ότι ένας άνδρας με γκρίζα μαλλιά απολαμβάνει ασυλία: θεωρείται έξυπνος, γοητευτικός, πετυχημένος. Ομολογώ ότι μου άρεσε η ιδέα να αισθανθώ όπως ένα αρσενικό, να μη θεωρούμαι απλώς “pretty”, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαι φεμινίστρια. Εξακολουθώ να είμαι, αλλά χαίρομαι και αυτή την πλευρά μου. Νιώθω περισσότερο αυθεντική και αληθινή τώρα από ό,τι στο παρελθόν. Το βλέπω, βέβαια, και πιο φιλοσοφικά το πράγμα. Μέχρι να γίνουν όλα τα μαλλιά μου σαν “αλατοπίπερο”, όπως συνηθίζω να λέω, θα πάρει χρόνια. Θέλω να πω ότι είναι μια διαδικασία που θα με κάνει να καταλάβω ότι μεγαλώνω, ότι εξελίσσομαι, ότι προχωράω μπροστά και αλλάζω. Οφείλεις να συμβαδίζεις με την εξέλιξη του εαυτού σου, να μην είσαι ούτε ένα βήμα πίσω ούτε ένα βήμα μπροστά από τη θέση που έχεις στο σήμερα», πιστεύει.
Παλτό από μάλλινη καμπαρντίνα με ενσωματωμένο καπιτονέ γιλέκο, πλεκτό ζιβάγκο από μαλλί μερινός, φούστα από μάλλινη καμπαρντίνα και δερμάτινες μπότες, όλα Chloé.
Από τις αρχές του 1980 που ξεκίνησε την καριέρα της ως μοντέλο, λίγο πριν αποφασίσει να βουτήξει στα βαθιά νερά της υποκριτικής και να καθιερωθεί ως ένα από τα πιο λαμπερά αστέρια του Χόλιγουντ, έχει ενστερνιστεί ή απορρίψει πολλά και διαφορετικά πρότυπα ομορφιάς. «Νιώθω ότι ο κόσμος πλέον είναι πιο ελεύθερος. Η κοινωνία αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα στην ομορφιά. Παλιά είχαμε συγκεκριμένες αντιλήψεις γύρω από το τι σημαίνει να είσαι ωραία γυναίκα. Σήμερα υπάρχει μια συμπερίληψη που μου αρέσει, γιατί ανέκαθεν πίστευα ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τη δική τους γοητεία. Μικρή παρατηρούσα με τις ώρες τις γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας στον δρόμο και θαύμαζα τον αέρα, την αυτοεκτίμησή τους, τις εμπειρίες ζωής που κουβαλούσαν στο πρόσωπό τους. Με στενοχωρεί που βάζουμε στο περιθώριο τους μεγαλύτερους ανθρώπους». Τη ρωτάω αν διακρίνει μια δόση υποκρισίας στις δηλώσεις διάσημων γυναικών στην ηλικία της που βροντοφωνάζουν πόσο ενθουσιασμένες είναι που μεγαλώνουν ή πόσο συμφιλιωμένες με τις ρυτίδες τους. Παίρνει λίγο χρόνο πριν μου απαντήσει. «Θα μιλήσω ειλικρινά. Δεν με τρομάζει που μεγαλώνω. Περισσότερο με τρομάζει ότι ίσως έρθει μια μέρα που μπορεί να μη με απασχολεί ότι μεγαλώνω. Το μόνο που με αγχώνει είναι να παραμένω υγιής, γι’ αυτό φροντίζω να διατηρώ μια καλή φυσική κατάσταση, να κάνω γυμναστική, πεζοπορία, γιόγκα. Δεν μπορείς να αποφύγεις τη φθορά. Όσο πιο γρήγορα το κατανοήσεις αυτό, τόσο πιο ήρεμος θα είσαι».
