Στα αρχικά δευτερόλεπτα της πρώτης πρωταγωνιστικής της εμφάνισης στον αμερικανικό κινηματογράφο, η Camille Cottin γελάει με εκείνο το αβίαστο, je ne sais quoi στυλ που τη χαρακτηρίζει. Η σκηνή εκτυλίσσεται στα μπαλκόνια ενός ξενοδοχείου στην πολύβουη Μασσαλία, όταν το βλέμμα της ηρωίδας που υποδύεται, της Virginie, διασταυρώνεται για πρώτη φορά με εκείνο του Bill (Matt Damon). Οι κόσμοι τους διαφορετικοί. Ηθοποιός εκείνη, μεγαλώνει μόνη τη μικρή της κόρη. Ένας συντηρητικός άνδρας από την Οκλαχόμα των ΗΠΑ εκείνος, βρίσκεται στη γαλλική πόλη για να επισκεφθεί την κόρη του Allison (Abigail Breslin), μια φοιτήτρια η οποία εκτίει ποινή φυλάκισης, έχοντας καταδικαστεί για τον φόνο της συντρόφου της. «Είναι απίστευτο πως ο Matt εξαφανιζόταν πίσω από τον χαρακτήρα μόλις ξεκινούσε το γύρισμα», μου λέει η Cottin ένα καλοκαιρινό βράδυ από το Λονδίνο. «Με βοήθησε πολύ αυτό, γιατί ξεχνούσα τελείως ότι ήταν ο Matt Damon. Αγάπησα, δε, πολύ τον χαρακτήρα της Virginie. Όχι μόνο καθοδηγεί τον Bill και μεταφράζει στα γαλλικά ό,τι λέει, αλλά βάζει και λέξεις στα συναισθήματά του. Τον βοηθά να ανοιχτεί. Και το κάνει πολύ φυσικά, όπως ακριβώς μεγαλώνει την κόρη της, ηρωικά αλλά διακριτικά. Είναι ένας φωτεινός μεσογειακός χαρακτήρας που με αγγίζει».
Χαλαρά βασισμένο στην πραγματική ιστορία της Αμερικανίδας φοιτήτριας Amanda Knox, το Stillwater του Tom McCarthy είναι ένα κοινωνικό δράμα που αγγίζει το θρίλερ, σε σενάριο των McCarthy, Marcus Hinchey, Thomas Bidegain και Noé Debré. Το έργο έκανε πρεμιέρα εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ των Καννών τον Ιούλιο, εκεί που ο συμπρωταγωνιστής της Cottin επιφύλλασσε τα δικά του εγκωμιαστικά σχόλια για τη συνεργασία τους. «Είναι εκπληκτική. Μια ηθοποιός που κάνει τη δουλειά και των δύο. Απλώς την κοιτάς και σε παρασέρνει», είπε ο Damon σε συνέντευξη του στο δίκτυο CBS από την Côte d’Azur.
Η διεθνής κινηματογραφική πορεία της 42χρονης Γαλλίδας έχει ξεκινήσει δυναμικά. Πώς αισθάνεται γα το νέο επαγγελματικό της κεφάλαιο; «Είναι δύσκολο να το αναλύσω αυτήν τη στιγμή που το βιώνω, αλλά θα έλεγα ότι είμαι συγκινημένη βλέποντας πράγματα που μπορεί να μην άφηνα το εαυτό μου να φανταστεί ότι θα μπορούσαν να συμβούν. Αυτό το επάγγελμα είναι πολύ εμπειρικό. Και γι’ αυτό μπορεί να γίνει συναισθηματικά κουραστικό. Δεν είναι γραμμικό. Μπορεί να κάνεις μια τεράστια επιτυχία και να ακολουθήσει η απόλυτη έρημος», συμπληρώνει. Από την ατρόμητη ομοφυλόφιλη μάνατζερ των σταρ Andréa Martel στο Call My Agent -σειρά που ξεκίνησε από τη γαλλική κρατική τηλεόραση πριν εκτοξευθεί διεθνώς μέσω του Netflix- μέχρι την Christine, μια πολύτεκνη μητέρα η οποία βρίσκει παρηγοριά και σκοπό σε μια χριστιανική αίρεση στο Les Eblouis της Sarah Suco, τη δουλειά της ηθοποιού χαρακτηρίζει φυσικότητα και απουσία επιτήδευσης. Την ίδια στιγμή, στο εκφραστικό πρόσωπο της Cottin καθρεφτίζεται σήμερα το νέο, ευρύτερο γυναικείο πρόσωπο του γαλλικού κινηματογράφου, μέσα από μια ευελιξία ρόλων που περνούν από τη σάτιρα για να φτάσουν στην κωμωδία και το δράμα. «Είναι κάτι που αναζητώ», μου λέει η Cottin, καθώς μοιράζομαι μαζί της τις σκέψεις μου. «Είμαστε πολλοί που κάνουμε αυτήν τη δουλειά για να αλλάζουμε δέρμα και χαρακτήρα και είμαστε δυστυχείς όταν μας περιορίζουν σε έναν τύπο ρόλου, σε ένα είδος υποκριτικής. Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, ανεξάρτητο σινεμά. Είμαι ευτυχής που μπορώ να εξερευνώ και να ταξιδεύω. Να μην μένω πολύ καιρό στο ίδιο περιβάλλον. Πιστεύω ότι σήμερα έχει πραγματικά ενδιαφέρον να είσαι γυναίκα ηθοποιός. Να δημιουργείς και να χτίζεις γυναικείους ρόλους με λεπτομέρειες και διαφορετικά επίπεδα, όπως της Andréa. Δεν είχα συνειδητοποιήσει όταν ξεκινήσαμε πόσο ελεύθερος χαρακτήρας είναι. Είχε σοβαρό αντίκτυπο στη LOATKI κοινότητα, ήταν ένας ρόλος με κοινωνική και πολιτική χροιά. Πιστεύω ότι σήμερα υπάρχουν μεγάλες απαιτήσεις από τους γυναικείους ρόλους και αντίστοιχα από τις γυναίκες σεναριογράφους, παραγωγούς και σκηνοθέτες. Σκέφτομαι γυναίκες όπως η Phoebe Waller-Bridge στη Βρετανία και η Reese Witherspoon και η Nicole Kidman στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχουμε ακόμα δρόμο, αλλά είναι ωραία να βρίσκεσαι στον χώρο μας σήμερα», τονίζει και συνεχίζει: «Όπως λέει και η Frances McDormand, “οι ωραιότεροι ρόλοι μου δόθηκαν στα 60”. Έχει σημασία αυτό. Είδαμε πολλές γυναίκες με λευκά μαλλιά στις Κάννες τον Ιούλιο. Υπάρχει ένας γενικότερος ενθουσιασμός, ώστε να πετάξουμε από πάνω μας την αρχαϊκή ιδέα που μας πνίγει και οι γυναίκες ηθοποιοί έχουν μέρος αυτής της ευθύνης». Στοιχεία όπως η απελευθέρωση της γυναικείας εικόνας, η ελευθερία του αυτοσαρκασμού και η αποφυγή της τελειότητας κυριαρχούν στην καριέρα της Cottin. Ήταν, άλλωστε, η πρωταγωνίστρια της γαλλικής βερσιόν της μίνι σειράς Fleabag της Phoebe Waller-Bridge (Mouche). Παράλληλα, η ηθοποιός διατηρεί ατόφιο τον γαλλικό της αέρα, εκείνο το σέξι-χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια στοιχείο. «Όταν ήμουν μικρή, προσπαθούσαν να δείχνω λίγο μοιραία, κάπως μυστηριώδης. Το αποτέλεσμα ήταν ότι κανείς δεν ερχόταν να μου μιλήσει στα πάρτι! Θεωρούσαν ότι ήμουν βαρετή και αντιπαθής. Είχα φίλες που χαμογελούσαν, έλαμπαν, ήταν συμπαθείς και τα αγόρια πήγαιναν να τους μιλήσουν», θυμάται. «Δίνω μεγάλη αξία στη φιλία, είναι θεμέλιο ακόμα και για τις ερωτικές σχέσεις. Για μένα, η έννοια του seduction, της αποπλάνησης, δεν έχει καμία σχέση με όλο αυτό το παιχνίδι της κυριαρχίας, της επίδειξης δύναμης και της ιεραρχίας».
