Από την πρεμιέρα του Emily in Paris στο Netflix μέχρι την τηλεφωνική μας επικοινωνία προσπαθεί να εφεύρει -μάταια- ευφάνταστες εξηγήσεις για την απίστευτη επιτυχία της σειράς και τη συνακόλουθη έκρηξη της δημοτικότητάς του, μέσα από έναν ατέρμονο κύκλο συνεντεύξεων που θυμίζουν τη μέρα της Μαρμότας. Του ζητώ να ανατρέψουμε -για λίγο- το πλαίσιο μιας τυπικής δημοσιογραφικής συνάντησης. Ας υποθέσουμε ότι δεν γνωρίζω -και δεν γνωρίζετε- τίποτα γι’ αυτόν. Πώς θα παρουσίαζε τον εαυτό του;
«Με λένε Lucas Bravo, είμαι 32 ετών και γεννήθηκα στη Νίκαια της νότιας Γαλλίας. Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής, με αποτέλεσμα να αλλάζουμε τόπο κατοικίας σχεδόν κάθε δύο χρόνια. Μοιραία, ανέπτυξα μια προσαρμοστικότητα, που με βοήθησε να είμαι ανοιχτός στη διαφορετικότητα των ανθρώπων και στις προκλήσεις της ζωής. Στο σχολείο ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το θέατρο. Είδα πόσα πράγματα μπορείς να μάθεις για τον εαυτό σου, βουτώντας στα αχαρτογράφητα νερά ενός ρόλου, και αποφάσισα να γίνω ηθοποιός».

Ο ρόλος του Gabriel τι σας έμαθε για τον εαυτό σας; Όπως κι εκείνος, έτσι κι εγώ έχω αισθανθεί αρκετές φορές χαμένος. Μου επιβεβαίωσε, ακόμα, ότι είμαι ένας άνθρωπος απρογραμμάτιστος, που αφήνει τη ζωή να τον οδηγεί. Με γοητεύει το απρόβλεπτο, το άγνωστο. Ταυτίζομαι με τη Marina Abramović, που λέει ότι είναι σημαντικό να αντιλαμβάνεσαι τη ζωή σου λες και βρίσκεσαι σε «ενδιάμεσους σταθμούς». Οι στάσεις των λεωφορείων, τα τρένα, οι αίθουσες αναμονής στα αεροδρόμια είναι υπέροχα μέρη, γιατί σου επιτρέπουν να είσαι ανοιχτός στο πεπρωμένο. Είναι ο μόνος τρόπος να ζήσεις τις αναρίθμητες εμπειρίες της ζωής και να πάρεις τα μαθήματά σου.