«Ποιος να του το ‘λεγε ότι η πρώτη του φωτογράφιση μέσα στην κοιλιά μου θα ήταν για τη Vogue! Τώρα, ξέρεις, τον σκέφτομαι μετά από πολλά χρόνια, ολόκληρο άνδρα, να διαβάζει στο περιοδικό όσα λέω γι’ αυτόν, χωρίς ακόμα να τον έχω γνωρίσει. Πώς να μιλήσεις για κάποιον που δεν ξέρεις; Και όμως, είναι σαν να τον ξέρω τόσο καλά. Τον φαντάζομαι μέρα-νύχτα. Πώς θα είναι, πώς θα μιλάει, τι θα γίνει όταν μεγαλώσει. Λες να γίνει τραγουδιστής; Ή ποδοσφαιριστής σαν τον πατέρα του; Ας γίνει ό,τι θέλει! Όνομα δεν έχω σκεφτεί. Θέλω να τον δω πρώτα, να δω τι του πάει. Ρε παιδί μου, ξέρεις τι νιώθω τώρα; Άτρωτη. Δεν ξέρω πού τη βρήκα αυτή τη δύναμη. Αισθάνομαι ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Να πετύχω το ακατόρθωτο. Έχω μια πρωτόγνωρη χαρά. Πώς να την περιγράψω; Ούτε που ξέρω. Μη μου πεις, όμως, ότι δεν την αισθάνεσαι!».
Η Ελένη γελάει δυνατά. Καμιά φορά κλαίει, αλλά από χαρά. Ανακαλύπτει χίλιες δυο φοβίες που δεν ήξερε ότι υπήρχαν και άλλες τόσες δυνάμεις που δεν ήξερε ότι έχει. Μου λέει ότι δεν θέλει να γίνει τέλεια, αλλά καλή μητέρα – «Τέλειος δεν είναι κανείς». Μιλάει για τα κιλά που πήρε και την αλλαγή στο σώμα της με ενθουσιασμό, ενώ τρώει χωρίς ίχνος τύψης ένα κέικ βουτηγμένο στη σοκολάτα και μια μπαγκέτα με πολλά αλλαντικά. «Ποτέ δεν είχα τόσο καλοσχηματισμένους γλουτούς», παραδέχεται και μου κλείνει το μάτι. Χαϊδεύει κάθε λίγο και λιγάκι την κοιλιά της και άλλες φορές την κρατάει με τρυφερότητα. Στο lunch break της φωτογράφισης με βλέπει να τρώω μια άνοστη σαλάτα και με κοιτάζει με απορία. «Είσαι με τα καλά σου; Πάρε ένα από τα μπιφτέκια μου να σε πιάσει». Ποια ντίβα; Ποια σταρ; Ποιο ίνδαλμα; Μια μέλλουσα μαμά που έχει μάθει ήδη πολύ καλά τον κλασικό της ρόλο είναι.
«Πάντα ήθελα να γίνω μητέρα, απλώς δυσκολεύτηκα πάρα πολύ», ομολογεί. «Ήταν αρκετός ο καιρός που το προσπαθούσα. Έτυχε σ’ εμένα να είναι πιο δύσκολο, όπως και σε πολλές άλλες γυναίκες. Θέλω να τους πω να μην απογοητεύονται, γιατί εκεί που νιώθεις ότι θες να τα παρατήσεις, εκεί που λες δεν αντέχω να δω και άλλο αρνητικό τεστ, γίνεται ένα θαύμα. Ενάμιση χρόνο πάλευα. Πέρασα από αποτυχημένες εξωσωματικές, από πολλούς γιατρούς, μέχρι που τελικά το μωρό ήρθε φυσικά. Ο πρώτος άνθρωπος που το μοιράστηκα ήταν ο Αλμπέρτο, φυσικά. Ήταν και είναι ένας τρομερά υποστηρικτικός σύντροφος και είμαι σίγουρη ότι θα γίνει φανταστικός μπαμπάς. Ο Αλμπέρτο είναι ο ιδανικός συνοδοιπόρος και στις χαρές και στις δυσκολίες, και μπορώ να σου πω ότι στην αρχή της εγκυμοσύνης μου πέρασα αρκετά δύσκολες στιγμές. Στις πρώτες εβδομάδες της κύησης έπαθα μια σοβαρή αποκόλληση, που με ανάγκασε να ακυρώσω όλες μου τις επαγγελματικές υποχρεώσεις και να μείνω στο κρεβάτι για περίπου τρεις μήνες. Ήταν μια δύσκολη περίοδος. Στενοχωρήθηκα, έπεσα πολύ. Με θυμάμαι καθηλωμένη σ’ ένα κρεβάτι να διαβάζω άρθρα σε sites για μια φημολογούμενη εγκυμοσύνη μου ή να ακούω ανθρώπους σε τηλεοπτικές εκπομπές να μιλάνε για το φύλο του μωρού, τη στιγμή που εγώ ούτε είχα δηλώσει ότι είμαι έγκυος ούτε ήξερα αν την άλλη μέρα θα έχω το παιδί. Δεν κατηγορώ κανέναν. Κατανοώ ότι όλοι κάνουν τη δουλειά τους. Απλώς για μένα αυτό ήταν βάρβαρο. Ας πούμε ότι ήταν μια στιγμή που θα προτιμούσα να μην ξέρουν ούτε το όνομά μου».
