Monica Bellucci: “Χρειάζεται χρόνος και για την ίδια τη ζωή”
Μοντέλο, ηθοποιός, σταρ, μητέρα, η Monica Bellucci διήνυσε μια απαιτητική διαδρομή με χάρη, class και ευγένεια, ερμηνεύοντας πολλά πρόσωπα – απαστράπτοντα, μυστηριώδη, τολμηρά, ευαίσθητα... Δείτε αυτό που αποκάλυψε στη Vogue Greece, ντυμένη σε λευκό και μαύρο.
Το όνομά της συνήθως συνοδεύεται από τον υπερθετικό. Δικαίως. Λίγο πριν μιλήσουμε, κοιτάζω κάποια backstage στιγμιότυπα από την αποκλειστική φωτογράφισή της για τη VogueGreece στο Παρίσι, βάση της εδώ και χρόνια. Ένα πρόσωπο, πολλαπλοί ρόλοι, σκέφτομαι.
Σας λείπει ο χώρος της μόδας;
Μα είμαι πάντα στον χώρο, άλλωστε η μόδα και το σινεμά συνδέονται όλο και πιο πολύ. Οι ηθοποιοί γίνονται η εικόνα της μόδας, και η μόδα είναι ένας τρόπος έκφρασης για τους ηθοποιούς. Τον σέβομαι πολύ αυτόν τον χώρο. Όταν βλέπω μια επίδειξη και τους σχεδιαστές στο τέλος, γνωρίζω πόση δουλειά υπάρχει από πίσω. Η μόδα αντιπροσωπεύει τις εποχές, το ντύσιμο αντιπροσωπεύει αυτό που αισθανόμαστε, μπορούμε να ιχνηλατήσουμε την ιστορία μέσα από τη μόδα.
Το αγαπάτε το μαύρο, είναι ένα χρώμα που σας χαρακτηρίζει.
Για μένα το μαύρο δεν είναι χρώμα, αλλά κάτι που αντιπροσωπεύει το διαχρονικό, που φοριέται σε κάθε περίσταση, απλό για την ημέρα, κομψό για το βράδυ. Μας προσφέρει ένα είδος ασφάλειας.
Το αγαπώ πολύ, αλλά χρειάζεται μια περίσταση και η κατάλληλη διάθεση. Βέβαια, καμιά φορά ξυπνάς και θέλεις να βάλεις χρώμα, λευκό, κόκκινο. Προσωπικά, ντύνομαι με χρώμα το καλοκαίρι.
Όπως όταν έρχεστε στην Ελλάδα;
Ναι, είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα είναι το καλοκαιρινό μου μέρος, έρχομαι συχνά. Νιώθω ότι με συνδέει κάτι προγονικό μαζί της, μέσα από τις ιταλικές ρίζες μου. Μας συνδέει κάτι σε επίπεδο DNA. Με τραβάει η κουλτούρα, ο τρόπος ζωής. Στην Αθήνα, στα νησιά, όλα είναι τόσο φιλόξενα, αισθάνομαι σπίτι μου. Σίγουρα μπορώ να πω ότι αγαπώ το φως, τους ανθρώπους, τις γεύσεις, αυτή είναι η λογική πλευρά. Υπάρχει όμως και το υποσυνείδητο, που δεν μπορείς να εξηγήσεις. Όταν ανεβάσαμε την παράσταση Maria Callas: Letters & Memoirs στο Ηρώδειο, είχα την ευκαιρία να ανέβω σε αυτή τη μοναδική σκηνή. Και κατά κάποιον τρόπο, αν δεν είχα λάβει το πράσινο φως της Ελλάδας γι’ αυτή την παραγωγή, η οποία ύστερα έγινε διεθνής, δεν θα είχαμε προχωρήσει τόσο πολύ. [σ.σ.: H Αθήνα ήταν ανάμεσα στις πρώτες πόλεις όπου παρουσιάστηκε η θεατρική παραγωγή, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Tom Volf, μέσα από εκατοντάδες αδημοσίευτα γράμματα της Κάλλας.] Ως Ιταλίδα, πολύ ταπεινά πήρα το θάρρος να αναπαραστήσω μια μεγάλη Ελληνίδα καλλιτέχνιδα. Η τελευταία παράσταση δόθηκε πρόσφατα στο όμορφο Beacon Theater στη Νέα Υόρκη. Πριν από αυτό βρεθήκαμε στο ελληνικό προξενείο για να ευχαριστήσουμε την ελληνική κοινότητα της πόλης, γιατί από εκεί ξεκίνησε η Κάλλας. Πέρα από την αγάπη μου για την Ελλάδα και το ότι την επισκέπτομαι συχνά, υπάρχει και μια πολιτιστική διαδρομή που με οδηγεί στη χώρα. Αλλά και το θερμό κοινό της Ελλάδας και της Νέας Υόρκης.
Είναι ωραίο να δημιουργούνται δυνατοί δεσμοί με τον τόπο, πέρα από το γεγονός ότι έρχεστε για διακοπές. Συγχρόνως, έχετε ένα κοινό σημείο με την Κάλλας: είστε και οι δύο πολίτες του κόσμου.
Most Read Articles
Ναι, το πιστεύω αυτό. Ελληνίδα, γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, έγινε γνωστή στην Ιταλία, έκανε ένα καταπληκτικό παγκόσμιο ταξίδι, πέθανε στο Παρίσι. Μια γυναίκα που σίγουρα αισθανόταν παντού λίγο ξένη. Ένα συναίσθημα που μπορώ να καταλάβω κάποιες φορές. Υπήρχε, βέβαια, και η διττότητα μεταξύ του κοινού που τη λάτρευε και της μοναξιάς της σε προσωπικό επίπεδο. Η πιο μεγάλη της λύπη, πιστεύω, ήταν ότι δεν είχε παιδιά, ότι δεν είχε οικογένεια.
Θα σας λείψει η Μαρία;
Αυτές τις μέρες γυρίζουμε ένα ντοκιμαντέρ γύρω από την παράσταση, μια ελληνική, γαλλική, ιταλική συμπαραγωγή. Έχουμε πλάνα από τις παραστάσεις στην Αθήνα, στη Βενετία, στην Κωνσταντινούπολη, στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη, σε τρεις γλώσσες. Και κάνουμε γυρίσματα στο διαμέρισμα της Μαρίας, στην avenue Georges-Mandel στο Παρίσι, κάτι πολύ συγκινητικό. Όπως και όταν φόρεσα το μαύρο Saint Laurent φόρεμά της για την παράσταση, μια στιγμή που ανατρίχιασα, γιατί ήταν σαν να μπαίνω στο πετσί της. Αν και ανήκει σε άλλους σήμερα, η διαρρύθμιση στο διαμέρισμα παραμένει η ίδια κι έτσι, με έναν τρόπο, ήμουν σπίτι της. Από τον δημόσιο στον ιδιωτικό της κόσμο, εκεί που δεν ερχόταν το τηλεφώνημα από τον Ωνάση. Ξεκινήσαμε τις παραστάσεις στο Παρίσι το 2019, περάσαμε από την Αθήνα και καταλήξαμε φέτος στη Νέα Υόρκη, εκεί όπου γεννήθηκε πριν από 100 χρόνια. Είναι μια καταπληκτική σύμπτωση, η οποία κλείνει τον κύκλο.
Βλέπω ότι δημιουργείτε ένα δικό σας «είδος». Το 2021 είχατε «συναντήσει» άλλη μία σταρ, την Anita Ekberg, στο ντοκιμαντέρ του Antongulio Panizzi The Girl in the Fountain (Το κορίτσι στο συντριβάνι).
Δεν ξέρω γιατί τέτοιου τύπου projects έρχονται σ’ εμένα! Η Anita Ekberg ήταν πολύ διαφορετική από την Κάλλας, αντιπροσωπεύουν όμως την ίδια εποχή – υπάρχει φωτογραφία της Κάλλας από την πρεμιέρα της Dolce Vita. Ήταν πολύ ανεξάρτητες για την εποχή τους, έβγαζαν τα δικά τους χρήματα και έφταναν σε μια Ιταλία όπου οι γυναίκες ήταν ακόμα στο σπίτι. Η Κάλλας ήθελε να χωρίσει την εποχή που το διαζύγιο απαγορευόταν και πήρε ελληνική υπηκοότητα για να το καταφέρει. Αγωνίστηκε και ρισκάρισε τη δημόσια εικόνα της από αγάπη. Η Ekberg ήταν τόσο φωτεινή, γεμάτη θηλυκότητα – αν και Σκανδιναβή, έμοιαζε πολύ Μεσογειακή. Όμως, δεν ήξερε πώς να προστατευτεί και οι άνθρωποι που την περιέβαλλαν ήθελαν να κλέψουν αυτό το φως. Ο Federico Fellini, όμως, την κινηματογράφησε από το απόγειο της ομορφιάς της μέχρι την παρακμή. Μάθαμε πολλά από αυτές τις δύο γυναίκες. Ήταν επαναστάτριες, όμως πλήρωσαν ακριβά αυτή την ελευθερία.
Αλλάζει η θηλυκότητα μέσα στα χρόνια; Σήμερα, για παράδειγμα, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρατηρώ πολλές φορές έναν τύπο υπερβολικής, θα έλεγα, θηλυκότητας.
Στο Instagram είναι σαν να εφευρίσκουμε τη θηλυκότητα, γιατί βρισκόμαστε στη σφαίρα του ονειρικού. Και πολλές φορές αυτό είναι παρατραβηγμένο. Όσο για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γενικότερα, υπάρχουν συν και πλην. Τα φοβόμαστε, όμως συγχρόνως δημιουργούν ταχύτατη επικοινωνία. Όποιος έχει κάποιο ταλέντο μπορεί να το δείξει και να ζήσει από αυτό. Χθες γευμάτισα με έναν ταλαντούχο σκηνοθέτη, ο οποίος μου έλεγε ότι επέλεξε έναν ηθοποιό μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από την άλλη, υπάρχει η πραγματικότητα και η εικόνα. Υπάρχει σήμερα ο κίνδυνος να εφεύρεις μια ζωή μέσα από αυτά τα κανάλια, γιατί στο πλαίσιο της δημιουργίας όλα είναι πιθανά, όμως, προσοχή, αυτό είναι φαντασία, όχι η πραγματικότητα. Η εικόνα σου είναι κομμάτι σου, όμως δεν είναι εσύ. Συγχρόνως βλέπω τις κόρες μου, 18 και σχεδόν 13 ετών. Όταν ήμουν εγώ νέα, η τάση ήταν να μη δείχνεις τις αδυναμίες σου. Τώρα δεν είναι ντροπή να δείξεις την ευαλωτότητά σου, να πεις κάποια στιγμή «δεν μπορώ». Ακόμα και στο ντύσιμο, φορώντας ένα φούτερ για παράδειγμα, έχω την αίσθηση ότι είναι πιο απλά τα πράγματα. Υπάρχουν όλα και το αντίθετό τους. Τα σόσιαλ είναι σαν ένα τεράστιο τραπέζι που έχει τα πάντα. Εσύ διαλέγεις τι θα φας.
Είστε προστατευτική Ιταλίδα ή λίγο πιο χαλαρή Γαλλίδα μαμά;
Είμαι ανάμεσα στις δύο κουλτούρες. Το ιταλικό κομμάτι βγαίνει στο «έφαγες, κοιμήθηκες, κρύωσες», αλλά η γαλλική μου πλευρά λέει: «Άφησέ τες να ζήσουν και να μάθουν μέσα από τις εμπειρίες τους». Προσπαθώ να επιβιώσω ανάμεσα στα δύο.
Η Deva, η μεγάλη, έχει ήδη ξεκινήσει την πορεία της.
Ναι, αποφοίτησε, κάνει βήματα στο μόντελινγκ, έχει ήδη παίξει σε μια ταινία, το La bella estate, βασισμένη σε ένα μυθιστόρημα του Cesare Pavese, και τώρα βρίσκεται στη δεύτερη. Η Leonie πάει σχολείο και παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής. Και οι δύο έχουν καλλιτεχνική φλέβα.
Κι εσείς συνεχίζετε τη δική σας πορεία. Έβλεπα πρόσφατα το σπονδυλωτό Les fantasmes των αδελφών Foenkinos, όπου μαζί με την Carole Bouquet υποδύεστε ένα ζευγάρι που κρατάει τη σχέση του ζωντανή μέσα από τη θανατοφιλία. Το Παρίσι επηρεάζει τις επιλογές σας;
Δεν αισθάνομαι ότι ανήκω σε κάποια συγκεκριμένη κινηματογραφική οικογένεια. Πάντα κάνω κάτι ιδιαίτερο και διαφορετικό.
Αυτό είναι αλήθεια. Η MonicaBellucci γεννήθηκε στη Citta di Castello της Ούμπρια το 1964 και άρχισε να σπουδάζει Νομικά στη γειτονική Περούτζια, πριν αρχίσει να ασχολείται –υπερ-επιτυχημένα– με το μόντελινγκ. Στα 25 της πέρασε στον κινηματογράφο υπό τις οδηγίες του Dino Risi στο Vita coi figli, ενώ έκανε κι ένα πέρασμα από το Bram Stoker’s Dracula του Francis Ford Coppola. Από το L’appartement του Gilles Mimouni, το πολυσυζητημένο Irreversible του Gaspar Noé και τη Malena του Giuseppe Tornatore μέχρι τον ρόλο της Μαρίας Μαγδαληνής στο Last Temptation of Christ του Mel Gibson, το κινηματογραφικό της προφίλ εμπλουτίζεται συνεχώς. Και δεν αμελεί να αυτοσαρκαστεί σε ένα επεισόδιο του Call My Agent, όπου αναζητά έναν «κανονικό» άνδρα. Τον Απρίλιο θα επιστρέψει στη Νέα Υόρκη για την πρεμιέρα του Mafia Mamma της Catherine Hardwicke, με την Toni Collette, μια αμερικανική μαφιόζικη κωμωδία με φεμινιστική διάθεση.
Υπάρχει κάποια ή κάποιος σκηνοθέτης με τους οποίους θα θέλατε να συνεργαστείτε;
Αγαπώ τις εκπλήξεις, μια όμορφη ταινία είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων που έρχονται μαζί. Γύρισα ένα μικρό φιλμ, της Τυνήσιας σκηνοθέτιδας Kaouther Ben Hania, το The Man Who Sold His Skin, που προτάθηκε για Όσκαρ. Αυτή η δουλειά είναι απρόβλεπτη και την αφήνω να με κατευθύνει, άλλες φορές με έμπειρους σκηνοθέτες, άλλες με κάποιον που μπορεί να έχει κάνει μόνο ένα φιλμ. Γιατί πάντα μαθαίνεις.
Τηλεόραση ή κινηματογράφος;
Είναι αστείο που με ρωτάτε, γιατί μόλις έλαβα ένα σενάριο για τηλεοπτική σειρά, όμως δεν μπορώ να σας πω κάτι παραπάνω. Ο κινηματογράφος ανεβαίνει σιγά σιγά. Είδα πρόσφατα το Blonde, την ταινία του Netflix, αλλά σε μεγάλη οθόνη. Σήμερα, ταινίες που προορίζονται για την τηλεόραση θα μπορούσαν να παιχτούν στον κινηματογράφο.
Υπάρχει χώρος για ένα είδους δίπολο…
Ναι, γιατί είναι δύο διαφορετικές ιστορίες. Η τηλεόραση συνεχίζει να έχει τη δύναμη που απέκτησε πρόσφατα και ο κινηματογράφος επιστρέφει με τη μαγεία του, με τη σκούρα αίθουσα, όπου το να ονειρεύεσαι δίπλα στους άλλους δημιουργεί μια απίστευτη ενέργεια.
Με μεγάλες κοινωνικές, πολιτιστικές αλλαγές, μια νέα εποχή χωρίς αμφιβολία.
Στην οποία η γυναίκα, στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, βρίσκει τη θέση της, πράγμα όχι πάντα εύκολο.
Όλα θέλουν τον χρόνο τους. Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μία μέρα, όπως λέμε. Βρισκόμαστε σε εξέλιξη και έχει ενδιαφέρον να βρούμε έναν κοινό τόπο επικοινωνίας, όχι πολέμου, για έναν παραγωγικό, αποτελεσματικό διάλογο μεταξύ γυναικών και ανδρών.
Είναι επίσης μια στιγμή που μια ευρύτερη γενιά γυναικών ηθοποιών εμπλουτίζουν το βιογραφικό τους με ρόλους που «αποδέχονται» το πέρασμα του χρόνου.
Πριν από 50 χρόνια, μετά την ηλικία των 40 δεν φαινόσουν πουθενά, άσχετα από το ταλέντο σου. Τώρα, αν και δεν είναι ακόμα ό,τι πιο συνηθισμένο, υπάρχουν καριέρες που κρατάνε πολλά χρόνια. Σήμερα, η ώριμη γυναίκα υπάρχει. Είδατε το Good Luck to You, Leo Grande; [σ.σ.: Αναφέρεται στην ταινία της Sophie Hyde, όπου μια συνταξιούχος καθηγήτρια θρησκευτικών επενδύει σε κάποιες συναντήσεις με έναν νεαρό επαγγελματία του σεξ, με πρωταγωνιστές τους Emma Thompson και Daryl McCormack.)
Και οι δύο είναι εξαιρετικοί. Πόση δύναμη έχει αυτή η ταινία και πόσο θαρραλέο είναι να δείξει ότι η θηλυκότητα δεν είναι μόνο στο σώμα μιας γυναίκας, αλλά και στο μυαλό της. Το σώμα γίνεται σέξι, γιατί το πνεύμα και η ψυχή είναι σέξι.
Είναι μια εξέλιξη.
Είναι μια επανάσταση! Γιατί παλαιότερα κάτι τέτοιο ίσχυε μόνο για τους άνδρες. Δεν μετράει μόνο η μάσκα του σώματος, γιατί το σώμα πάντα κάτι κρύβει.
Επανέρχομαι στη θηλυκότητα, γιατί δεν έχουμε όλοι τον ίδιο τρόπο να τη δείχνουμε. Καμιά φορά νομίζω ότι η τωρινή μας ελευθερία μάς ωθεί να κρύβουμε λίγο τη γυναικεία μας πλευρά. Εσείς, πάντως, δείχνετε πάντα άνετα με τη θηλυκότητά σας.
Είναι πολύ προσωπικό αυτό. Σήμερα, έχουμε την ελευθερία να την εκφράσουμε όπως θέλουμε. Γενικά, μπορούμε να εκφραστούμε πολύ περισσότερο. Και εγώ αλλάζω με τον χρόνο, εξελίσσομαι. Από παιδί γίνεσαι νέα γυναίκα, μητέρα, ώριμη γυναίκα. Καλλιτεχνικά μιλώντας, στην ηλικία των 50 έκανα δύο ταινίες, το On the Milky Road του Emir Kusturica και το Spectre του Sam Mendes. Οι δύο αυτοί σκηνοθέτες μού έδωσαν δυναμικούς ρόλους και την ευκαιρία να περάσω τη γέφυρα των 50 – καθόλου εύκολο για μια ηθοποιό.
Λέτε ποτέ στον εαυτό σας «μπράβο»; Tου λέτε πόσο καλά τα έχει καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια;
Λέω στον εαυτό μου ότι είχα την τύχη να κάνω πράγματα που αγαπώ. (Γέλια) Και είναι ωραία τώρα, γιατί μετά από τόσο καιρό μπορείς να πάρεις λίγη απόσταση από όλα αυτά. Σήμερα λέω στον εαυτό μου ότι δεν θέλω να δουλεύω συνέχεια, αλλά να περάσω λίγο πιο πολύ χρόνο με τις κόρες μου, που θα μεγαλώσουν γρήγορα, να ζήσω τη ζωή μου ως γυναίκα, να κάνω πράγματα για μένα. Λατρεύω τη δουλειά μου, στην οθόνη αντιπροσωπεύουμε τη ζωή των άλλων, όμως χρειάζεται χρόνος και για την ίδια τη ζωή. Να δώσεις προτεραιότητα στην πραγματικότητα, όπως λέγαμε πριν.
Αισθάνεστε ελεύθερη σήμερα;
Η αγάπη σού χαρίζει ελευθερία, αλλά σε φυλακίζει κιόλας. Όπως η αγάπη για τα παιδιά μου, που καμιά φορά με αναγκάζει να έχω μια ιδιαίτερη συμπεριφορά, κάτι που είναι επιλογή μου. Το σημαντικό είναι να είσαι ελεύθερος να κάνεις τις επιλογές σου, ακόμα κι αν εκείνες σου βάλουν τα δικά τους όρια.
Σήμερα, πάντως, είστε μια ευτυχισμένη γυναίκα.
Si. Αλλά, ξέρετε, το σήμερα είναι σήμερα, δεν είναι το αύριο.
