1.
«Όταν αποφάσισα ότι με το Xenos θα πω το χορευτικό μου αντίο στις μεγάλες παραγωγές, αισθάνθηκα ένα περίεργο αίσθημα θλίψης και ανακούφισης μαζί. Στη ζωή μου αγαπώ κάθε τέλος και κάθε αρχή. Γι’ αυτό βρίσκω συναρπαστικό που επιστρέφω μετά από χρόνια στην Καλαμάτα. Εντελώς διαφορετικός. Ιδιαίτερα που η ομάδα μου θα παρουσιάσει το Until the Lions. Ένα έργο εμπνευσμένο από το μεγαλείο της Μαχαμπαράτα ανεβαίνει στην Ελλάδα, τον τόπο που γέννησε τους πιο μεγαλειώδεις μύθους. Θεωρούσα ανέκαθεν σημαντικό να παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου. Το έργο μου μιλά για τη ρευστότητα των φύλων. Σπουδάζοντας kathak (σ.σ. κλασική ινδική χορευτική έκφραση), κατάλαβα από μικρός ότι οι ρόλοι του άνδρα και της γυναίκας είναι μπερδεμένοι. Και τα δύο φύλα έχουν πολλά κοινά στοιχεία. Με ενοχλεί που παραμένουμε εγκλωβισμένοι στο πατριαρχικό σύστημα της κοινωνίας».
2.
«Δεν μου αρέσει η λέξη ‘νέο’. Δεν πιστεύω στο ‘καινούργιο’. Τα πάντα στη ζωή είναι προϊόν ανακύκλωσης. Μπορείς να δεις κάτι με νέο τρόπο, αλλά στην πραγματικότητα έχει μέσα του το παρελθόν. Δεν πίστεψα ποτέ ότι είμαι ένας ‘καινοτόμος’ καλλιτέχνης. Ο χορός υπήρχε από τότε που υπάρχει ο κόσμος. Εκείνο που πάντα με ενδιέφερε ήταν το στοιχείο της μεταμόρφωσης».
