Αυτή η κρίση προκαλεί τρομερό πόνο, ο οποίος στην Ιταλία ξεδιπλώνεται μέσα από πολλές απώλειες ζωών αλλά και από τις οικονομικές επιπτώσεις που δεν έχουν ακόμη κατανοηθεί πλήρως. Αυτό που ζούμε πρέπει να είναι ένα μάθημα για όλους μας, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Προσωπικά, μαθαίνω την έννοια της επιβράδυνσης. Μαθαίνω να παγώνω αυτόν τον έξαλλο και διαρκώς επιταχυνόμενο χρόνο που, προτού εκραγούν όλα, έτρεχε εκτός ελέγχου. Ο κόσμος μας έτρεχε εκτός ελέγχου. Αισθάνομαι ότι όλα έγιναν για να συνειδητοποιήσουμε ακριβώς αυτό.
Αυτές οι μέρες είναι μια ευκαιρία για μένα να ζήσω με διαφορετικό ρυθμό, δημιουργώντας χώρο για συναισθήματα και σκέψεις που συχνά κρύβονταν κάτω από την «εκπληκτική» μου ζωή. Οι ώρες γεμίζουν τώρα όμορφα με αναγνώσεις. Προσπαθώ να «τρέφω» τον εαυτό μου με βιβλία ποίησης που ήταν κάπου παρατημένα, σχεδόν αόρατα. Είμαι «πεινασμένος» για νόημα και έντονα λόγια που μπορούν να ξυπνήσουν τον εσωτερικό μου εαυτό. Ανακάλυψα ξανά το πλέξιμο, εκτιμώ την ιερότητα της χειροκίνητης εργασίας. Το πλέξιμο είναι ο τρόπος μου να προσεύχομαι. Μαθαίνω, επίσης, να παίζω με την κλασική μου κιθάρα, νιώθοντας τη σύνδεση με την αγάπη του πατέρα μου για τη μουσική. Είναι ένας τρόπος να νιώθω πιο κοντά στις ρίζες μου.
Αυτές οι δραστηριότητες με βοηθούν να συγκεντρωθώ, να διευρύνω τους νοητικούς μου ορίζοντες, να κάνω οραματιστικά ταξίδια ενώ στέκομαι ακίνητος. Η αναγκαστική ακινησία είναι μια σπουδαία ευκαιρία να βρείτε ακόμη πιο απρόσμενους τρόπους για να ξεφύγετε με τη φαντασία σας. Σε τελική ανάλυση, αυτή είναι η ουσία της δουλειάς μου: μια ευφάνταστη βόλτα. Δεν έχει, λοιπόν, περιορισμούς. Δεν σταματά ποτέ. Μπορεί να γεμίζει διαρκώς με ερεθίσματα και κίνητρα ακόμα κι αν είμαστε κλειδωμένοι στο σπίτι.
