Το μεγάλο φινάλε δεν ήταν τόσο μέρος του show όσο δείγμα του μέλλοντός μας, με την κλιματική αλλαγή και τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Τόσο ακραία, που θα ήθελα για λίγο να φανταστείτε δεκάδες χιλιάδες άτομα που μόλις έχουν χορέψει με τη φωνή του Nas και έχουν καταναλώσει τόσο αλκοόλ ώστε να μην υπάρχει ούτε ένα μπουκάλι μπύρας σε κανένα από τα δεκάδες πωλητήρια, ενώ στις γιγαντοοθόνες και στα σημεία προβολής των σκηνών αναβοσβήνει το ίδιο μήνυμα: «Ο χώρος πρέπει να εκκενωθεί. Άμεσα».

Δεδομένου ότι βρισκόμασταν στη Νέα Υόρκη που ακόμα ζει με το τραύμα της 9/11 και μόλις την Παρασκευή είχε σημειωθεί άλλο ένα mass shooting, κανείς δεν το πήρε ελαφρά. Ξαφνικά, όλα τα παιδιά με τις περούκες και τα αστεία καπέλα σοβάρεψαν, πέταξαν τους γεμάτους κοκτέιλ ανανάδες και καρύδες που κρατούσαν και άρχισαν να κατευθύνονται προς την έξοδο. Τακτικά. Σαν Ελληνίδα περίμενα το χάος και τον πανικό που θα δημιουργούσε αυτό το τεράστιο πλήθος σε τέτοιες στιγμές, αλλά οι Aμερικάνοι έχουν μεγαλώσει με fire drills στα σχολεία τους – τώρα τελευταία και με ασκήσεις ετοιμότητας σε περίπτωση «active shooter». Όλοι ήξεραν τι να κάνουν, ποιες οδηγίες και φωτεινές επιγραφές να ακολουθήσουν. Περπατούσαν ο ένας πίσω από τον άλλο, βιαστικά αλλά ήρεμα, με μόνη εξαίρεση ένα κορίτσι που είχε σκαρφαλώσει στη ρέπλικα του αγάλματος της ελευθερίας και ούρλιαζε ότι δεν θα φύγει μέχρι να βγουν οι Strokes.

Καθώς βγαίναμε από τον χώρο του φεστιβάλ ξεκίνησε η βροχή. Κανένα πρόβλημα, σκεφτήκαμε, σιγά το πράγμα, τι είναι ένα φεστιβάλ μουσικής χωρίς λίγη λάσπη; Ένας φίλος εξόπλισε την παρέα με αδιάβροχα πόντσο (εδώ φαίνεται η εμπειρία του Νεοϋορκέζου, ευχαριστούμε Χρήστο, θα είμαστε για πάντα #TeamPoncho) και συνεχίσαμε να περπατάμε με το πλήθος. Μέχρι που ξέσπασε κανονική καταιγίδα. Και αστραπές. Και αέρας. Και όλα αυτά σε τραβηγμένα επίπεδα χολιγουντιανής υπερπαραγωγής.