Governors Ball: H Vogue Greece βρέθηκε στο πιο cool μουσικό φεστιβάλ της Νέας Υόρκης

Για να εκκενώσουμε το Randall’s Island, όπου γινόταν το φεστιβάλ, έπρεπε να διασχίσουμε την τεράστια γέφυρα που το ενώνει με το Μανχάταν στο ύψος του Χάρλεμ. Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε με μερικές χιλιάδες κόσμο πάνω σε μια τεράστια ατσάλινη γέφυρα εν μέσω κεραυνών, να προσπαθούμε να μην χάσουμε την ισορροπία και την ψυχραιμία μας. Μέχρι που έπεσαν μερικές αστραπές ακριβώς από πάνω μας και ο εκκωφαντικός κρότος, μαζί με το ξαφνικό φως, μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε στο υψηλότερο σημείο της περιοχής, πάνω σε ένα τεράστιο μεταλλικό αλεξίσφαιρο. Οι επόμενοι κεραυνοί έφεραν πολλές τσιρίδες και πανικό, που μέχρι τότε είχε διατηρηθεί σε κανονικά επίπεδα. Διασχίσαμε τα εκατοντάδες μέτρα της γέφυρας πατώντας πάνω σε σπασμένα γυαλιά ηλίου, κινητά, ρούχα και τα χαρακτηριστικά μεταλλικά κουτιά που μοιάζουν με walkman, στα οποία έρχονταν τα εισιτήρια του Governors Ball και τώρα τα παρέσυρε το νερό που ανέβαινε όλο και πιο ψηλά. Φτάσαμε στην άλλη άκρη, κάτω από σκαλωσιές (οι αιώνιες σκαλωσιές της Νέας Υόρκης που όμως είναι σωτήριες σε τέτοιες στιγμές) πριν καταφέρουμε να πάρουμε ανάσα. Γύρω μας όλοι βρεγμένοι, με τα μαλλιά κολλημένα στα πρόσωπα και από την ασφάλεια του σκέπαστρου παρακολουθούσαμε την ατελείωτη λιτανεία πάνω στη γέφυρα, με ανθρώπους που έτρεχαν γλιστρώντας και σε κάθε κεραυνό γονάτιζαν, καλύπτοντας τα κεφάλια με τα χέρια τους. «Είναι σκηνή από ταινία του μέλλοντος, όταν θα διηγούμαστε πώς οι γέροι ρεπουμπλικάνοι δεν πήραν ποτέ σοβαρά τις προειδοποιήσεις για την κλιματική αλλαγή και η καθημερινότητά μας θα έχει γίνει απρόβλεπτη, γεμάτη τέτοιες στιγμές πανικού», αποφασίσαμε με τον φωτογράφο των Strokes και τον μουσικό συντάκτη του Rolling Stone.

Περπατήσαμε μερικά τετράγωνα στο Χάρλεμ για να φτάσουμε στο μετρό. Όλοι προσπαθούσαν να επιστρέψουν σπίτι τους, τα τηλέφωνά τους ήταν βρεγμένα και έκλειναν απροειδοποίητα, η Uber ανέβασε την τιμή της διαδρομής x80, τα ταξί αρνούνταν να επιβιβάσουν τους βρεγμένους και λασπωμένους. Μέσα στο βαγόνι του μετρό τουρτουρίζαμε από τον κλιματισμό, δανείζαμε τα τηλέφωνα που λειτουργούσαν ακόμα σε όσους δεν ήταν τόσο τυχεροί, ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο αν χρειάζεται κάτι, αν έχει ακόμα μετρητά πάνω του ή τα έχασε στον δρόμο. Δεν άργησε να ακουστεί σε όλο το τρένο το νευρικό γέλιο που ακολουθεί πάντα την άνοδο της αδρεναλίνης, καθώς προσπαθούσαμε να στίψουμε το νερό από μαλλιά και ρούχα. «Εσύ τι πρόλαβες να δεις πριν τον χαμό;» ήταν η ερώτηση των επόμενων ωρών και ημερών σε όσους φορούσαν ακόμα το χαρακτηριστικό wristband του φεστιβάλ.

Παρά την κινηματογραφική του κατάληξη, το Governors Ball είναι το μουσικό γεγονός της πόλης, αυτό που την τελευταία δεκαετία εγκαινιάζει την καλοκαιρινή σεζόν των συναυλιών και των πολιτιστικών δρώμενων, αυτό που έφερε πάλι την ιδέα του φεστιβάλ και αναβίωσε τα τεράστια πάρκα γύρω από το Μανχάταν μετονομάζοντας ανεπίσημα το Randall’s Island σε Festival Island.

Από την Παρασκευή 31 Μαΐου πoυ ακούστηκαν οι πρώτες ροκ φωνές έως την Κυριακή 2 Ιουνίου που έληξε μέσα σε χάος, εμφανίστηκαν πάνω από 60 καλλιτέχνες από όλα τα μουσικά είδη σε έξι σκηνές (με τις παρέες να τρέχουν από την μία άκρη στην άλλη για να προλάβουν όλα τα σετ), ενώ είχε άπειρα σταντ νεοϋορκέζικων εστιατορίων, εικαστικές δράσεις, ξεχωριστή τέντα για φιλανθρωπικές οργανώσεις (υποστηρίζοντας το MKO Everytown που προωθεί τον έλεγχο και περιορισμό της οπλοκατοχής), δωρεάν νερό για όλους, φωτογραφικά booth, γωνίες για μακιγιάζ και styling, γλυπτά, διαδραστικά art installations και ολόκληρη εκστρατεία με εγγραφές ψηφοφόρων για να κινητοποιήσουν τους νεότερους να ασχοληθούν με τα κοινά. Από τους Deal Casino και τον Lil Wayne ως τη Florence +the Machine, τη Lily Allen, τους Bob Moses, τον Nas και τους Strokes υπήρχε κάτι για όλους – οι τελευταίοι θα έκλειναν το φεστιβάλ, αλλά τους πρόλαβε ο καιρός. Το Σάββατο, πρώτη μέρα του Ιουνίου, που είναι ο μήνας του Pride, τα πάντα βάφτηκαν στα χρώματα του ουράνιου τόξου και ήταν ακριβώς σ’ αυτά τα πολύχρωμα μπαλόνια που αναφέρθηκε η Lily Allen την επόμενη μέρα, λίγο πριν κριτικάρει τον Πρόεδρο Τραμπ και του αφιερώσει το τελευταίο τραγούδι του σετ της, ξεσηκώνοντας ένα τεράστιο πλήθος που φώναζε μαζί της «Fuck you very very much».

Τρεις μέρες με μουσική, τέχνη, drag shows, κορίτσια και αγόρια με γκλίτερ και πολύχρωμα μαλλιά, λασπωμένα DοcMartens και rompers, σορτσάκια με ουρές γοργόνας, θεατρικό μακιγιάζ και πλεγμένες κοτσίδες, χαβανέζικα πουκάμισα και ειρωνικά t-shirts της meta-hipster εποχής, ατέλειωτα camera rolls που ανέβαιναν με το hastag GovBallNYC και selfie με ολοστρόγγυλα γυαλιά ηλίου και μπλε φακούς, με καλλιτέχνες ν’ ανεβαίνουν στη σκηνή φωνάζοντας «New York City give me some noise», κάνοντας το κοινό να ουρλιάζει με μανία και ένα φινάλε βγαλμένο από ταινία δράσης (ή ντοκιμαντέρ του Netflix), το φετινό Governors Ball θα είναι το θέμα συζήτησης για το υπόλοιπο καλοκαίρι. Και στη Νέα Υόρκη, όπου τα πάντα διαρκούν μερικά λεπτά πριν έρθει το «next cool thing», αυτό είναι σχεδόν ιστορικής σημασίας γεγονός.