Ακούω διαρκώς ένα λίβελο κατά των νέων. Tο ίδιο στερεότυπο κατηγορώ εναντίον των μιλένιαλς, στο οποίο συχνά συμμετέχω κι εγώ. Οτι είναι ανέραστοι, ανορεξικοί, εθισμένοι στην πορνογραφία · πως δεν ξέρουν να μιλούν, ούτε να γράφουν ελληνικά · ότι ποζάρουν ασταμάτητα στο Instagram και πάσχουν από ισόβιο fomo (fear of missing out, φόβος ότι κάτι χάνουν)· πως κάνουν πλαστικές από τα 18 και θέλουν να έχουν το ίδιο, πανομοιότυπο πρόσωπο · ότι δεν διαβάζουν κι είναι κολλημένοι σε μια οθόνη που είναι η ζωή τους, η αναπνοή τους · πως είναι κυνικοί και στοχοπροσηλωμένοι στον εαυτό τους, την καριέρα, την επιτυχία, το χρήμα, χωρίς καν να κρατούν τα προσχήματα · πως έχουν διαποτιστεί από τη βία και δεν τους νοιάζει τίποτα-γι’ αυτό αγαπούν το Squid Game.
Τα ακούω, ενίοτε τα λέω κι εγώ, ακούω τη φωνή μου και στενοχωριέμαι. Γιατί νιώθω ότι λέω αυτά τα γεροντίστικα, που λένε οι θείοι και οι θείες στα οικογενειακά τραπέζια και οι περισσότεροι συμφωνούν μαζί τους γιατί βαριούνται να διαφωνήσουν, ενώ οι νεότεροι κάνουν συνθηματικά eyerolls μεταξύ τους. Αυτή η ανιαρή νοσταλγία για μια-υποτίθεται- καλύτερη, ρομαντικότερη, πιο ευαίσθητη και καλλιεργημένη κλπ νέα γενιά είναι απλώς η αναπόληση και εξιδανίκευση της δικής μας νιότης. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αποκήρυσσαν οι γονείς και παππούδες/γιαγιάδες μας τη δική μας γενιά ως ανάλγητη και βολεμένη. H ιστορία επαναλαμβάνεται από τους μπούμερς με θύματα τους μιλένιαλς.
Θεωρώ, λοιπόν, ότι όλοι αυτοί οι αφορισμοί είναι σχηματικοί και υπερβολικοί. Αν κάτι όμως χαρακτηρίζει τους νέους σήμερα είναι το βάρος που δημιουργεί το ηλεκτρονικό τους ίχνος στα σόσιαλ μίντια και το οποίο τους ακολουθεί για πάντα. Τους οικοδομεί ένα αναπόδραστο βιογραφικό, από το οποίο δύσκολα μπορούν να ξεφύγουν. Η εκπρόσωπος της νεολαίας των Γερμανών Πρασίνων, Σάρα Λι Χάινριχ, δέχεται απειλείς για τη ζωή της επειδή όταν ήταν 14 ετών έγραψε τη λέξη «Heil» ως σχόλιο κάτω από ένα τουίτ με τον αγκυλωτό σταυρό. Το επίμαχο τουίτ σβήστηκε, το screenshot του όμως θα ζει για πάντα. Η μόνη λύση για να διατηρήσει την ψυχική της ισορροπία είναι να κάνει ένα προσωρινό διάλειμμα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μόνο αν σβήσει για λίγο το άβαταρ της, μπορεί να ανασυγκροτηθεί ως αληθινός άνθρωπος.
Χθες ένας 29χρονος χορογράφος, ο Τάσος Ξιαρχό, απειλούσε να αυτοκτονήσει. Δεν ξέρω αν ήταν κόλπο για να συγκινήσει όσους εξόργισε το βίντεο στο οποίο κορόιδευε ένα υπέρβαρο κορίτσι που φορούσε μπλούζα με οριζόντιες ρίγες. Ξέρω όμως ότι ακόμη κι αυτήν την αντίδραση στην τιμωρητική «ακύρωσή» του την έκανε δημοσίως, διαχέοντας την είδηση της απόπειρας αυτοκτονίας του στα σόσιαλ μίντια. Ζήτησε συγνώμη, δεν έπιασε, οι σπόνσορες αρχίζουν να αποσύρονται και οι οπαδοί του να τον βρίζουν. Ενας ανθυποσελέμπριτι, θύμα κάποτε κι ο ίδιος ομοφοβικής ρητορικής και λεκτικής κακοποίησης, απειλεί τώρα να βάλει τέλος στη ζωή του και το ανακοινώνει στο προδομένο ποίμνιο που θέλει να τον κατασπαράξει-εικονικά τουλάχιστον. Η «αυτοκτονία» λαμβάνει χώρα στο metaverse, μόνο που τα χάπια που βρίσκονται στο συρτάρι του είναι αληθινά.
