My first job

«Έντεκα χρονών ξεκίνησα να περνάω τα καλοκαίρια μου βοηθώντας στις ανασκαφές των διάσημων αρχαιολόγων θείων μου, Γιάννη Σεκελλαράκη και Έφης Σαπουνά. Έχω σπάνιες και έντονες αναμνήσεις από τις ανασκαφές στο μινωικό ανακτορικό συγκρότημα των Αρχανών στην Κρήτη, αλλά και από τα Κύθηρα και την Εύβοια. Έχοντας έφεση στη ζωγραφική από παιδί, μου είχαν αναθέσει τον σχεδιασμό των ευρημάτων. Κάπως έτσι κατέκτησα από νωρίς την ακριβή σχεδιαστική αποτύπωσή τους σε όψη και τομή, όπως και την αρετή της υπομονής, αν σκεφτεί κανείς ότι για να έρθει στο φως ένα εύρημα μπορεί να περάσουν δεκαετίες. Ήταν φυσικό να ακολουθήσω σπουδές Κλασικής Αρχαιολογίας στη Χαϊδελβέργη, όπου έκανα το διδακτορικό μου με θέμα Τα ρωμαϊκά λυχνάρια με παραστάσεις, από την ανασκαφή του θείου μου στο Σπήλαιο του Διός στο Ιδαίο Άντρο. Παράλληλα, ξεκίνησα μαθήματα σε ατελιέ διάσημων ζωγράφων, όπως ο Παύλος Σάμιος. Στην αρχαιολογική διαδρομή μου με συνέπαιρνε η λάμψη των κοσμημάτων ή των μικρών γλυπτών όπως ξεπρόβαλλαν μέσα από το χώμα και έβγαιναν στο φως. Από τα κρητικά μινωικά νεκροταφεία μέχρι το Ιερό Κορυφής των Κυθήρων, η γη μου χάρισε ανείπωτες συγκινήσεις, φέρνοντας στην επιφάνεια όλα τα μυστικά της. Αυτά τα μοναδικά ευρήματα όρισαν την πορεία μου και με ενέπνευσαν να σχεδιάζω κι εγώ τα δικά μου μικρά πολύτιμα «γλυπτά», μεταφέροντας στο σήμερα αρχέτυπους συμβολισμούς. Ο φυσικός λευκός χρυσός που επιλέγω, ματ εξωτερικά αλλά απόλυτα λαμπερός εσωτερικά, αντικατοπτρίζει αυτήν ακριβώς τη κρυμμένη πολυτέλεια που μου δίδαξε η αρχαιολογία».

Δήμητρα Κολοτούρα Δασκάλα πιάνου

«Πέρασα την εφηβεία μου μελετώντας πιάνο 6-8 ώρες καθημερινά. Σηκωνόμουν στις 5 το πρωί και μέχρι τις 8 που έφευγα για το σχολείο εξασκούμουν, για να συνεχίσω το βράδυ. Όταν στα 16 μου η μητέρα μου αρνήθηκε να μου δώσει χαρτζιλίκι για να αγοράσω κάτι που ήθελα, αποφάσισα να κάνω μαθήματα πιάνου σε παιδάκια για να γίνω οικονομικά ανεξάρτητη. Ήμουν αρκετά καλή και έφτασα να έχω 20 μαθητές. Επειδή ήθελα να επιβληθώ στα μικρά παιδιά, πήγαινα στο μάθημα φορώντας ταγέρ για να με παίρνουν στα σοβαρά. Θυμάμαι τον εξεταστή μου, τον σπουδαίο Βύρωνα Κολάση, να μου λέει ενώ έπαιζα: «Επιτέλους, ακούμε Chopin όπως πρέπει». Στα 18 μου τέθηκε το ερώτημα αν θα ακολουθούσα καριέρα σολίστ. Είχα όμως ήδη κατασταλάξει πως επρόκειτο για ένα πολύ μοναχικό επάγγελμα και έτσι λοξοδρόμησα, φεύγοντας στο Λονδίνο για σπουδές μάρκετινγκ. Δεν γνώριζα ακριβώς τι ήθελα να κάνω, ήξερα όμως ότι αγαπώ πολύ τα ταξίδια και ότι στη ζωή δεν είναι καλό να ριζώνεις κάπου συγκεκριμένα. Εξ ου και οι μεταβάσεις στην επαγγελματική μου ζωή: από τη διαφήμιση και την επικοινωνία στον τουρισμό και τώρα στη μόδα, χτίζοντας με το brand Zeus+Δione ένα ελληνικό προϊόν που μπορεί να μας κάνει περήφανους στο εξωτερικό. Σήμερα βλέπω την κόρη μου να παίζει πιάνο και νοσταλγώ τις ημέρες που έπαιζα κι εγώ όλες αυτές τις καταπληκτικές μελωδίες. Μελλοντικά δεν θεωρώ απίθανο να αλλάξω πάλι εργασία. Θα ήθελα να ασχοληθώ με την Αρχιτεκτονική, που είναι μεγάλο μου όνειρο. Από το πιάνο, άλλωστε, έμαθα ότι στη ζωή πρέπει να δοκιμάζεις και να δοκιμάζεσαι διαρκώς».

Χρήστος Κωσταρέλλος Dj

«Μεγάλωσα στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας και η μουσική έπαιζε σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητά μου. Τα ακούσματά μου είναι ποικίλα – από κλασική, jazz και rock μέχρι post punk, indie pop και ηλεκτρονική. Κατά τη διάρκεια των ακαδημαϊκών σπουδών μου έπρεπε να βρω τρόπο να βιοποριστώ, επειδή οι γονείς μου δεν μπορούσαν να με στηρίξουν οικονομικά. Έτσι άρχισα να παίζω -σαν χόμπι- μουσική σε μπαρ της Θεσσαλονίκης. Το ένα έφερε το άλλο και το χόμπι έγινε κανονική δουλειά. Στην playlist μου είχα κομμάτια fusion jazz, ethno jazz και acid jazz. Η μεγαλύτερή μου αγάπη, βέβαια, ήταν και παραμένει ο Miles Davis. Η νοοτροπία της διασκέδασης τότε, στις αρχές του ’90, ήταν πιο ευγενής θα έλεγα. Υπήρχε το στέκι, υπήρχαν θαμώνες. Θυμάμαι ότι στο κλαμπ που έπαιζα ερχόταν συχνά ο λατρεμένος Νίκος Παπάζογλου, με τον οποίο είχαμε περάσει αξέχαστες βραδιές. Σταμάτησα μετά από τρία χρόνια επιτυχημένης πορείας στα decks, φεύγοντας στο Λονδίνο για σπουδές σχεδίου μόδας. Στα δύσκολα πρώτα χρόνια της καριέρας μου, όταν έφτιαξα το προσωπικό μου brand, τότε που πάλευα να καθιερωθώ στην αγορά και εκτελούσα ταυτόχρονα χρέη σχεδιαστή και κούριερ των ρούχων μου, η μουσική λειτουργούσε πάνω μου σαν καταπραϋντικό. Ακόμα σήμερα βρίσκεται στο background κάθε μου δουλειάς. Αυτή τη περίοδο, για παράδειγμα, σχεδιάζω την τελευταία μου συλλογή ακούγοντας Wim Mertens και Thievery Corporation».

Λαμπρινή Σταύρου Πολιτικός Μηχανικός

«Από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου είχα αποφασίσει ότι θέλω να γίνω Πολιτικός Μηχανικός. Η κατασκευαστική εταιρεία που διατηρούσε ο πατέρας μου αποτέλεσε κίνητρο αλλά και στόχο για μένα. Μπήκα στο τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου με κατεύθυνση στον τομέα Περιβάλλοντος. Πήρα το πτυχίο μου αμέσως μετά το τέλος του πέμπτου έτους και η πτυχιακή μου εργασία ήταν για τη διαχείριση απορριμμάτων. Πριν ακόμη αποφοιτήσω, είχα αρχίσει να εργάζομαι. Μιλάμε για τη δεκαετία του ’90, όταν η οικοδομική δραστηριότητα στην Ελλάδα βρισκόταν στο ζενίθ. Εργάστηκα για 20 ολόκληρα χρόνια τόσο ως μελετήτρια όσο και ως επιβλέπουσα μηχανικός σε πολλά έργα. Θυμάμαι τον Αρχιτέκτονα θείο μου να με μυεί στο μαγικό κόσμο της αρχιτεκτονικής, κάτι που με επηρέασε βαθιά. Αλλά και τη μητέρα μου, που διατηρούσε επιχείρηση ενδυμάτων στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για 30 περίπου χρόνια, να μου μαθαίνει τα μυστικά της μόδας, η οποία πάντα με γοήτευε. Παρακολουθούσα χρόνια τις εβδομάδες μόδας στο εξωτερικό, συνοδεύοντας την αδερφή μου, που είχε ολοκληρώσει σπουδές μόδας και ασχολούταν ήδη με την οικογενειακή επιχείρηση. Πριν από πέντε χρόνια πήραμε μαζί την απόφαση να δημιουργήσουμε την πρώτη συλλογή Ancient Kallos, σε μια προσπάθεια να ενώσουμε τις δύο μεγάλες μας αγάπες: τη μόδα και την αρχιτεκτονική. Το αποτέλεσμα μας δικαίωσε και πλέον απολαμβάνω την αρχή μιας δεύτερης καριέρας».

*Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Μαρτίου της Vogue Greece.