Politicult: Ένα μαγευτικό ταξίδι στο Νείλο

Είχα το προνόμιο να απολαύσω τις μούμιες σε προηγούμενο ταξίδι οπότε έκανα το νωχελικό ποδαρικό μου στην πισίνα του ξενοδοχείου όπου χάζευα τον κόσμο που περνούσε και τη γαμήλια δεξίωση που προετοιμαζόταν πυρετωδώς στους κήπους. Η νύφη φωτογραφιζόταν, μία χαρά παντού, κόσμος, μαγαζιά και ένα ευγενέστατο προσωπικό. Είναι μεγάλη τύχη να έχεις το Δημήτρη Ξανθούλη μαζί σου, ιδιαίτερα σε εξωτικούς προορισμούς. Με μία μικρή βόλτα στην κοντινή περιοχή επισκεφτήκαμε το ωραιότερο καφέ, γκαλερί Loft, όπου ξετρελάθηκα με τα φωτιστικά κόπτη καλλιτέχνη, έφαγα το νοστιμότερα μπαμπά με μάνγκο στο ιστορικό καφέ Symonds και σάντουιτς με παστουρμά στο αντίστοιχο Ζοναρς του Καίρου. Τα μάνγκο της Αιγύπτου είναι από τα πιο θεσπέσια φρούτα που κυκλοφορούν στον πλανήτη.

Την επομένη πετάξαμε για Luxor. Ντάλα καλοκαίρι! Μείναμε στο μαγευτικό Moudira στη μέση του πουθενά που το έχει μία hippie chic Λιβανέζα. Μικρές επαύλεις μέσα σε κήπους και πουλιά που κελαηδούσαν. Παράλληλα με το leisure είχαμε και την εντατική ξενάγηση της Μάχης στα πιο σημαντικά σημεία. Οι τάφοι των βασιλέων και των βασιλισσών, ο ναός της Χασεπτσούτ, το Λούξορ το βράδυ, το Καρνάκ το πρωί.. Εκατοντάδες μικροπωλητές να μας κυνηγάνε παντού ανελέητα. Οι κρύες μπίρες Stella απαραίτητες. Στο deck του Alexander the Great απολαύσαμε την ομορφιά του Νείλου σε όλο του το μεγαλείο μέχρι το Ασουάν. Το Alexander the Great ανήκει στον έλληνα Γιώργο Βολόπουλο.

Έχει περάσει μεγάλες δόξες στο παρελθόν, αφού στις καμπίνες του έχει φιλοξενηθεί η Κατρίν Ντενέβ, ο Πολάνσκι και μεγάλοι Έλληνες πολιτικοί και παρά τις αντίξοες συνθήκες των καιρών άντεξε. Με εμάς έκανε το παρθενικό του ταξίδι μετά από δύο χρόνια και όλοι συμφωνήσαμε πως το συγκλονιστικό φαγητό του με hightlight τον μεσημεριανό μπουφέ ξεπέρασε σε εντυπώσεις τα πάντα. Φούλια για πρωινό, μολοχία με γαρίδες το μεσημέρι, γίναμε ειδήμονες στην αιγυπτιακή κουζίνα. Ειδικά όσοι έχουμε ρίζες, όπως γιαγιάδες από την Αλεξάνδρεια. Κάναμε βόλτες με φελούκες, πήγαμε στο Νουβικό χωριό και επισκεφτήκαμε το φράγμα του Ασουάν. Την καρδιά όλων έκλεψε η ομορφιά του “Old Cataract” του legendary ξενοδοχείου όπου απολαύσαμε high tea και φανταζόμασταν την Αγκαθα Κρίστη να κάθεται στο διπλανό τραπέζι και να ψάχνει τον επόμενο δολοφόνο. Επιστρέψαμε στο Κάιρο για να πάμε στις Πυραμίδες.

Μείναμε στο ιστορικό Mena Marriot που βρίσκεται ακριβώς δίπλα τους. Αν είσαι προνοητικός και απαιτητικός- όχι τυχερός, δεν αφήνεις τίποτα στην τύχη στην Αίγυπτο- θα απολαύσεις την συγκλονιστική θέα τους από το μπαλκόνι σου. Την ημέρα που το γκρουπ μας επισκέφτηκε την Αλεξάνδρεια, το Πατριαρχείο και το σπίτι του Καβάφη, έκλεισα νωχελικά το sejour απολαμβάνοντας σαν μικρός ιπποπόταμος την ζεστή τεράστια πισίνα του ξενοδοχείου. Μετά από τόσο φαγητό έτσι ένιωθα. Και εκεί παρατήρησα δύο γάμους να οργανώνονται, τις νύφες και πάλι να φωτογραφίζονται και τις πανέμορφες κυρίες να έρχονται με τις μακριές τουαλέτες τους. Ωραίες γυναίκες,έντοντα βαμμένες με βλέμμα γερακιού, σαν αυτό της πρώτης πεθεράς μου της Ροζέτας, σεφαραδίτισας με καταγωγή από την Αλεξάνδρεια. Μία αντίθεση με αρκετές όμορφες νεαρές μουσουλμάνες που κολυμπούσαν περιτυλιγμένες με μαύρες ειδικές στολές. Το υπέροχο κλίμα, με τη ζέστη, μηδέν υγρασία και δροσούλα το βράδυ καθόλου δεν με ενέπνεε για περπατήματα, γιόγκες και γυμναστικές. Έτσι ταυτίστηκα πλήρως με το αραλίκι όσων απολαμβάνουν ξαπλωμένοι την τόσο μοδάτη παντού σίσα. Είναι μαγικό το πως μπορείς να νιώθεις τόσο χαλαρός σε μία πόλη 27 εκατομυρίων κατοίκων, με διαβολική κίνηση και κόρνες ως soundrack παντού.

Πολύ την αγάπησα την Αίγυπτο και τον λαό της. Μας νιώθουν και τους νιώθουμε αδέλφια. Πολύ αγάπησα και τους συνταξιδιώτες μου και τις απόφοιτες του Pierce College που μαζευτήκαμε, όλων των ηλικιών. Δεθήκαμε τόσο όπου έχουμε διατηρήσει το γκρουπ chat , στέλνουμε αγαπησιάρικα μηνύματα και φωτογραφίες και παράλληλα έχουμε επιτάξει τη Μάγια και το Δημήτρη να οργανώσουν την επόμενη εξωτική εκδρομή μας. Δεν ανέβηκα σε καμήλες. Τις λατρεύω. Όπως όλα τα ζωάκια. Και με μεγάλη χαρά είδα πανέμορφες γάτες και σκύλους να περιφέρονται αγέρωχα και άφοβα παντού, αφού οι Αιγύπτιοι πιστεύουν πως είναι μετανσαρκώσεις θεών ή ανθρώπων ακόμα και σήμερα. Όταν επέστρεψα σπίτι μου στην Αθήνα και αγκάλιασα το σκύλο μου με πάθος, τον πρόσεξα με άλλο μάτι. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος κρύβεται πίσω του.