Η προσοχή είναι η πιο σπάνια και αγνή μορφή γενναιοδωρίας.. είπε κάποιος στο “ Τhe lost daughter” που παρακολούθησα χθες με μεγάλη προσοχή. “Ωραίο storyline, πλοκή χτυπημένη κάτω σαν χταπόδι” όπως μου είπε και ο εξπέρ φίλος μου Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος. Την ταινία διασκεύασε και σκηνοθέτησε από το βιβλίο της Elena Ferrante, η Maggie Gyllenhaal.
Η ταινία, που είναι γυρισμένη στις Σπέτσες (και δεν παρουσιάζει τη φυλή μας ιδιαίτερα κολακευτικά ) καταπιάνεται με το θέμα γυναίκα-μητρότητα-καριέρα, παράλληλα με το πάθος που αρκετές φορές στη ζωή μας αναζητάμε όταν νιώθουμε πως έχουμε μπει σε ρουτίνα και το χάνουμε. Η ηρωίδα, Λήδα, που υποδύεται εξαιρετικά η Olivia Colman, είχε εγκαταλείψει τις κόρες της, σε μικρή ηλικία, στο παρελθόν για τρία χρόνια ώστε να ζήσει τον μεγάλο έρωτα με έναν καθηγητή της. Στα 48 της δεν έχει γλιτώσει από τις ενοχές και περιγράφει τον εαυτό της ως μία “αφύσικη μητέρα”. Είναι μια σκοτεινή, ριζοσπαστική και βαθιά ανησυχητική εξερεύνηση στην αντίληψη ότι η μητρότητα μπορεί να λεηλατήσει τον εαυτό μας με ανεπανόρθωτους τρόπους.
«Τα παιδιά είναι μια συντριπτική ευθύνη», λέει η Colman στην Dakota Johnson που έχει επίσης μία κόρη που την ταλαιπωρεί με κλάματα γιατί έχασε την κούκλα της, έναν άντρα που την ελέγχει και ένα νεαρό εραστή που την περιμένει στη γωνία. Μέσα στην συναισθηματική πολυπλοκότητά της, η ταινία υφαίνει μια ατμόσφαιρα ανησυχητικού μυστηρίου. Αυτό ενισχύεται καθοριστικά από τα απολαυστικά κοντινά πλάνα καθώς μένει, για παράδειγμα, στις ανιχνευτικές ματιές της Dakota στην Olivia, σαν να θεωρεί τη μεγαλύτερη γυναίκα ως πιθανό σύμμαχο. Αλλά για τι; Προφανώς για να ταυτιστεί, ή να συζητήσει μαζί της για αυτές τις ενοχές, για την ανάγκη να ξεφύγει, να ξεσκάσει ή και να φύγει τελειωτικά με συγχωροχάρτι.
Σαν μητέρα που έχει μεγαλώσει δύο γιούς, σχεδόν μόνη της από συγκυρίες ζωής και επιλογή (ο μεγάλος μου κοντεύει 30), η ταινία με έκανε να ανατριχιάσω – όχι με την καλή έννοια- σε πολλές σκηνές. Σαν γυναίκα που ένιωσε αρκετές φορές αυτήν την καταπίεση-πελάγωμα με έκανε να νιώσω μία μικρή συμπόνοια αλλά παράλληλα να κοιτάξω με προσοχή τις πρωταγωνίστριες, απαξιωτικά για την παντελή έλειψη ικανότητας και οργάνωσης ώστε να συμπεριλάβουν τα παιδιά τους, ως συμμάχους, στην δική τους ζωή. Αυτές οι γυναίκες- και οι άντρες- που βάζουν τα παιδιά τους απέναντι και τα αντιμετωπίζουν ως εμπόδια στην προσωπική εξέλιξη και καριέρα, είναι μάλλον ανώριμοι και εγωκεντρικοί άνθρωποι.
