Την φίλη που νόμιζες πως δεν θα μπορούσες ποτέ να χάσεις. Αυτήν που άντεξε σε όλες τις δοκιμασίες του χρόνου. Που κατάφερε να είναι σταθερά δίπλα σου την ώρα που οι άλλοι έμπαιναν και έβγαιναν από τη ζωή σου. Και που τα περισσότερα που πέρασε, τα περάσατε μαζί. Πώς νιώθεις όταν βρίσκεις τον εαυτό σου να μαζεύει τα κομμάτια των αναμνήσεών σας; Αυτά που σμπαράλιασε σαν έκρηξη η είδηση ενός απρόσμενου θανάτου. Είναι κάτι που βίωσα πολύ πρόσφατα και ακόμα βρίσκομαι στις συναισθηματικές διακυμάνσεις του άμεσου aftermath.
Αυτός που φεύγει σκίζει ένα κομμάτι αναμνήσεων από πάνω μας και τις παίρνει μαζί του. Έτσι κάθε στιγμή, κάθε κουβέντα, αποκτά άλλη αξία. Προσπαθείς να φέρεις κάθε λεπτομέρεια της σχέσης σας στο μυαλό σου. Άμεσα σχέδια ακυρωμένα βίαια. Ημιτελείς κουβέντες και υποσχέσεις. Χαζά ερωτήματα, όπως το που θα πάνε όλα αυτά τα ρούχα, τα καλλυντικά, τα προσωπικά αντικείμενα…
Τι θα κάνεις τις βαφές για τα μαλλιά που σου είχε παραγγήλει, τόσα χρόνια ψάχναμε το “σωστό χρώμα”. Πώς είναι δυνατόν να μην σχολιάσει φέτος με τις καθιερωμένες ευχές κάτω από την γενέθλια φωτογραφία της μητέρας σου στο instagram. Φωτογραφίζεις όλες τις γραπτές συνομιλίες παντού. Πατάς το whats up και βλέπεις την ώρα του “τελευταία ενεργή” μέχρι να παγώσει. “Δευτέρα, 11.45 το πρωί”. Γιατί δεν σήκωσες το τηλέφωνο εκείνο το πρωί; Το τι φόρεμα θα ήθελε να ράψει για τις γιορτές έμεινε αναπάντητο. Γιατί παίρνεις την ύπαρξη των αγαπημένων προσώπων δεδομένη.
Τα συναισθήματα κάνουν διακυμάνσεις αλλά το κενό όλο και μεγαλώνει. Ποιος θα εμφανιστεί στα δύσκολα αφού εκείνη ήταν πάντα η πρώτη. Ποιος θα σε παίρνει τώρα και θα σου μιλάει για τα προβλήματα του για ώρες; Ποιος θα σε συμβουλέψει αμερόληπτα και σωστά;
Είναι αυτό το συναίσθημα βύθισης στο στήθος, όταν αντιλαμβάνεσαι πως δεν πρόκειται να την ξαναδεις ποτέ. Όλα αυτά τα “αν” που περιτριγυρίζουν το μυαλό. Το να χάνεις την καλύτερη σου φίλη, είναι σαν αυτά τα δάκρυα που σε πιάνουν ξαφνικά στο δρόμο ή αυτά που κυλάνε όταν γράφεις αυτό το κείμενο και προσπαθείς να επαναφέρεις τη χροιά της φωνής της.
Όλα αυτά τα δάκρυα συμπεριλαμβάνουν τους σιωπηλούς κανόνες που είχες μαζί τη από τα χρόνια της εφηβείας, τις σιωπηλές αγκαλιές και τις μισές πια αναμνήσεις που μοιράστηκες. Στους δύσκολους και τοξικούς καιρούς που διανύουμε ας εκτιμήσουμε τους αληθινούς φίλους που απέμειναν.
Η αξία τους είναι ανεκτίμητη.
Διαβάστε επίσης | Politicult: Christmas therapy στο Λονδίνο
