Με αφορμή το πρώτο της συγγραφικό εγχείρημα, το memoir με τίτλο Tart, που κυκλοφορεί στις 17 Ιουλίου από τις εκδόσεις Bloomsbury Publishing και φιγουράρει ήδη στις λίστες με τα τοπ καλοκαιρινά αναγνώσματα, η αναπολογητική νεαρή μάς μιλά για το φαγητό, τη γυναικεία επιθυμία και όλα όσα -δεν- χωρούν σε μια κουζίνα. Το Tart έχει χαρακτηριστεί ως «ο Anthony Bourdain συναντά τη Lena Dunham», και όχι άδικα. Μέσα από προσωπικές ιστορίες, έντονες γευστικές μνήμες και χιούμορ, η Slutty Chef δίνει φωνή σε όλα όσα μάθαμε να καταπιέζουμε – την πείνα, τη σεξουαλικότητά μας, την ανάγκη μας να μη ζητάμε συγγνώμη για την απόλαυση.
Γιατί ονόμασες το βιβλίο σου Tart;
Πρότεινα τον τίτλο στους εκδότες και τους άρεσε πολύ – κυρίως επειδή η λέξη Tart στα αγγλικά σημαίνει κάτι ξινό ή εσπεριδοειδές, αλλά είναι γαστρονομικός όρος για είδη γλυκού. Υπάρχει, όμως, και μια πιο παρωχημένη χρήση της με σεξιστική χροιά για τις γυναίκες, κάτι αντίστοιχο με το «εύκολη», οπότε ήθελα να «επαναδιεκδικήσω» τη λέξη. Όμως, ενώ οι εκδότες μου μου είπαν ότι τους άρεσε, ξαφνικά δίστασα, γιατί μου έφερνε στον νου όμορφα γλυκάκια και ροζ φιογκάκια, κάτι υπερβολικά κοριτσίστικο και καθόλου «εγώ». Τελικά, ήταν απελευθερωτικό να την αποδεχτώ απλώς γι’ αυτό που είναι και πιστεύω πως πρόκειται για έναν δυνατό τίτλο.
Στην εισαγωγή του βιβλίου επαναλαμβάνεις ότι η δουλειά των σεφ είναι έντονη. Όσο σε γνώριζα μέσα από τις ιστορίες σου, θα έλεγα ότι κι εσύ είσαι έντονη, κάτι που συνήθως θεωρείται αρνητικό για μια γυναίκα. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;
Προέρχομαι από μια οικογένεια με πολύ πεισματάρες, δυναμικές γυναίκες και είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μου ότι έχουν τον έλεγχο, ενώ η ανωνυμία μού δίνει το περιθώριο να είμαι «υπερβολική» χωρίς να νιώθω ευάλωτη. Ίσως όταν ήμουν μικρότερη να με προβλημάτιζε το αν είμαι «πολύ» για κάποιους, αλλά μεγαλώνοντας φτάνεις σε ένα σημείο που δεν σε νοιάζει, ενώ όσοι απειλούνται από μια γυναίκα που έχει πολλά να πει δεν με αφορούν.
Το βιβλίο σου είναι μια γιορτή της επιθυμίας. Μια διεκδίκηση, θα έλεγα, της λαιμαργίας, ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, κι εσύ έρχεσαι να πεις πως είναι εντάξει να είμαστε αχόρταγες.
Αυτή η λαιμαργία και η επιθυμία για περισσότερα έχει και μια φεμινιστική διάσταση – το να θέλεις το σεξ, να θέλεις να κάνεις αυτά που κάνουν τα αγόρια και να μην απολογείσαι γι’ αυτό. Όταν ένα αγόρι κάνει πολύ σεξ, θεωρείται «παίχτης», αλλά, αν μια γυναίκα φερθεί αντίστοιχα, γίνεται «εύκολη». Το ίδιο συμβαίνει και με την αχόρταγη όρεξη – όταν ένα αγόρι τρώει πολύ, λέμε ότι το έχει ανάγκη για να γίνει δυνατός και να διεκδικεί αυτό που θέλει. Πολλές γυναίκες νιώθουν έτσι, αλλά αυτό σπάνια ακούγεται ή συζητιέται. Διαβάζοντας το βιβλίο, καταλαβαίνει κανείς ότι, αν είσαι γυναίκα και θέλεις να δουλέψεις σε μια κουζίνα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην μπορείς να το κάνεις.
Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις για το φαγητό και την απόλαυση. Μεγαλώνοντας, συχνά διαμορφώνουμε μια προβληματική σχέση με το φαγητό και το να μάθεις να τρως απλώς και μόνο για την ευχαρίστηση σε αλλάζει βαθιά.
Κι εγώ δεν είμαι ανεπηρέαστη από αυτό που κουβαλάμε πολλές γυναίκες – την ιδέα ότι το φαγητό μάς κάνει λιγότερο επιθυμητές. Βλέπω τις όμορφες, αδύνατες γυναίκες στο Instagram και στις ταινίες, αλλά προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι το πιο ελκυστικό πράγμα σε έναν άνθρωπο είναι να είναι χαρούμενος. Και το φαγητό και η απόλαυση με κάνουν χαρούμενη. Είδα πρόσφατα την ταινία La Grande Bouffe, μια μαύρη κωμωδία με προνομιούχους άντρες που πάνε σε ένα σπίτι και τρώνε ασταμάτητα μέχρι που πεθαίνουν, ενώ καλούν και γυναίκες για σεξ. Το πιο ωραίο, όμως, μεταξύ των δύο τελευταίων επιζώντων λίγο πριν από την αυτοκαταστροφή, είναι μια γυναίκα με το περισσότερο λίπος στο σώμα της. Τη βρήκα υπέροχη και σέξι και λατρεύω να βλέπω τις γυναίκες να νικούν στο τέλος. Ο λόγος που μου άρεσε τόσο πολύ και η σειρά Girls είναι επειδή η Lena Dunham μάς δείχνει τον εαυτό της και το σώμα της όπως είναι, και μόνο και μόνο επειδή δεν μοιάζει με τις πιο αδύνατες φίλες της δεν σημαίνει ότι έχει λιγότερο έντονη σεξουαλική ζωή. Αυτές ήταν οι κουβέντες που κάναμε με τις φίλες μου στην εφηβεία, όταν το σεξ αρχίζει να γίνεται κομμάτι της ζωής και συνδέεσαι μέσα από αυτό. Όταν ξεκίνησα το βιβλίο, δυσκολευόμουν να καταλάβω για ποιον ακριβώς γράφω. Τότε, η συγγραφέας Dolly Alderton μου έδωσε μια καταπληκτική συμβουλή: «Φαντάσου ότι γράφεις για την καλύτερή σου φίλη και απλώς προσπάθησε να την κάνεις να γελάσει». Αυτό με απελευθέρωσε! Ξεφορτώθηκα τις φωνές στο μυαλό μου, όλους αυτούς που προσπαθούσα να εντυπωσιάσω -πολλοί από τους οποίους ήταν άντρες που δούλευαν σε κουζίνες-, και άρχισα να σκέφτομαι τις πραγματικές συζητήσεις με τις φίλες μου.
Έχω διαβάσει και τα βιβλία του Bourdain που αγαπήθηκε τόσο ως σεφ όσο και ως ταξιδευτής. Μέσα από το δικό σου βιβλίο, όμως, ταξίδεψα αλλιώς – στην πορεία μου ως γυναίκα. Το βιβλίο σου βρίσκεται σε όλες τις λίστες με τα καλύτερα «αναγνώσματα παραλίας» και πραγματικά πιστεύω ότι θα αγγίξει το ελληνικό κοινό.
Θα σου πω ότι έχασα την παρθενιά μου στη Μύκονο! Μια στενή μου φίλη είναι από εκεί και συνέβη ένα καλοκαιρινό βράδυ σε ένα κλαμπ. Λατρεύω την Ελλάδα και, παρόλο που είμαι σπιτόγατα και δεν ταξιδεύω ιδιαίτερα, έχω περάσει εκεί τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μου.
Εγώ, ένα καλοκαίρι στην Ίο ερωτεύτηκα έναν Ιταλό και, διαβάζοντας το απόσπασμα στο βιβλίο σου που αναφέρεις ότι το πρώτο σου φιλί με μια γυναίκα είχε γλυκιά γεύση πανακότας, θυμήθηκα ότι το πρώτο μου φιλί μαζί του είχε γεύση τηγανητά καλαμαράκια (γέλια).
Ένα από τα πρώτα μου φιλιά ήταν σε ένα πάρτι σε σπίτι, με ένα αγόρι που μου άρεσε πάρα πολύ. Η μαμά του δεν ήθελε να μεθύσουμε, οπότε μας είχε πολλά σνακ και πατατάκια, και θυμάμαι ότι το φιλί του είχε γεύση από νάτσος με τυρί (γέλια).
Προσωπικά βιώνω το καλοκαίρι πολύ έντονα μέσω της γεύσης. Στην Ελλάδα έχουμε μερικές χαρακτηριστικές συνήθειες, όπως να βουτάμε τα ροδάκινα στη θάλασσα ή να τρώμε το καρπούζι με φέτα, συνδυάζοντας το γλυκό με το αλμυρό. Εσύ με ποια από τις αισθήσεις σου το συνδέεις;
Είμαι παιδί της πόλης και έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στο Λονδίνο, οπότε με συγκινούν μυρωδιές που δεν είναι τόσο ειδυλλιακές, αλλά είναι η δική μου εκδοχή του ρομαντικού. Αν κάνεις ποδήλατο στην Green Lane, υπάρχει ένας μακρύς δρόμος με τουρκικά εστιατόρια που μυρίζει καπνισμένο ψητό αρνί – μια εκπληκτική μυρωδιά για μένα. Μου αρέσει, επίσης, η μυρωδιά του ήλιου πάνω στο τσιμέντο ή στη Southbank, κατά μήκος του Τάμεση, όπου πουλάνε καραμελωμένα φιστίκια – η γεύση τους είναι χάλια, αλλά μυρίζουν. Οι Λονδρέζοι έχουν τη φήμη ότι είναι κατσούφηδες, το καλοκαίρι είμαστε όλοι ιδρωμένοι και μυρίζουμε, δεν μπορείς να κάνεις βόλτα στο Big Ben φορώντας μαγιό, αλλά υπάρχει μια πιο θετική και ελπιδοφόρα διάθεση – και αν υπάρχει αγάπη, ακόμα και οι άσχημες μυρωδιές γίνονται όμορφες.
Έζησες ποτέ ένα καλοκαίρι τόσο απολαυστικό που να άλλαξε τον τρόπο που σκέφτεσαι την επιθυμία;
Το καλοκαίρι που περιγράφω στο βιβλίο, όταν πέρασα πολύ χρόνο μόνη μου στην Κορνουάλη – αυτό, για πολλές γυναίκες είναι εξίσου απελευθερωτικό σεξουαλικά όσο το να είσαι σε σχέση, γιατί αναγκάζεσαι να στηριχτείς στον εαυτό σου, να μάθεις ποια είσαι και τι θέλεις από έναν σύντροφο. Το να πάρεις λίγη απόσταση από τους άντρες στην καθημερινότητα και να έρχεσαι σε επαφή μόνο με αντρικούς χαρακτήρες βιβλίων ή ταινιών, χτίζει κάποιους «τοίχους», αλλά σου επιτρέπει και να χτίσεις μέσα σου την ιδανική εκδοχή τους. Έπειτα, είναι και τα εφηβικά καλοκαίρια, όπου κάνεις τα πάντα για πρώτη φορά. Είχα πάει διακοπές με το πρώτο μου αγόρι στο Isle of Wight. Είχε ήλιο, ήμασταν για πρώτη φορά μόνοι μας και υπήρχε αυτή η καλοκαιρινή ερωτική θέρμη. Το καλοκαίρι, βέβαια, δεν νιώθεις τόσο την πίεση να είσαι σε σχέση – όλοι είναι έξω, περνάνε καλά, υπάρχει ανεμελιά. Αντίθετα, τον χειμώνα, που είναι για κουβέρτες και αγκαλιές, μπορεί να νιώσεις πιο μόνος.
Ποιο φαγητό σού αρέσει να ετοιμάζεις για έναν σύντροφο;
Στις ρομαντικές σκηνές των ταινιών βλέπουμε συχνά τα ίδια τετριμμένα κλισέ με δείπνα υπό το φως των κεριών και μενού υψηλής γαστρονομίας. Για μένα, το πιο ρομαντικό είναι να δίνεις σε κάποιον αυτό ακριβώς που θέλει. Να τον ξέρεις τόσο καλά, ώστε να του ετοιμάζεις ό,τι όντως λαχταρά, αντί για ένα εντυπωσιακό γεύμα. Ο σύντροφός μου είναι σεφ και κάποιες φορές επιστρέφει σπίτι τα μεσάνυχτα, οπότε ξέρω ότι εκείνη την ώρα δεν έχει διάθεση για ένα εξεζητημένο μενού, αλλά προτιμά fish fingers, αρακά και πατάτες στον φούρνο. Και αυτό, για μένα, είναι πιο ρομαντικό. Γιατί δείχνεις ότι νοιάζεσαι – είναι ένας άμεσος, σωματικός τρόπος να δείξεις αγάπη.
Θα κλείσω με μια κλισέ ερώτηση: αν μπορούσες να καλέσεις όποιους ήθελες σε ένα δείπνο, ποιοι θα ήταν;
Θα καλούσα τον πατέρα μου, γιατί είναι πολύ καλός σε dinner parties. Θα καλούσα και τον Andrew Tate, αλλά και μια πολύ δυναμική γυναίκα σεφ να επιμεληθεί το μενού, όπως την Angela Hartnett, που θα έβρισκε τρόπο να του προκαλέσει γαστρονομική «δυσφορία» και να τον βάλει στη θέση του. Μου αρέσει πολύ ο Mark Ruffalo, οπότε θα ήταν ο συνοδός μου για εκείνη τη βραδιά. Και, τέλος, θα καλούσα τη Lena Dunham, αλλά κι εσένα, για να με μάθεις πώς να βουτάω το ροδάκινο στη θάλασσα.
