Με τον Βασίλη Κεκάτο μιλήσαμε πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2018 για μία συνέντευξη. Ήταν τότε που η ταινία του «Η σιγή των ψαριών όταν πεθαίνουν» κατέβαινε με αξιώσεις στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο ως η μόνη ελληνική συμμετοχή. Τότε ήταν ένας 27άρης με ταλέντο, όνειρα και πίστη στην άποψη που λέει ότι αν δεν δώσεις ο ίδιος μια τιμή στον εαυτό σου, κανείς δεν μπορεί να σε υποτιμήσει.
Ένα χρόνο μετά, παραμένει ολόιδιος. Με έναν Χρυσό Φοίνικα στο βιογραφικό του για το φιλμ «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό και Εμάς» και την ύψιστη διάκριση να γίνει ο πρώτος Έλληνας σκηνοθέτης που κερδίζει βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στις Κάννες, ο Βασίλης εξακολουθεί να μας ξαφνιάζει θετικά. Αυτή τη φορά, κλείνει την ιδιαίτερη ματιά του σε 4 συναισθηματικά φορτισμένα βίντεο για τα 60 χρόνια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, θέλοντας να πει με τον δικό του τρόπο «χρόνια πολλά» στον ιστορικό κινηματογραφικό θεσμό της συμπρωτεύουσας, που ξεκινά σε λίγες μέρες.
Η «Τούρτα», το «Koχύλι», ο «Τηλεφωνικός Θάλαμος» και η «Βιολέττα» είναι τέσσερα κινηματογραφικά διαμαντάκια, που καταφέρνουν μέσα σε λίγα λεπτά να σου σφίξουν την καρδιά. Τον πετυχαίνω σε δημιουργικό πανικό, πάνω στο τρέξιμο της ολοκλήρωσης του σεναρίου της πρώτης του μεγάλου μήκους ταινία. Του ζητώ να μου περιγράψει με λίγα λόγια την έμπνευσή του πίσω από τα σποτάκια. Θα μου απαντήσει με 218 λέξεις, δίνοντας μάλιστα και τίτλο στην απάντησή του: «Ο Otis Redding και η αρχιτεκτονική των σκόρπιων στιγμών».
